![]( "taungzalaatt")
(၁)
ျဖဴလႊလႊ တိမ္မွ်င္ တိမ္လိပ္ တန္းမ်ား ပတ္လည္ဝန္းရံထား သည့္ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ရွမ္းေတာင္တန္း တစ္ေနရာတြင္္ အိပ္မက္ ဆန္လွ ေသာ ရြာကေလး တစ္ရြာရွိ၏။ ရြာနာမည္ ကပင္ ထူးျခား ဆန္းျပား လြန္းေသာ အမည္ နာမမ်ဳိးျဖစ္ သည္။ ‘ပန္ထီလာ’ ဆိုသည့္ ရြာ အဝင္ ဆိုင္းဘုတ္ ကေလးသည္ စိုထိုင္းထိုင္း ျမဴမႈန္တို႔ေၾကာင့္ ကဗ်ည္း စာလံုး မ်ားမွာ ႏွင္းရည္မ်ား ရႊဲစို၍ေနသည္။
ထိုရြာကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္မ်ားစြာ မက္ ဖူးသည္။ ယင္း ရြာကေလး အေၾကာင္း အိပ္မက္မည့္ အခါတိုင္း အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာခ်ိန္ တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ ပါးျပင္၌ မ်က္ရည္စ တခ်ဳိ႕ စိုရႊဲေပက်ံေနတတ္ပါသည္။
ထိုအိပ္မက္ေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေတာင္နံရံေတြ ဆီ တဝုန္းဝုန္း တိုက္ခတ္ေနေသာ ၾကမ္းတမ္း ေအးခဲသည့္ ေလဒဏ္မွ ကာကြယ္ရန္ ခ်ည္ေစာင္ တစ္ထည္ ကို တစ္ကိုယ္လံုး တင္းတင္းက်ပ္ က်ပ္ ရစ္ပတ္ထားရင္း၊ ကမ္းပါးစြန္း တစ္ခုတြင္ မတ္တတ္ ရပ္ေနတတ္ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ ေယာက္ ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္း ပင္။
ကြယ္လြန္ သြားရွာၿပီျဖစ္သည့္ တမလြန္က အေဖႏွင့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း တို႔၏ ဝိညာဥ္မ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ပါမည္။ သူတို႔တစ္ေတြ အားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ ကို လာေခၚၾကလိမ့္ မည္။
႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို ငွက္ဆိုး တစ္ေကာင္၏ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံ က်ယ္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ လွ်ပ္စီးမ်ား ဝင္းလက္သြားသည့္ ညေကာင္းကင္တြင္ ဂ်ိမ္းခနဲ ထစ္ခ်ဳန္း လိုက္သည့္ မိုးခ်ဳန္းသံႏွင့္ အတူတိမ္မ်ား ဟိုဒီေျပးလႊားကုန္ ၾကသည္။
တဒဂၤကြၽန္ေတာ္္ မဆံုးျဖတ္ ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားရ၏။ ကြၽန္ေတာ္္ လုိက္သြားရမည္လား။ သို႔မဟုတ္ ေနရစ္ေန ခဲ့မည္လား။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ရြာကေလးႏွင့္ ခ်စ္ရသူ မ်ားကို ဘယ္လိုခြဲထားႏိုင္ခဲ့ပါမည္ နည္း။
(၂)
ရာသီဥတု၏ ပူစပ္ပူစပ္ အရသာကို ထိေတြ႕ခံစားရင္းက ေအးစိမ့္စိမ့္ ေတာင္ျပန္ေလညင္း တို႔ကို အတိုင္းအဆမဲ့ လြမ္းရျပန္ သည္။ ယခုအခ်ိန္ဆို အိမ္ေနာက္ ေဖးက လက္ဖက္ခင္းေတြမွာ ျမဴေတြပိန္း ပိတ္ေအာင္ရစ္ထား မည္လား။ သို႔မဟုတ္ ရြာအဝင္ ေတာလမ္းကေလးမွာ ျဖဴဆြတ္ ဆြတ္တိမ္အုပ္မ်ား လႊမ္းၿခံဳထား မည္လား။ ရံဖန္ရံခါ မိုးစက္ ခပ္ေသးေသးေလး တို႔ တဖြဲဖြဲက်ေန တတ္သည့္ ေမြးရပ္ ဌာနီႏွင့္ မဟာ ရန္ကုန္၏ရာသီဥတုက လံုးဝ ကြဲျပားျခားနား လြန္းသည္။
ေဆာင္းတြင္းႀကီးျဖစ္ပါလ်က္ ေက်ာေကာ့ေလာက္ေအာင္ ပူလွ သည့္ ေနဒဏ္ကိုခံရင္းက မွတ္ တိုင္ေရွ႕ေဝါခနဲေျပးဝင္လာသည့္ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ အေျပးအလႊား တက္လိုက္ရသည္။ သို႔ေပသိ ရြာကို လြမ္းဆြတ္သတိရစိတ္က အာ႐ံုထဲက လြင့္ထြက္မသြားဘဲ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ တိုးဝင္လို႔လာ သည္။
”ရွစ္မိုင္၊ တံတားျဖဴ၊ မာလာ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေျမနီကုန္း၊ စံျပ၊ ဆူးေလ” ဆိုသည့္ ကားစပယ္ယာ ၏ လူေခၚသံက စက္ေသနတ္ပစ္ သကဲ့သို႔ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္မို႔ နားကြဲ မတတ္က်ယ္ေလာင္ ပါေသာ္ ျငား ကြၽန္ေတာ့္၏ အေတြးအာ႐ံု တို႔ကို ထုိးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။
ေဟာင္းတူးတူး ေခြၽးရနံ႔ေတြႏွင့္ ေခတ္ေပၚ ေရေမႊးရနံ႔မ်ား ေရာ ေထြး ျပြတ္သိပ္ကာႏွာတံဝအနီး မွာ ေရာသမေမႊေနေသာ္လည္း အေတြးစိတ္မ်ားက မပ်က္ပ်ယ္ ေပ။ ကားေပၚ မွာ လူေတြက်ပ္ ညပ္ေနေသာ္လည္း အာ႐ံုေတြက မေပ်ာက္ကြယ္ျပန္ေပ။
