လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ထုတ္လုပ္ ေပးႏိုင္သည့္ ေလာင္စာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွသည့္ အနက္ ေလာင္ၿမိဳက္ ႏိုင္ေသာ အနည္က် ေက်ာက္တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္မီးေသြး ကို အမ်ားဆုံး သုံးစြဲေနၾက သည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ေက်ာက္မီးေသြး ျဖစ္ေပၚမႈ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သန္းေပါင္း ၃ဝဝ ခန္႔က စတင္ခဲ့သည္။ ယင္းအခ်ိန္က ကမၻာေျမျပင္ေပၚ တြင္ သစ္ပင္ႀကီး မ်ား အမ်ား အျပား ပါဝင္သည့္ ရႊံ႕ၫြန္ေတာႀကီးမ်ား ရိွေနခဲ့သည္။ ပင္လယ္ေရျပင္ ၏ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္လည္း အယ္လ္ဂ်ီ ေခၚ အပင္ငယ္မ်ား ရွင္သန္ေနခဲ့သည္။ ယင္း သစ္ပင္ ႀကီးငယ္မ်ား ေသဆုံး၍ ႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ အပင္ ႐ုပ္ၾကြင္းမ်ား ေျမႀကီးေအာက္ တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ အေပၚမွ ဖုံးေနေသာ ရႊံ႕ၫြန္ႏွင့္ အက္စစ္ဓာတ္ ပါေသာေရ တို႔ေၾကာင့္ အပင္ ႐ုပ္ၾကြင္းမ်ားသည္  ေအာက္ဆီဂ်င္ ဓာတ္ႏွင့္ မထိေတြ႕ႏိုင္သျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သာ အသြင္ေျပာင္းကာ ဦးစြာ သစ္ေဆြး အျဖစ္သို႔ ေရာက္သည္။ အသြင္ေျပာင္းမႈ ေႏွးေကြးျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ၾကြင္းမ်ားတြင္းရိွ စြမ္းအင္ သိုမွီးထားေသာ ကာဗြန္ဓာတ္ သည္လည္း မ်ားစြာအေျပာင္းအလဲ မရိွဘဲ ပင္ကို အတိုင္း တည္ ရိွႏိုင္ခဲ့သည္။

ေျမေအာက္တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ဖိအား၊ အပူ ဓာတ္တို႔ႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ ၾကာေသာ အခါ ေရေငြ႕ အခ်ဳိးမ်ား၍ ကာဗြန္ဓာတ္ အခ်ဳိးနည္းေသာ သစ္ေဆြးေျမ မ်ားသည္ ကာဗြန္ႏွင့္ စြမ္းအင္ ပါဝင္မႈ ပိုမ်ားေသာ ေက်ာက္မီးေသြး အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရိွ သည္။

ေက်ာက္မီးေသြးတြင္ ကာဗြန္၊ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္၊ ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္တို႔ အဓိက ပါဝင္ၿပီး ဆာလ္ဖာလည္း အနည္းငယ္ ပါသည္။ အပင္႐ုပ္ၾကြင္းမွ ေက်ာက္ မီးေသြး အျဖစ္ သို႔ ေျပာင္းရာတြင္ ေျပာင္းခ်ိန္ ၾကာကာ ႐ုပ္ၾကြင္းမွ ကာဗြန္အျဖစ္ ပို၍မ်ားမ်ား ေျပာင္းၿပီးေသာ သို႔မဟုတ္ ပို၍ နက္ေသာ အပိုင္း သို႔ေရာက္ေနေသာ ေက်ာက္မီးေသြး မ်ားက ေယဘုယ် အားျဖင့္ စြမ္းရည္ ပို၍ ျမင့္သည္။

ကာဗြန္ ပါဝင္မႈႏွင့္ အပူစြမ္းအင္ ထုတ္လုပ္မႈ အေပၚ မူတည္၍ အင္ထရာဆိုက္ မီးေသြး၊ ဘီတူး မီးနပ္စ္မီးေသြး၊ ဆပ္ဘီတူး မီးနပ္စ္ မီးေသြးႏွင့္ လစ္ဂ္ႏိုက္ မီးေသြး ဟူ၍ ေက်ာက္မီးေသြး ေလးမ်ဳိး ေလးစားရိွသည္။

အင္ထရာဆိုက္ မီးေသြးသည္ အမာဆုံးျဖစ္ ၿပီး ကာဗြန္ ၈၆ ရာခုိင္ႏႈန္းမွ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ ပါသျဖင့္ ေလာင္စာ တန္ဖိုး ျမင့္မားသည္။ ဘီတူး မီးနပ္စ္ မီးေသြးတြင္ ကာဗြန္ ၄၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၈၆ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိပါၿပီး လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္ထုတ္ရာ တြင္ အသုံးမ်ားသည္။ ဆပ္ဘီတူး မီးနပ္စ္မီးေသြး တြင္ ကာဗြန္၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္းမွ ၄၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ ပါၿပီး ဘီးတူး မီးနပ္စ္ ေက်ာက္မီးေသြးထက္ အပူ စြမ္းအင္ ပိုနည္းသည္။

လစ္ဂ္ႏိုက္ မီးေသြးသည္ ေပ်ာ့ကာ ကာဗြန္ နည္းၿပီး ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ႏွင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ပို၍ပါ သည္။ လစ္ဂ္ႏိုက္သည္ အျခား ေက်ာက္မီးေသြးတို႔ ထက္ သက္တမ္းႏု သျဖင့္ ကာဗြန္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း မွ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိသာ ပါသည္။ အပူစြမ္းအင္ ထုတ္ေပးႏိုင္မႈ အနည္းဆုံးျဖစ္သည္။

ကမၻာတြင္ ေတြ႕ရိွၿပီး ေက်ာက္မီးေသြး ပမာဏ တန္ခ်ိန္ သန္းေပါင္း ၈၄၇ဝဝဝ ခန္႔ရိွသည္။ လက္ရိွ သုံးစြဲႏႈန္းႏွင့္ တြက္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ပ်မ္းမွ် ႏွစ္ေပါင္း ၁ဝဝ ေက်ာ္ သုံးႏိုင္ သည့္ ယင္းေက်ာက္ မီးေသြးသိုက္ မ်ားသည္ အေမရိကန္၊ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္၊ ၾသစေတးလ်ႏွင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ တို႔တြင္ အမ်ားဆုံးတည္ရိွသည္။

ေက်ာက္မီးေသြးကို တူးေဖာ္ရာ၌ အခ်ဳိ႕ ေနရာမ်ားတြင္ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ အနီးတြင္ တည္ရိွ ၾကသျဖင့္ လႊာ၍ တူးေဖာ္ ထုတ္ယူၾကသည္။ ေျမျပင္မွ အနက္ ေပ ၂ဝဝ အတြင္း၌ ရိွေသာ ေက်ာက္မီးေသြး မ်ားကို ယင္းနည္းျဖင့္ တူးယူၾကသည္။ လႊာ၍ တူးယူျခင္းေၾကာင့္ ေျမယာ ႐ႈခင္းႏွင့္ ေဂဟ စနစ္ ပ်က္္စီးျခင္း ၊ ေျမေအာက္ႏွင့္ ေျမေပၚ ေရေၾကာ မ်ား ညစ္ညမ္းျခင္းတို႔ ျဖစ္တတ္သည္။ ေနရာ အမ်ားအျပားတြင္ မူ ေက်ာက္မီးေသြး ကို ေျမေအာက္ အနက္ပိုင္း အထိ တြင္းမ်ား တူး၍ ထုတ္ ယူၾကရသည္။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာက္မီးေသြး တြင္း မ်ားသည္ ေပ ၁ဝဝဝ ခန္႔အနက္တြင္ ရိွၾက သည္။

လူတို႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ေနအိမ္ အေဆာက္အအုံမ်ား ကို အပူေပးရန္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ေက်ာက္မီးေသြး ကို သုံးခဲ့ၾက သည္။ ေက်ာက္ မီးေသြး ကို ထိေရာက္ စြာ အသုံးခ်ႏိုင္ ခဲ့သျဖင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အမ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ လူအား၊ တိရစၧာန္ အားစသည္တို႔ကို သာ သုံးခဲ့ရာမွ စက္ကိရိယာ မ်ား၊ ယာဥ္မ်ားကို တီထြင္၍ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္ေပးႏိုင္ခဲ့ သည္။

ေက်ာက္မီးေသြးကို တူးေဖာ္ ထုတ္လုပ္ရာ တြင္ ေစ်းသက္သာျခင္း၊ ကမၻာ့ေနရာ အေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္ တူးေဖာ္ႏိုင္ျခင္း စသည့္ အားသာ ခ်က္ မ်ားရိွသည္။ အမ်ားဆုံး သုံးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ တ႐ုတ္၊ အေမရိကန္၊ အိႏိၵယ၊ ႐ုရွားႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္း ၅ ႏိုင္ငံ တို႔သည္ တစ္ကမၻာ လုံးသုံးစြဲေသာ ေက်ာက္မီးေသြး ပမာဏ၏ ၇၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ကို ထုတ္ယူ ေလာင္ၿမိဳက္ေနၾကသည္။