လူဟုေခၚထုိက္သူ လူေတြ တိုင္းမွာ ေမြးရပ္ဇာတိေျမဆိုသည္ က ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့မရႏိုင္ သည့္ ထာဝရ သတိရေနမည့္ ေဒသတစ္ခု ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ ၏ ေမြးရပ္ေျမ ကပို၍ လြမ္းေမာတမ္းတဖြယ္ရာ ေကာင္းလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ပင္ ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး မဟာ ရန္ကုန္၏ ဘဝ ေရာင္စံု၊ လူေရာင္စံုေတြ အၾကား ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အတြက္ အတၱ ေတြႏွင့္ တိုးဝင္ခဲ့မိသည္ကိုပင္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာင္တရခ်င္ သလိုလို ရွိလာသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ဟု အေတြး စိတ္ကို နိဒါန္းပ်ဳိးမိသည္္ ဆိုရင္ျဖင့္ ပံုရိပ္အေရာင္ေတြက ျပကြက္ သဏၭာန္ ေတြအလားတစ္္ခု ၿပီးတစ္ခု တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ အျမင္အာ႐ံုမွာ ထင္ဟပ္လာေခ် သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္လႊာေတြထဲ က ဦးစြာတိုးေဝွ႕လာသည္က ရဲရဲ ေတာက္ ဖူးပြင့္ေနၾကမည့္ ေတာင္ ဇလပ္ပန္းနီနီ ႀကီးေတြသာ ျဖစ္ ေတာ့သည္။ ေတာင္ေစာင္းေတြ၊ ကမ္းပါး ယံေက်ာက္ေဆာင္ေတြ၏ အစြန္အဖ်ားေတြ၊ အငူသဏၭာန္ ခြၽန္ထြက္ေနသည့္ ေက်ာက္ခြၽန္ ေတာင္စြယ္မ်ားမွာ အဆုပ္လုိက္၊ အခဲလိုက္ အစြမ္းကုန္လွပရင္း ျမဴ တိမ္ေတြအၾကားမွာ ကခုန္ေနလိမ့္ မည္။
စိမ္းေတာက္ေတာက္ ေတာင္ ယာလက္ဖက္ခင္းေတြ ရဲ႕အဆံုး၊ ဟိုးခပ္ေဝးေဝး ကေတာစပ္ေတြ မွာ ခ်ယ္ရီေတြလည္း ပင္လံုးကြၽတ္ အုပ္လံုး သိမ္းစျပဳေနလိမ့္ မည္။ ျဖဴ လႊလႊ တိမ္မွ်င္တိမ္လိပ္တန္း ႀကီးေတြမွာလည္း စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးကို ပတ္လည္ ဝန္းရံ လ်က္ျပာလဲ့ စိမ္းေမွာင္ေနေပ မည္။
”ဟဲ့အေကာင္ ေနာက္နည္း နည္းဆုတ္ပါဦး ဒီမွာညပ္ေနၿပီ”
”ဟာဗ်ာ အစ္မကလည္း ေနာက္က အတင္းတိုးေနတဲ့ဟာ ကြၽန္ေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး”
”ဟိုမသာစပယ္ယာကလည္း ဒီေလာက္လူက်ပ္ေနတဲ့ဟာကို ခရီးသည္ေတြတင္တုန္းပဲ”
”အေမ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို သတိထားေနာ္ လူက်ပ္ရင္ခါးပိုက္ ႏႈိက္ခံရတတ္တယ္”
ကားေပၚမွာ တျဖည္းျဖည္း လူက်ယ္စျပဳလာေတာ့ စကားသံ ေတြက စြတ္စံညံလာသည္။ အာ႐ံု ေတြလြင့္ပ်ံ၍ ေဘ့ဘီေဝ့ဝဲၾကည့္ ေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းကတစ္ ဖက္ လက္ဆြဲအိတ္ကတစ္ဖက္ႏွင့္ မႏွိမ္နင္းျဖစ္ေနသည့္ အေဒၚႀကီး ကိုေတြ႕ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ ခ်င္းစာမိသြားသည္။ လက္က ဘားတန္းကို မကိုင္ရသည့္အတြက္ ကားေဆာင့္ထြက္သည့္အခါ၊ ေကြ႕သည့္အခါေတြမွာ ဟန္ခ်က္ မညီမညာျဖစ္ကာ ယိမ္းယိုင္ေတာ့ သည္။
”ဟဲ့ေသာက္ပလုတ္တုတ္”
ရံဖန္ရံခါအေဒၚႀကီးထံမွ အာေမဍိတ္အသံေတြ မ်ဳိးစံုၾကားရ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေနတတ္ မထိုင္ တတ္ျဖစ္ကာ ထိုင္ခံုမွာ ထေပး လိုက္ေတာ့သည္။
”အိုရပါတယ္ ငါ့တူ အေဒၚ က ေရွ႕မွတ္တိုင္္မွာဆင္းမွာ”
သို႔ေပသိ အေဒၚႀကီး ရဲ႕ႀကိမ္ ျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ကူကိုင္လိုက္မွ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ရသည္။ ျခင္းႀကီးက ႀကိမ္ျဖင့္ယွက္ထား သည္ထင္ရေပမဲ့ ႏွီးဝါးျဖင့္ ယွက္ ထားေသာ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ျခင္းထဲမွာက ပ်ားလိေမၼာ္သီးေတြ တစ္ဝက္ခန္႔ ထည့္ထားေသာ ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး၏။ ဒါေပမဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြက သိပ္ၿပီးလတ္ ဆတ္ဟန္ မတူေပ။ အရြယ္ကလည္း ေသးေသး ႐ႈံ႕႐ႈံ႕မို႔ အရသာက လည္း ခ်ဥ္ၿပံဳးခ်ဥ္ၿပံဳးျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။ ”တို႔ရွမ္းျပည္က လိေမၼာ္ သီးေတြနဲ႔မ်ားကြာပါ့” ဟု အေတြး စိတ္ဝင္ မိစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္အစဥ္ ကရြာျပန္သြားခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္ ေလ ရြာကထြက္သည့္ လိေမၼာ္သီး ေတြဆိုတာ အလံုး အရြယ္အစားက ခပ္ႀကီးႀကီး အရသာက အႏွစ္ျပည့္ မို႔ တစ္လံုးဆို တစ္လံုးအလိုက္ အရသာက ထူးကဲလြန္းသည္။