ေက်ာက္မီးေသြးကို လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား ထုတ္ယူေသာ စက္႐ုံမ်ားတြင္ အမ်ားဆုံး သုံးၾက သည္။ တစ္ကမၻာလုံး ထုတ္လုပ္ေသာ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္ ပမာဏ စုစုေပါင္း၏ ၄၃ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ေက်ာက္မီးေသြးမွ ရသည္။

ေက်ာက္မီးေသြး မွရေသာ မက္သေနာ၊ အက္သလင္းတို႔ကို ပလတ္စတစ္၊ ကတၱရာ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ လူသုံးေဆးဝါးမ်ား ထုတ္လုပ္ရန္ အသုံးျပဳၾက သည္။ ေက်ာက္ မီးေသြး ကို အထူး မီးဖိုမ်ားတြင္ ျပင္းထန္ေသာ အပူေပး၍ ရရိွေသာ  ကုတ္မီးေသြးျဖင့္ သံမ်ားမွ သံမဏိ ထုတ္လုပ္ရာ တြင္ သုံးသည္။ ကုတ္မီးေသြးမွ ထြက္ လာေသာ ျပင္းထန္သည့္ အပူေၾကာင့္ ခံႏိုင္ရည္ ေကာင္းေသာ သံမဏိကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘိလပ္ေျမႏွင့္ စကၠဴမ်ား ထုတ္လုပ္ရာ တြင္လည္း ေက်ာက္မီးေသြး ကို သုံး ၾကသည္။

ေက်ာက္မီးေသြးသည္ အသုံးဝင္ လွသည့္ ေလာင္စာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ္လည္း တူးေဖာ္ရာတြင္ ႏွင့္ အသုံးခ် ရာတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ညစ္ညမ္း ေစသည့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား ရိွသည္။ မ်က္ႏွာျပင္မွ လႊာ၍ ထုတ္ယူေသာ ေက်ာက္မီးေသြး မိုင္းမ်ား၊ ေတာင္ကိုၿဖိဳ၍ ထုတ္ယူေသာ ေက်ာက္မီးေသြး မိုင္းမ်ားေၾကာင့္ အေပၚယံေျမဆီလႊာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ေျမယာ႐ႈခင္း ပ်က္စီးျခင္း၊ ေက်ာက္မီးေသြး တူးရာ မွ ထြက္လာေသာ အနည္အႏွစ္မ်ား ေျမစာမ်ား ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရိွ ေခ်ာင္းႏွင့္ျမစ္ မ်ား ေကာျခင္း၊ ေရ အရည္အေသြး က်ဆင္းျခင္း တို႔ ျဖစ္ေပၚသည္။

ေက်ာက္မီးေသြးကို ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္း မွ အပူဓာတ္ အျပင္ ဆာလ္ဖာဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္၊ ႏိုက္ ထ႐ိုဂ်င္ေအာက္ဆိုဒ္ႏွင့္ ကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္ မ်ား အဓိက ထြက္ေပၚသည္။ ကာဗြန္မိုေနာ့ဆိုဒ္၊ ျပာႏွင့္ အျခားဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ စြန္႔ပစ္ အနည္မ်ား လည္း ထြက္သည္။

ဆာလ္ဖာဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္သည္ အက္စစ္မိုး ရြာသြန္းေစျခင္းႏွင့္ အသက္႐ွဴ လမ္းေၾကာင္း ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ပြားေစသည္။ ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္ ေအာက္ဆိုဒ္ မ်ားသည္ မီးခိုးျမဴမ်ား ကို ျဖစ္ေပၚ ေစၿပီး အသက္႐ွဴ လမ္းေၾကာင္းေရာဂါမ်ား ျဖစ္ ပြားေစသည္။ ကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္ေၾကာင့္ ကမၻာ့ေလထုကို ပူေႏြးေစကာ ရာသီဥတု ေျပာင္း လဲမႈ ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ လူတို႔ေၾကာင့္ ေလထု တြင္းေရာက္ေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္ ပမာဏ စုစုေပါင္း၏ ၄၃ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ေက်ာက္ မီးေသြး မွထြက္သည္။ ထို႔ျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး စက္႐ုံမ်ား မွထြက္ေသာ အမႈန္မ်ားေၾကာင့္ အသက္႐ွဴ  လမ္းေၾကာင္းေရာဂါႏွင့္ အဆုတ္ေရာဂါ မ်ားကို ျဖစ္ပြားသည္။