အခုလို ေဆာင္းရာသီမ်ဳိးမွာ လိေမၼာ္သီးေတြ လိႈင္လိႈင္ေပၚခ်ိန္မို႔ စိုက္ခင္းေတြ ေတာင္ယာၿခံေတြမွာ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြ ဥဒဟိုျဖစ္ေန တတ္သည္။ ပန္းသီး၊ မက္မန္းသီး၊ သစ္ေတာ္၊ မက္ေခါက္၊ သစ္ၾကား သီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီ စသည့္ သီးႏွံ ေတြ မွာလည္း ရာသီေပၚခ်ိန္မို႔ စိုက္ခင္းရွင္ေတြ ၿခံ အလုပ္သမား ေတြ ဝင္ေငြေကာင္း ခ်ိန္ လည္း ျဖစ္ ျပန္သည္။
နံနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ အေအးဒဏ္ကို အန္တု ကာ ျဖဴေဖြး ပိတ္ေမွာင္ေနသည့္ ျမဴလႊာတိမ္ဆိုင္ေတြ အၾကား တိုးေဝွ႕ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ပလိုင္းကိုယ္ စီျဖင့္ ေတာင္ယာ စိုက္ခင္း အလုပ္ ဆင္းၾကသည့္ မိမိတို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္း ေတြ၏ ဘဝအားမာန္ကို ေလးစား ဂုဏ္ယူရသည္။
တခ်ဳိ႕ ဆိုလွ်င္ ရြာႏွင့္ အလြန္ အလွမ္းေဝးလွသည့္ ေတာင္ထိပ္ ပိုင္းၿခံေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရသည္။ ေတာင္ေတြအဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္ ေက်ာ္ခရီးႏွင္ရသည္။ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ သည္ အထိ ေတာင္ေတြေပၚတက္ ရဆင္းရသည္။ သို႔ေပသိ သူတို႔ ေတြမွာ ပင္ပန္းလို႔ စိတ္ပ်က္သည္ ဟူ၍ မရိွေပ။ ေလာကကေပးသည့္ အသိႏွင့္ သဘာဝ ကေပး သည့္ ေနရာမွာ ႐ိုးရာအတိုင္း ေပ်ာ္ေမြ႕ တတ္ၾကသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား မ်ားပင္ျဖစ္၏။
သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ေတြမွာ အလီလီရစ္ဆိုင္းေနသည့္ ျမဴႏွင္း မ်ားကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြး စင္ၾကယ္လြန္း သလို သူတို႔၏ ေသြးသည္လည္း ကမ္းပါးယံထက္ မ်ားမွာ ငြားငြားစြင့္ စြင့္ ဖူးပြင့္ၾကသည့္ ေတာင္ဇလပ္ မ်ားကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္နီျမန္းလြန္း ေတာ့သည္။
”စိုက္ပ်ဳိးေရး Junction Square ေတြ ဆင္းမယ္”
စပယ္ယာ၏ သတိေပးစကား ေၾကာင့္ ရင္မွာ ပိုက္ထားမိေသာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း ကို အေဒၚႀကီး လက္ထဲ ျပန္ေပးစဥ္ ရင္အတြင္း မွာ ဟာခနဲျဖစ္သြားရသည္။
”ေက်းဇူးပါကြယ္”
ႏႈတ္ဆက္ စကားကိုပင္ မၾကားမိေလာက္ေအာင္ ႀကိမ္ျခင္း ေတာင္းေလးအား ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မံ ေငးမိသြားျပန္သည္။ တစ္ခဏ တာ ရင္းႏွီးမႈသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလး တို႔အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ႀကိမ္ျခင္း ဝါးႏွီးျခင္းေလး မ်ား ႏွင့္ အကြၽမ္း တဝင္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ႀကိမ္ျခင္းေလးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ျမတ္ႏိုး တြယ္တာ လွသလို ျခင္းေလး တစ္လုံးျဖစ္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ လည္း ပါဝင္ အားထုတ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ႀကိမ္၊ ဝါးႏွီး စေသာ အရာ မ်ားျဖင့္ ပုံသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရက္လုပ္ၾက ေသာ လက္မႈ ပညာသည္ ရွမ္း တိုင္းရင္းသား တို႔၏ ႐ိုးရာထုံးတမ္း အစဥ္လာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။
ယခုလိုအခ်ိန္ နံနက္ခင္းပိုင္း မ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႕က ေတာင္ဇလပ္ ပင္အိုႀကီးေအာက္ ထင္း႐ူး မီးဖို ေလးေဘးမွာ အေမအို တစ္ေယာက္ ႏွီးေတာင္းေတြ ရက္ေနမွာ ေသခ်ာ သည္။ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါေတြတုန္းက ေတာ့ အမယ္အိုႀကီး၏ ေဘးမွာ ႏွီးပင္ေတြကို ဓားငယ္ေလးတစ္ လက္ျဖင့္ ကူျဖာေနတတ္သည့္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ရိွခဲ့ဖူး သည္။ ႏွီးေတာင္းေတြ ျဖာယွက္ရာ တြင္ ေတြ႕ရာဝါးကို ခြဲျခမ္းၿပီး ဖ်ာယွက္၍ မရေပ။ ႏွီးယွက္ဝါး၊ ေတာင္းယွက္ဝါးဟု ရွမ္း႐ိုးမမွာ သီးသန္႔ေခၚေဝၚ အသုံးျပဳၾက သည္။
ထိုႏွီးဖ်က္ဝါးမ်ားျဖင့္ က်ဥ္ ေတာက္ျပဳလုပ္ၿပီး ေကာက္ညႇင္း ဆန္မ်ားထည့္ကာ ေပါင္းတင္း ဖုတ္ စားၾကသည္ကလည္း ဓေလ့တစ္ခု ပင္ျဖစ္သည္။ သင္းေမႊး လွေသာ ႏွီးယွက္ဝါးရနံ႔ႏွင့္ ေကာက္ညႇင္း ငခ်ိတ္ရနံ႔တို႔ေရာသမေမႊကာ ထူးျခားလြန္းသည့္ ဓေလ့စာအျဖစ္ လူသိမ်ားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေလး အရြယ္ မွာေတာ့ နံနက္စာ ဆိုလွ်င္ ထမင္းလုံးဝ စားေလ့မရိွေပ။ ေပါင္းတင္း၊ ေခါပုတ္၊ သို႔မဟုတ္ ေကာက္ညႇင္းမုန္႔ တစ္ခုခုသာစား ၿပီး ေက်ာင္းသြားရသည္။ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာင္ကမ္းပါးစြန္း မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕ လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ မွာတမ္း အဆင့္ဆင့္ ေခြၽေသာ အေမ့ စကားေတြက နိစၥဓူဝ တစ္ခုပင္။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေသာ္လည္း ျမဴမ်ားက ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ ဆဲမို႔ ဓာတ္မီးကို အၿမဲ အားကိုးရ သည္။ ေဆာင္းတြင္း မီးဖိုေလး၏ ေဘးမွာ ဂုန္နီအိတ္ေတြ ခင္းၿပီး စာထိုင္က်က္ ခဲ့ရသည့္ ငယ္ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ မ်ားကို ေမ့ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ခက္ရသည္။
အခုမ်ားေတာ့ အေမ့အိမ္အို ေလးမွာ ေတးသံေတြလည္း တိတ္ ခဲ့ရသလုိ စာက်က္သံေတြ လည္း အိပ္စက္ခဲ့ ရေခ်သည္။ အိမ္အိုေလး မွာ အေမ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သူ ႔ကို တမ္းတလြမ္းေနမလဲ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေပ။ ေရျခားေျမျခား သို႔ ေရာက္ေနသည့္ ကိုကို႔ အေၾကာင္းေတြလား။ အိမ္ ေထာင္ျပဳကာ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံး ပါသြားတဲ့ မမထံမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မဟာ ရန္ကုန္၏ ဘဝ ေရာင္စုံ၊ လူေရာင္စုံေတြ အၾကား တိုးေဝွ႕႐ုန္းကန္ေနရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ထံမ်ားလား။
‘မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္ သားသမီး ဆင္းရဲတစ္သက္’ ဆို သည့္ ေဝါဟာရ စကားေလးကို အမွတ္ရမိေတာ့ ၾကက္သီးမ်ား ဖ်န္းရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္ရြံ႕ မိပါသည္။ တေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ေၾကြေနမည့္ ႏွင္းစက္ေၾကြ သံေတြႏွင့္ ေတာင္ျပန္ေလညင္း တို႔၏ တရွဲရွဲ တိုးေဝွ႕ဆို ညည္းသံ ေတြအၾကား အေမ့ရဲ႕ငိုသံ မ်ား ေရာစြက္ မသြားပါေစ နဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆုေတာင္းမိသည္က အခါခါရယ္ပါ။
ေနရသည္က ေရမီးအျပည့္ အစုံႏွင့္ လြတ္လပ္ လုံၿခဳံသည့္ တိုက္ခန္းဆိုေပမဲ့ အေမ့ရင္ခြင္၊ အေဖ့လက္ရာ ပ်ဥ္အိမ္အိုေလး မဟုတ္ေတာ့ ရံဖန္ရံခါ အက်ဥ္း စံ ေနရသူပမာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေပါ့ဖြယ္ဖြယ္ ဗမာဆန္ကို စားရ သည့္ အခါတိုင္း စီးစီးနင့္နင့္ရိွလွ သည့္ ေကာက္ညႇင္းရွမ္း ဆန္ကို လြမ္းရျပန္သည္။ ေခတ္မီအစား အေသာက္ေတြက အလွ်ံအပယ္ ေပါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ သည့္ ေခါပုတ္ကလည္းမရိွ၊ ေပါင္းတင္းကလည္း မရိွျပန္ေခ်။ ရွမ္းမုန္ညင္းခ်ဥ္ကလည္း ရွာမရ သလို ပဲပုတ္ ဆိုသည္က သာ၍သာ အလွမ္းေဝးေသးသည္။
ထမင္းပြဲတိုင္းပါေနက် အေမ့ လက္ရာ ဆြမ္ထန္ ဟင္းခ်ဳိေလးႏွင့္ ပဲပုတ္င႐ုတ္သီးေထာင္း ကို အစ္ကို ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ အလုအယက္ဟင္း ခတ္ခဲ့ၾကသည့္ အေဖ့လက္ရာ ကြၽန္းစားပြဲေလးမွာ အခုဆို အေမ တစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္ေသြ႕ လြန္းေသာ ထမင္းဝိုင္းေလး ျဖစ္ ေနမည္ထင္သည္။
ေဆာင္း၏ အေငြ႕အသက္ ေတြကို ထိေတြ႕ရတိုင္း မိသားစု ေတြ အတူဆိုခဲ့ဖူးသည့္ ကေလး ဘဝေတးေတြကုိ ျပန္ၾကားမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ကြဲေတာ့သည္။ ႐ိုးရာ ပြဲေတြႏွင့္ အိုစည္သံေတြ ေဗထီးညံေနမည့္ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ရွမ္းေတာင္တန္း တစ္ေနရာကို အေျပးအလႊား ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေနာင္တ ရခ်င္သလို ရိွလာ သည္။