ေက်ာက္မီးေသြး မွထြက္ေသာ ျပဒါးသည္ ေလထုတြင္း၌ လူ႔က်န္းမာေရးကို အႏၲရာယ္မျပဳ ေသာ္လည္း ေရထုတြင္း ေရာက္ေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မီသိုင္းမာက်ဴရီ သည္ သက္ရိွ မ်ားအတြက္ အဆိပ္ ပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာက္မီးေသြးမွ ထြက္ေသာ မလိုလားအပ္ သည့္ ဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ အမႈန္မ်ားကို ဖယ္ရွား သန္႔စင္ သည့္ နည္းပညာမ်ား ရိွသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းတို႔ ကို သုံးလွ်င္ ကုန္က် စရိတ္ မ်ားသည္။ ယင္း ကိရိယာတို႔ လည္ပတ္ အလုပ္လုပ္ရန္ စြမ္းအင္ အေျမာက္အျမား လိုသည့္အျပင္ ယင္းတို႔မွ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ လည္း ထပ္တိုးထြက္ ရိွ သည္။ ယင္းတို႔ ဖယ္ရွားလိုက္ေသာ စြန္႔ပစ္ အနည္ အႏွစ္မ်ားသည္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ညစ္ ညမ္းေစသည္။

ျပႆနာမ်ား ရိွေသာ္လည္း ေစ်းခ်ဳိျခင္း၊ အလြယ္တကူ ရႏိုင္ျခင္းစသည္ တို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအမ်ား အျပား၌ ေက်ာက္မီးေသြး အသုံး က်ယ္ျပန္႔ လာေန သည္။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ စာရင္း အရ တစ္ကမၻာလုံး ၌ ေက်ာက္မီးေသြး စက္႐ုံ အသစ္ေပါင္း ၁၂ဝဝ ေဆာက္လုပ္ရန္ ရာထားသည္။

သို႔ေသာ္ ေက်ာက္မီးေသြး၏ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ လူ႔က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစ သည့္ အခ်က္ေၾကာင့္ ယင္းကိုေလွ်ာ့သုံးရန္ အားထုတ္သည့္ ႏိုင္ငံ မ်ားလည္း ရိွေန သည္။ ေက်ာက္မီးေသြး စက္႐ုံမ်ားေၾကာင့္ ေလထုညစ္ ညမ္းမႈကို ဆိုးရြားစြာ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ ႏိုင္ငံ မ်ားတြင္ ေက်ာက္မီးေသြး အသုံးအမ်ားဆုံးျဖစ္ သည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ သည္ ထိပ္ဆုံးမွ ပါေနသည္။

ယင္းကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ တ႐ုတ္အစိုးရ သည္ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈ၏ ဇာစ္ျမစ္ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္မီးေသြး စက္႐ုံမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ တ ႐ုတ္ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီသည္ ေပက်င္း၊ ရွန္ဟိုင္းႏွင့္ ကြမ္က်ဳိး ေဒသ မ်ားတြင္ ေက်ာက္မီးေသြးသုံး စက္႐ုံမ်ား အသစ္ ေဆာက္လုပ္မႈ ကို ခြင့္ျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း ေၾကညာထားသည္။

ေက်ာ္ဦး

အခု တစ္ေလာေတာ့ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရး လိုင္စင္ ရသြားတဲ့ တယ္လီေနာ တို႔၊ ေအာ္ရီဒူး တို႔ သတင္းေတြ ၾကားရ ဖတ္ရပါသဗ်ာ။ အဲဒီ သတင္း ေတြဖတ္ၿပီး ဝမ္းသာေန ၾက သူေတြလည္း အေျမာက္အျမား ျမင္ရပါတယ္။ ”ဒီေလာက္ေတာင္ ငါတို႔ကို အၿမဲ စိတ္ဒုကၡေပးေနတဲ့ MPT လက္က လြတ္ၿပီေဟ့” ဆိုတဲ့ စကားသံေတြ လည္း ပလူပ်ံ လို႔ေပါ့။ ဆက္သြယ္ေရး လိုင္စင္ရ မိုဘိုင္းလ္ ေအာ္ပေရတာ ကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ ေအာ္ရီဒူး ကလည္း အခု ကတည္းက သုံးစြဲမယ့္ သူေတြကို ႀကိဳတင္ အာမခံ ထားတာေတြ ရိွပါတယ္။ 2G, 3G စနစ္ ေတြနဲ႔ ထုတ္လုပ္မယ္၊ ဖုန္းေျပာဆိုခ သက္သာ ေစရမယ္၊ အင္တာနက္လိုင္း ဆိုရင္လည္း Youtube ကိုေတာင္ Live Stream ၾကည့္ႏိုင္ေစ ရမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သုံးစြဲသူ လူထု အေနနဲ႔ အခုကတည္းကကို လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းၿပီး အားတက္သေရာ ေစာင့္ေန ၾကပါၿပီ။ ေမာင္ဝါဝါကေရာ …။

ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ ကြာခ်င္ တိုင္းကို ကြာပါတယ္။ သူ႔ဟာသူ ေအာ္ရယ္ ႐ုံမကလို႔ ေအာ္ပဲငိုငို၊ ဒူးမကလို႔ ေပါင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကို မဝင္စားတာခင္ဗ်။ MPT မွ MPT ၊ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးမွ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးပဲ။ ေအာ္ရီဒူးတို႔ တယ္လီေနာ တို႔က ဘယ္လို ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေပးမယ္ ပဲေျပာေျပာ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရး က အခု ေပးေနတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေလာက္ေကာင္းမယ္ မထင္၊ ၿပီးျပည့္စုံမယ္ မထင္ ေပါင္ဗ်ာ။ လက္ရိွ ဝန္ေဆာင္မႈေတြေတာင္ ဒီေလာက္ ေကာင္းေနမွေတာ့ အခုလို အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေအာ္ပေရတာေတြ ေပၚလာၿပီ ဆိုရင္ ေမာင္ဝါဝါရဲ႕MPT ႀကီးက ပိုေတာင္ မိုက္လာဦး မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲ … မိုက္တယ္ဆိုတာ မိုက္႐ိုင္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို မရည္ရြယ္႐ိုး အမွန္ပါ။ ေခတ္စကား၊ ဘန္းစကား နဲ႔ဆို ‘မိုက္တယ္’ ဆိုတာ ‘လန္းတယ္’ လို႔ ဆိုလို တာပဲ မဟုတ္လား။

ဒီလိုေတြ ေျပာလို႔ ေမာင္ဝါဝါ ေတာ့ MPT ကို ေလာ္ဘီ လုပ္ေနတယ္ ထင္ၾကမယ္၊ ”ဒီအေကာင္ နာမည္ ႀကီးခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္ဖား ေနတာပါကြာ၊ ၿမိဳ႕ေမတၱာ ခံယူခ်င္လို႔လား” ဘာညာ နဲ႔ ေမာင္ဝါဝါ့ ကို ခနဲ႔ၾကမယ္၊ ရြဲ႕ၾကမယ္။ ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ ပါ့မလဲဗ်ာ။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္ တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ လား။ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းလာ တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေျခ အေနအရ ကိုယ့္အႀကိဳက္ ကိုယ္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထုတ္ ေဖာ္ေျပာတာ၊ ဝန္ခံတာလည္း အျပစ္ မရိွဘူး ထင္ပါတယ္။ ”ကိုင္း … ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာခ်င္ တဲ့ေကာင္ ေျပာ စမ္းကြာ၊ ေျပာစမ္း၊ ဖုန္းႏွစ္လုံး ေဘးခ်င္း ယွဥ္ထားၿပီး ေခၚရင္ေတာင္ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပပဲ ထ ထေအာ္ေနတာ ဘာျဖစ္တာတုံး၊ အဲဒါ မင္းရဲ႕ MPT ကေပးတဲ့ စပယ္ ရွယ္ ဝန္ေဆာင္မႈလားကြ” လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမးခ်င္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။

ေမာင္ဝါဝါက နည္းပညာရွင္ မဟုတ္ေပမဲ့လို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ယုတၱိရိွရိွ စဥ္းစားေတြးေခၚ က်ဳိးေၾကာင္း ဆင္ျခင္ၿပီး ေျဖႏုိင္ပါသဗ်ာ။ အဲဒီႏွစ္လံုး မွာ တစ္လံုးက တကယ္ပဲ ဧရိယာထဲ ရွိေပမဲ့ ေနာက္တစ္လံုး က ဧရိယာရဲ႕ျပင္ပကို သီသီေလး ေရာက္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်။ ဧရိယာ ျပင္ပကုိ တကယ္ မေရာက္ဘဲ နဲ႔ေတာ့ အလ ကား ေန ရင္း အ႐ူး ထၿပီး အျပင္ ေရာက္ေနပါ တယ္လုိ႔ ဘယ္သူက ညာေျပာမွာလဲ။ မုိဘိုင္းလ္  ဖန္ႀကိဳးမွ်င္ ဧရိယာလႈိင္းေတြ ကုိလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ တကယ္ျမင္ႏိုင္တာ မွ မဟုတ္ဘဲ နဲ႔။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ကံဆိုးလုိ႔ တစ္လံုးက အျပင္ ေရာက္ေနတာျဖစ္မွာ ေပါ့။ ႏွစ္လံုးစလံုး ဧရိယာထဲ ရွိခ်င္သပဆို တစ္လံုး အေပၚ တစ္လံုး ထပ္ၿပီးေခၚ၊ အဲ… အဲဒါမွ ကံအဆိုး လြန္ၿပီး ႏွစ္လံုးစလံုး ဧရိယာ အျပင္ ေရာက္ေန ရင္ေတာ့ ေမာင္ဝါဝါလည္း မတတ္ႏိုင္။ MPTလည္း မတတ္ႏုိင္ ဘူးေပါ့ဗ်ာ … ေနာ့။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အထား အသို မတတ္လို႔ ေခၚမရ တာနဲ႔ေတာ့ အျပစ္ မေျပာခ်င္ပါနဲ႔ေလ။