အေျပာက်ယ္၍ အဆုံးမရိွ ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး ထဲသို႔ တိုးေဝွ႕ပ်ံဝဲဖို႔ အတၱတိမ္ပ်ဳိ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္တန္းအို တစ္ခုကို ေက်ာခိုင္းခဲ့စဥ္က ပုံရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္ မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ အစဥ္သည္ အတိတ္ရပ္ဝန္းေတြ ဆီ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ကူးခပ္လို႔ သြားေလသည္။
(၃)
”ဟယ္… ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုလတ္ရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္မွာလဲ။ ဒီအေျခ အေနေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ နင္ ဒီအလုပ္ျပန္လုပ္ခ်င္တယ္ဆို ရင္ေတာင္ ဒီလိုေနရာ၊ ဒီလိုရာထူး ကို ေတာ္႐ုံနဲ႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတြကို ကုမၸဏီကလည္း ယုံၾကည္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာလြဲေနၿပီပဲဟာ။ ၿပီးေတာ့ ေပးထား တဲ့ရာထူးနဲ႔ လစာဆိုတာ ကလည္း ဘာမွေျပာစရာလိုတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါ့သေဘာက ေတာ့ နင့္ကို မထြက္ေစခ်င္ဘူး MD ကလည္း နင့္ကို အားကိုး လို႔ ႏိုင္ငံျခားကို လႊတ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထား တာပဲ”
ႏွေျမာ တသေသာ မ်က္ဝန္း ေတြႏွင့္ ေၾကကြဲ ရိေဆြးစြာေျပာေန ေသာ မဇင္၏ စကားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ အၾကားအာ႐ုံမွာ ဝိုးဝိုး ဝါးဝါးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တြန္႔ ဆုတ္ ေတြေဝလြန္းသည့္ စိတ္ေတြ ေရာေထြး မြန္းက်ပ္ေန လို႔ပဲလား။ ရဲရင့္ျပတ္သား လြန္းေသာ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ေတြက ခိုင္မာၿမဲၿမံေန လို႔ပဲ လားေတာ့ မသိေပ။ မဇင္စကား သံေတြ က ကြၽန္ေတာ့္ အၾကားအာ႐ုံ ကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္လာျခင္း မရိွေခ်။
ကုမၸဏီ တစ္ခုတည္း တစ္႐ုံး တည္းမွာ တာဝန္ အသီးသီးကို နိစၥဓူဝ အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူး သူမို႔ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး ေမာင္ရင္း၊ ႏွမရင္း သဖြယ္ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာ တတ္သည့္ မဇင္အား ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ပင္ ေလးစားမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္မည္ဟု စၿပီး အသိေပးသည့္ေန႔က သူငယ္ ခ်င္းမ်ား အားလုံးက ဝိုင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသၾကသည္။ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တားၾက သည္။
”ႏို႔ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ ကိုလတ္က ဒီအလုပ္က ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို ေျပာင္းမလို႔လား”
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ရမ္းခါျပလိုက္စဥ္ အားလုံးက ဝိုင္းၿပီး အံ့ၾသဘနန္း ျဖစ္ၾကျပန္သည္။
”ဟင့္အင္း … ရြာျပန္မွာ ပါ”
”ေဟ …”
အာေမဍိတ္သံမ်ဳိးစုံႏွင့္ အဓိပၸာယ္ေပါင္းစုံေသာ မ်က္ဝန္း ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ထံစုပုံၿပီး က်လာ ခဲ့သည္။ အားလုံး၏ ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပေဟဠိပုစၧာတစ္ပုဒ္ သဖြယ္ျဖစ္၍ အားလုံးက အေျဖ ကို ငံ့လင့္ေနၾက၏။
”မင္း ရြာမွာက ဒီထက္ေကာင္း တဲ့ အလုပ္က ရိွလို႔လား”
သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းက သိလို ေဇာျဖင့္ ဝင္ေမးေတာ့ ေကာင္တာ ကမအိကလည္း အားက်မခံေခ်။
”ေအးေလ နင္က ရြာျပန္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ”
”ေက်ာင္းဆရာ”
”ေဟ … တကယ္”
ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္မွထြက္သြား ေသာ တိုေတာင္းလြန္းေသာ အေျဖစကားတစ္ခြန္း၏ ေနာက္ တြင္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ အာေမဍိတ္စကားသံမ်ားက ဆူညံ လို႔ သြားခဲ့သည္။ အံ့ၾသေသာ အၾကည့္မ်ား၊ အထင္ေသးေသာ အၾကည့္မ်ား၊ သေရာ္ေသာအၾကည့္ မ်ားႏွင့္ ေဝခြဲရခက္ခဲေသာအၾကည့္ ေပါင္းစုံက ကြၽန္ေတာ့္ ထံပါး ျဖန္႔က်က္ ပ်ံဝဲ၍ေန သည္။
”အမယ္ေလး ငါ့ေမာင္ရယ္၊ လစာေလးတစ္ပဲ ေျခာက္ျပား နဲ႔ ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါးမယ့္ အစိုးရ လခစား မ်ား နင္မို႔လုပ္ခ်င္တယ္၊ အစ္မျဖင့္ ကိုယ့္နားကိုေတာင္ မယုံခ်င္ဘူး”
”ေအးေလ ဟယ္”
”ဒါနဲ႔ ျဖဴကေရာ ဘယ္လုိလဲ သေဘာတူရဲ႕လား”
မဇင္ဝင္ေမးလာသည့္ စကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တုံ႔ခနဲ ေတြေဝေလးလံသြားရသည္။ ျဖဴ ဟုတ္သည္ပဲ။ ဒီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ ၿပီး သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝအသိ မေပးရေသးေခ်။ အသိမေပးရက္ ေသးတာဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္မည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြက ျဖဴအေပၚ ရက္စက္ရာ က်လြန္းေနမည္လားေတာ့ မေဝခြဲ တတ္ေပ။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို နာၾကည္းသြားမည္လား၊ မုန္းတီး သြားမည္ လား။ ျဖဴ႕ဆီက တုံ႔ျပန္ လာမည့္ တစ္စုံတစ္ရာအေပၚ ကြၽန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္ရိွလိမ့္မည္ မထင္ေပ။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ်ေသာ ကာလ ဝန္းက်င္မွာ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ဖူးသည့္ ခ်စ္သူတစ္ ေယာက္ကို ဖယ္ခြာ ထားရစ္ခဲ့ရမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေသမတတ္ ေၾကာက္ပါ သည္။ သို႔ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ က ေသခ်င္းကပင္ ပို၍မြန္ျမတ္ ေပလိမ့္မည္ ထင္၏။ ဘဝခရီးလမ္း ဟာ အနိမ့္ျမင့္အတက္ က်မ်ားၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွသလို လမ္း သြယ္ မ်ားလည္း ေပါသည္ဟု ေတြးေတာ သိျမင္မိစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ လမ္းဆုံ လမ္းခြတစ္ခု ကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ဘယ္လမ္းဟာ ဆူးခင္းလမ္း လဲ၊ ဘယ္လမ္းဟာ ပန္းခင္းလမ္း လည္း ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မခန္႔ မွန္းတတ္ေပ။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကို နံပါတ္ တစ္ဦး စားေပး ရသည့္ဘဝ၌ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခု ေပးလာသည့္ ေလာကဓံ တရားကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ရမည္ ထင္သည္။
သားေရႊအိုးထမ္း လာေသာ အျဖစ္မ်ဳိးကို ႀကဳံႀကိဳက္ခြင့္ မရိွ ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဘယ္ အခါမွ ႏွစ္ခု မရတတ္သည့္ ကံၾကမၼာကို အတတ္ သိၿပီျဖစ္လို႔ တစ္ခုခုကိုသာ အေသ အခ်ာ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့သည္။
လြမ္းေမာဖြယ္ရာေကာင္း လြန္းလွသည့္ ညိဳ႕မိႈင္းရီျပာေန ေသာ ရွမ္းေတာင္တန္း ထီးထီးႀကီး ႏွင့္ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးမည္ ထင္ရ ေသာ အခ်စ္ခရီးလမ္း တို႔က ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေတြ ႐ႈပ္ေထြး ေတြေဝ ရေလာက္ေအာင္ အသီးသီး ညိဳ႕ငင္ၾကသည္။
”လကုန္မယ့္ရက္လည္း နီးလာၿပီ ျဖဴ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘဝေရွ႕ေရး အတြက္ တစ္ခုခုကို တိုင္ပင္ ဆုံးျဖတ္ရေအာင္ေလ”
ျဖဴက ကြၽန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာ ကို ရႊန္းရႊန္းစားစား စိုက္ၾကည့္ရင္း ညိႇဳးေရာ္ ရီေဝေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ တိုးညင္းစြာ ျပန္ေမး၏။
”ကိုက ဘာေတြ စဥ္းစားထား လို႔လဲဟင္”
”ကိုယ္လည္း ဘာမွ မဆုံး ျဖတ္တတ္လို႔ ျဖဴ႕ကို တိုင္ပင္တာပါ။ ကြာဟေနတဲ့ အေျခအေနမွာ တိုင္ပင္ ညိႇႏိႈင္းမႈေလးေတာ့ ရိွသင့္ တာေပါ့”
ျဖဴက ကြၽန္ေတာ္၏ အၾကည့္ ေတြကို သေရာ္ဟန္ျဖင့္ မဲ့ၿပဳံးၿပဳံး ရင္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို ခါထုတ္ပစ္လိုက္ သည္။
”ျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ ေတြကို ဒီေန႔ပဲ စခန္းသိမ္းလိုက္ရ ေအာင္လို႔ ကိုက ေျပာေစခ်င္တာ လား”
”မဟုတ္ဘူး ျဖဴ၊ လုံးဝမဟုတ္ ဘူး”
ကြၽန္ေတာ္ အသြင္သြင္ျငင္းခါ ရင္း ျဖဴ႕မ်က္ႏွာကို ပင့္ေမာ့ယူလိုက္ စဥ္ မ်က္ရည္စေတြ စိုရႊဲေနေခ်ၿပီ။
”ဘာလဲ ျဖဴ႕ကို ဒီထက္ပိုၿပီး ခံစားေစခ်င္ေသးလို႔လား”
ျဖဴ၏ အမူအရာက အရမ္းပင္ တုန္လႈပ္ေနသလုိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္ႏိုင္လွသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး နာက်င္ေၾကကြဲေနရမွန္းသိေသာ္ လည္း ျဖဴ႕အမူအရာက ပူေလာင္ လႈပ္ ခတ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားသြန္ ခ်သလို စီးဆင္းေန၏။
”ကိုယ္ မဆုံးျဖတ္ရက္လြန္း လို႔ ျဖဴ႕ကို တိုင္ပင္တာပါ။ ျဖဴ႕ကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္ ခဲ့ပါတယ္။ ပါးစပ္က ေျပာျပႏိုင္တာထက္ ပိုခ်စ္ခဲ့တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေနလ်က္နဲ႔ သတိ နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၾကားက မေရွာင္ ႏိုင္ခဲ့တာ ကိုယ့္အျပစ္ေတြပါ။ ႏွလုံးသား ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ လို႔ စြတ္တိုးၿပီး မိုက္ခဲ့မိတာ။ ျဖဴ အခုလို ထိခိုက္ေၾက ကြဲေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္ မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
အတန္ၾကာ ငိုေၾကြးၿပီးေသာ ျဖဴက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရွိန္ ေလ်ာ့သြားၿပီး တစ္သွ်ဴးမ်ား ထုတ္၍ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္၏။ ၿပီးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ ၾကည့္ ေနျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မေျပာေပ။ ၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ၿပီးေသာ တင္းမာျပတ္သား သည့္ ေလသံ ျဖင့္
”ျဖဴေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္ပါကို၊ ျဖဴကလည္း ကို႔ဘဝထဲကို ဝင္မလာႏိုင္သလို ကိုကလည္း ျဖဴ႕ဘဝထဲကို တိုးဝင္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနမွာ ျဖဴလည္း ဘာမွ မဆုံးျဖတ္ တတ္ ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အရာအားလုံး ကို ကိုပဲ ဆုံးျဖတ္ပါ။ ေရာ့ … ဒီစာအိတ္ အဝါေလးထဲမွာ စေနေန႔ သထုံကိုသြားမယ့္ ကားလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ရိွတယ္။ အစ ကေတာ့ ေမေမတို႔ ရိွတဲ့ သထုံကို ကိုနဲ႔အတူ အလည္ သြားဖို႔ ျဖဴ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ တာ။ ဟိုေရာက္မွ ေမေမ နဲ႔ ကို႔ကို ေတြ႕ေပးၿပီး ျဖဴ တို႔ေရွ႕ေရး ကို ေဆြးေႏြး ဖို႔ပါ ပဲ။ ျဖဴေျပာေျပာလြန္း လို႔ ေမေမကလည္း ကို႔ကို ေတြ႕ခ်င္ ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကိုပဲ ဆုံးျဖတ္ပါ။ ေရြးခ်ယ္ပါ။ ကို႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုပဲ ျဖဴခံႏိုင္ရည္ ရိွေအာင္ ႀကိဳးစား ထားပါမယ္။ ျဖဴ သြားေတာ့မယ္”
စာအိတ္အဝါေလးကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ထိုးထည့္ကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေသာ ျဖဴ႕ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ုံေတြမွာ အေတြးတိမ္တိုက္မ်ား တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ေျပးလႊားလို႔ ေနသည္။ ဒါဟာ ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေန မလား။ သို႔မဟုတ္ တစ္ခဏတာ ခြဲခြာျခင္းပဲ ျဖစ္ခဲ့မလား။ မေဝခြဲ တတ္ေပ။
တကယ္တမ္း တစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရသည့္အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ပင္ နာက်င္ရေတာ့သည္။
”လူေတြအားလုံးဟာ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ ကို စြန္႔ခြာရစၿမဲပဲသား။ တခ်ဳိ႕က ေနရာသစ္ေတြ ဆီကေန ျပန္လာ ၿပီး ကိုယ့္ေဒသမွာ အက်ဳိးျပဳတဲ့ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျပန္မလာၾကေတာ့ ဘဲ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ အေျခခ်ရင္း ဇာတိေျမကို ေမ့သြားၾကတယ္။ ဒါေပမ့ဲ ျပန္လာလို႔ မျဖစ္တဲ့လမ္းမွ မဟုတ္ ဘဲေလ။ ေလာကမွာ လူႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ရိွတယ္သား။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျခင္းကို ခံရသူနဲ႔ ေလာကႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္သူ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရိွတယ္ သား။ အဲေတာ့ သားက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ခ်င္လဲ”
ကန္ေရျပင္မွာ ေဝ့ဝဲတိုက္ ခတ္ေနေသာ ေလညင္း တို႔ႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္က ေမေမ့ စကားသံေတြ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ထံ တိုးဝင္လို႔လာ ၏။ ေလ႐ူးေၾကာင့္ တလူးလူး လြင့္ ေၾကြေနသည့္ ခေရတို႔မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ပမာျပဳေနသေယာင္။ ကန္ေရျပင္ေပၚ ထိုးစိုက္ခုန္ဆင္း ေနသည့္ ဆည္းဆာေနျခည္တုိ႔မွာ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ရယ္ သြမ္း ေနသေယာင္ ေသခ်ာတာတစ္ခုမွာ ေလာကႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ ေငးၾကည့္ေနမည္ ထင္ပါသည္။
ယေန႔ ရန္ကုန္၏ ေဆာင္း နံနက္ခင္းက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ျမဴေတြ တဖြဲဖြဲက်လာေအာင္ ေဆာင္းပီသကာ ခ်မ္းေအးေန သည္။ ျပတင္းတံခါး ကေန ျပည္ လမ္းမေပၚ ငုံ႔ၾကည့္မိ စဥ္ လူမ်ားကို ကားမွတ္တိုင္မွာ အုပ္လိုက္ျမင္ေန ရသည္။ ဘတ္စ္ကားယာဥ္လိုင္း မ်ားသည္လည္း ဥဒဟိုေရြ႕လ်ား သြားလာ လို႔ေနသည္။ ေငးၾကည့္ေန စဥ္ မ်က္ဝန္း ထဲ ေျပးဝင္လာသည္ က ၅၁၊ ၂၃၁ ဘတ္စ္ကားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ဒီေန႔ေတာ့ ခါတိုင္းေန႔ေတြ လို ကြၽန္ေတာ္ ႐ုံးတက္စရာ မလို ေတာ့ေခ်။ ပိတ္ရက္လားဟူ၍ လည္း မဟုတ္ျပန္ေပ။
ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေဝးေဝးခရီး တစ္ခုကို ထြက္ခြာဖို႔ ပစၥည္းမ်ားကို စုံလင္စြာ ထည့္သြင္း ထုတ္ပိုးေနမိ သည္။ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ တိုက္ခန္းေလး သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကကြဲစြာ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္ ထင္၏။ အဆုံး မသတ္ရေသးသည့္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ႏွင့္ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း စာအုပ္မ်ားကို လက္ဆြဲအိတ္ အတြင္း အလိုလိုထည့္ျဖစ္သြား သည္။
ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္အၾကားမွ စာအိတ္အဝါေရာင္ေလးကို ထုတ္ ထုတ္ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ယင္း စာအိတ္ေလးအား ယူေဆာင္သြား ရမလား။ ထားရစ္ခဲ့ရမလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေဝခြဲေတြေဝေနမိပါ သည္။
ဟိုဒီေျပးလႊားေနေသာ တိမ္အုပ္တို႔သည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး စြန္းတြင္ ရပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အား ဝင္တိုက္ကာ တိုးေဝွ႕ျဖတ္ ေက်ာ္ကုန္ၾကသည္။ ညေကာင္း ကင္၌ လွ်ပ္စီးအလင္းမ်ားက ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ လင္းလက္လာ ၿပီး ဆူညံနက္ခ်ဳန္းလွေသာ မိုးခ်ဳန္း သံႀကီးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေျခအစုံ ရပ္ေနေသာ ေတာင္စြယ္ႀကီးတစ္ခု လုံး တုန္ရီလႈပ္ရွားသြားခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဟိုေဝး ေဝးက ငွက္ဆိုးေအာ္သံမ်ားကို လည္း စူးဝါးက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔တစ္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေခၚေနၾကၿပီ ထင္၏။ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သြားရ မည္လား။ သို႔မဟုတ္ ေနရစ္ခဲ့ရ မည္လား။
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ စာသင္ ေက်ာင္းကေလးႏွင့္ ခ်စ္ရသည့္ တပည့္မ်ားကို ဘယ္လိုခြဲထားႏိုင္ခဲ့ ပါမည္နည္း။
ျမင့္မိုရ္ေက်ာ္လင္း (မိုးမိတ္)
ဒီေႏြကိုသာ စိတ္ရိွလက္ရိွ ေထြးဖက္ထားလိုက္ခ်င္တယ္