”ေဟ့ေကာင္ … အပိုေတြ လာေျပာမေန နဲ႔၊ ဘာမွ ကံဆိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင့္ဘိုးေအ ဖုန္းလိုင္းေတြက က်ပ္ေနလို႔ ဒီလိုျဖစ္တာကြ၊ ရွင္း … အဲဒီ ကိစၥကို ရွင္း” လို႔ ခင္ဗ်ား တို႔ ထပ္ေျပာ မယ္ မဟုတ္လား။ သိေနတယ္ေလ … သိေန တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေျဖရွင္းဖို႔ အဆင္သင့္ ပါ ခင္ဗ်ာ။ လိုင္းေတြ က်ပ္မွာေပါ့။ ဖုန္းေတြ အမ်ားႀကီး ထုတ္ေပး ထားတာကိုး။ GSM, CDMA, WCDMA ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးစုံ ထုတ္ ေပးထားတာေလ။ ဆယ့္ငါးသိန္းတန္ မူလလက္ ေဟာင္းကစလို႔ ငါးသိန္း တန္၊ ႏွစ္သိန္း တန္ ၊ ေထာင့္ငါးရာတန္ ဆိုတာေတြ အထိ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထုတ္ေပးထားတာေလ။ ဒီေလာက္ မ်ားမွေတာ့ မက်ပ္ဘဲ ေနလားဗ်ာ၊ က်ပ္ၿပီေပါ့။ ဘာလို႔ အဲဒီလို ထုတ္ေပးသလဲ၊ ခင္ဗ်ား တို႔ပဲ အေျခခံ လူတန္းစား ကအစ ဖုန္းကိုင္ခ်င္ လွပါေခ်ရဲ႕ဆို။ ေစတနာနဲ႔ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြ ထုတ္ေပးတာ ေပါ့ဗ်။ လူတိုင္းလည္း ဖုန္းကိုင္ခ်င္ေသး၊ ဖုန္းလိုင္း လည္း မက်ပ္ဘဲ ရွလြတ္ ရွလြတ္ ျမည္ ခ်င္ေသးေတာ့ ဘယ္ရမတုံး။ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုေတာ့ စြန္႔လႊတ္ ရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ လည္း တက္မလာပါနဲ႔ ဗ်ာ။ ေတာက္ခ် ပစ္လိုက္ မယ္ ဘာမွတ္လဲ။

ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ညစ္တြန္း တြန္းၿပီး ေမာင္ ဝါဝါ့ကို ထပ္ေမးမယ္။ ”ေအာင္မာ … ဘာ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းလဲ၊ ႏွစ္သိန္းတန္ ဖုန္းကို တန္ဖိုး နည္းဖုန္းလို႔ ေအာ္ေရာင္းတာ မင္းတို႔ မရွက္ဘူး လား” လို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ တယ္လက္ေပါက္ ကပ္တဲ့ လူေတြပဲဗ်ာ။ မသိရင္ မွတ္ထား၊ ေမာင္ဝါဝါ တို႔ ႏိုင္ငံက ေရႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ ဥႆဖယား၊ ပယင္း၊ ဒုတၴာေတြ ထြက္တဲ့ ေရႊတိုင္း ေရႊျပည္ဗ်။ အဲ … ထြက္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ကေန သူမ်ား တိုင္းျပည္ကို ေျခေထာက္ ေပါက္ၿပီး ထြက္သြားတာ ကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ေနာ္။ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သယံဇာတ ထြန္းကားတဲ့ တိုင္းျပည္လို႔ ေျပာတာ။ ခ်မ္းသာတယ္ဗ် … ခ်မ္းသာတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြႏွစ္သိန္း ဆိုတဲ့ ပမာဏ ေလာက္ ကို တန္ဖိုးနည္း စာရင္းထဲ ပစ္သြင္းထားႏိုင္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပစ္ မျမင္တဲ့အျပင္ ႀကံဖန္ဂုဏ္ေတာင္ ယူၾကရဦးမယ့္ ဟာကိုဗ်ာ။ လူရွိန္ တာေပါ့၊ အထင္ခံရ နည္း လားဗ်ာ။ ကဲပါ … ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ကြက္ မရေသးဘူး မဟုတ္ လား။ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ထပ္ေျပာပါဦး။

”အပိုေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းရဲ႕ MPT ေပးတဲ့ ဖုန္းေတြက အခုဆို အရင္ ထက္ေတာင္ ပိုဆိုး လာေသးတယ္၊ ဖုန္းေခၚလို႔ ဝင္သြားရင္ လည္း ဟယ္လို မထူးႏိုင္ဘူး၊ ၾကားလား ၾကားလားနဲ႔ ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး ေအာ္ေနရတာ၊ ေျပာေန ရင္းလည္း တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်လို ျပဳတ္က်၊ တကတည္း ဘုရားစူး က်မ္းစူး မိထားတဲ့ အတိုင္း ပဲ၊ အဲဒါ က်ေတာ့ မင္းဘာေျပာမလဲ” လို႔ ထပ္ၿပီး အျပစ္ေျပာဦးမယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူးဗ်ဳိ႕။ ေမာင္ဝါဝါ့ အတြက္ေတာ့ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္တာ ပိုေတာင္ အဆင္ေျပေသး တယ္ဗ်။ ေၾကြးရွင္ေတြ ဘာေတြမ်ား ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္ ေလ၊ ၾကားရဲ႕သားနဲ႔လည္း ”ဟယ္လို … ဟယ္လို၊ မၾကားရဘူး၊ ဟယ္လို … ဟာ .. ဒီဖုန္းေတာ့ ကြာ” ဘာညာနဲ႔ ေရွာင္လို႔တိမ္း လို႔ ရတယ္။ သူ႔ဘက္က အတင္းကို ေျပာေနၿပီ ဆိုရင္ လည္း လိုင္း မေကာင္းလို႔ ျပဳတ္က် သြားသလိုလို ဘာလိုလို နဲ႔ ဖုန္း ခဏ ခဏ ခ်ပစ္ လို႔ရေသး။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။ အဟဲ … ေမာင္ဝါဝါဆို အဲဒါမ်ဳိး အၿမဲ လုပ္ေနက်ဗ်။ ေအာက္ေျခ လူတန္း စားေတြအတြက္ တကယ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ ေရွာင္ လို႔တိမ္း လို႔ရေအာင္ ဆင္ေပးထားတဲ့ အကြက္ပါဗ်ာ။ တကယ္ကို ေစတနာ အရင္း ခံပါဗ်။ နားလည္ေပးၾကစမ္းပါ။

”ဒါျဖင့္ ဖုန္းကတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ မွား မွားျဖတ္တဲ့ ကိစၥက်ေတာ့ေရာ ဘယ္လုိ ရွင္းမလဲ၊ ငါးေထာင္တန္ ကတ္ဆို ထည့္ကို မထည့္ရဲဘူး၊ ထည့္ၿပီး ခဏေနတာနဲ႔ ဘယ္ အေငြ႕ပ်ံ သြားသလဲ ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ အင္တာနက္ သုံးလည္း ဒီလိုပဲ၊ တစ္မိနစ္ ၂ က်ပ္နဲ႔ တစ္နာရီ ၁၂ဝ ကို ငါးရာေလာက္ မွားျဖတ္လို ျဖတ္နဲ႔ကြ” လို႔ ခင္ဗ်ား တို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ မယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ MPT က ခ်မွတ္ထားတဲ့ စစ္စတမ္ အသစ္ေၾကာင့္ ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔စုစား ရင္ ေျပာေနက် စကားရိွတယ္ေလ။ ဘာတဲ့ … အေမရိကန္ စစ္စတမ္ဆိုလား။ ကိုယ္စားတာ ကိုယ္ရွင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္လား။ ေမာင္ဝါဝါတို႔ MPT ကလည္း အဲဒီလို ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ စစ္စတမ္တစ္ခု တီထြင္ ထားတာဗ်ဳိ႕။ အဲဒီ စစ္စတမ္ နာမည္က ‘ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္’ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ … မွားအျဖတ္ မခံခ်င္ရင္ အစကတည္းက ဖုန္းမ ဆက္နဲ႔၊ အင္တာနက္ မသုံးနဲ႔ေပါ့ဗ်။ ဒါဆို တစ္ျပား မွလည္း အျဖတ္မခံ ရေတာ့ဘူး၊ ေအးေရာ။ အခုေတာ့ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သုံး လို႔ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ ေမာင္ဝါဝါ တို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ။ စက္ေတြ၊ ယႏၲရားေတြနဲ႔ လုပ္ရတာပဲဗ်ာ။ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း မွားမွာေပါ့ … ဟဲဟဲ။

”ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာမရတဲ့ေကာင္၊ ကဲ … မင္းတို႔ ဖုန္း အင္တာနက္ လိုင္းေတြက လိပ္နဲ႔ ပက္က်ိ စပ္က်ထားသလိုလို ေႏွးတယ္ကြာ၊ သုံးစား မရဘူးကြာ၊ သူမ်ားေတြ ဆို Youtube ေတာင္ ထိုင္ၾကည့္ လို႔ရမယ္ အာမခံ ထားတာ၊ ေျပာစမ္း … ဘာ ဆင္ေျခေပးမလဲ” လို႔ ခင္ဗ်ား တို႔ အထြန္႔ တက္ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ သိပါ တယ္ … သိပါ တယ္။ ေနာက္ဆုံး မႏိုင္ရင္ ဒီဘူတာပဲ လာဆိုက္ၿပီး ဒီအင္တာနက္ ကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကမယ္ဆိုတာ။ ဒါက်ေတာ့ ဒီလို ရိွတယ္ဗ်။

လိုင္းက မေကာင္းလို႔ ေႏွးတာမဟုတ္ဘူး၊ မေကာင္းေအာင္ တမင္ေႏွးထားတာ၊ ဒီလိုေလ … အေစာႀကီးကတည္း ကသာ အဲဒီလို ဗီဒီယို ေတြ ထိုင္ၾကည့္လို႔ ရေအာင္၊ Download ေတြ ဆြဲလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးထား လိုက္ရင္ အကုန္လုံး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕က မထ၊ ဖုန္းနားက မခြာျဖစ္ကုန္ မွာေပါ့။ ဘာ အလုပ္မွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘဲ အင္တာနက္ ပဲ ထိုင္သုံးေနၾကရင္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္မယ့္ အေရး ကိစၥေတြ ေနာက္က်ကုန္မွာ ေပါ့။ လူႀကီးေတြ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္နဲ႔ နယ္ လွည့္ပါး႐ိုက္ တာတို႔ ဘာ တို႔ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္မွာ က အေရးမႀကီးဘူး။ လူငယ္ေတြပါ အင္တာနက္ စြဲၿပီး အလုပ္ မလုပ္ၾကေတာ့ရင္ တိုင္းျပည္ နစ္နာ မယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ မလုပ္ ပါဘူး၊ မ႐ႈပ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္သလို မယုတ္မာပါဘူး ဗ်ာ။ ကဲ … ေက်နပ္ၿပီလား။

အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ ဘူး မဟုတ္လား။ ေမာင္ဝါဝါရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္း ခိုင္လုံတဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ကို သေဘာက် သြားၿပီ မဟုတ္လား။ MPT နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ လက္တြဲ ခ်ီတက္ခ်င္ စိတ္ေတြ ျပန္ျဖစ္လာၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ၊ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ အေၾကာင္း ေမာင္ဝါဝါ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပတာမွ လက္မခံခ်င္လည္း ကိုယ့္ထိုက္ နဲ႔ကိုယ့္ကံေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ေမာင္ဝါဝါ ကေတာ့ MPT ကိုပဲ အားကိုးတယ္ဗ်ဳိ႕။ MPT ရဲ႕ ဝန္ေဆာင္ မႈ ေၾကာင့္သာ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြ ကိုင္ရ၊ ႀကံဖန္ ဂုဏ္ယူရ၊ ေၾကြးရွင္ေတြ ေရွာင္လို႔ရ၊ တက္ၾကြ လန္းဆန္းတဲ့ လူငယ္ျဖစ္ရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ‘စိတ္ခ်  ယုံၾကည္ ဆက္လက္၍သာ အားေပးပါမည္ အမ္ပီတီ’ လို႔ပဲ အားလုံးၾကား ေအာင္ ေၾကြးေၾကာ္ လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ဳိ႕။

သူရႆဝါ

ဦးေပၚဆန္း ရြာထိပ္ဇရပ္မွာ ေသာက္ေရအိုးစင္ တည္ေနသတဲ့။ဒီသတင္းစကားက ေရႊယင္းမာ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ အထူး အဆန္း သတင္းတစ္ခုမဟုတ္ခဲ့ပါ။ အထူးအဆန္းဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဦးေပၚဆန္းလုပ္ခဲ့သမွ်ေသာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ေသာက္ေရအိုးစင္တည္သည့္ လုပ္ငန္းေလာက္က အပယိက အေသး အမႊားေလး။ မွန္သည္။ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္ သက္လွ်င္ ဦးေပၚဆန္းက တစ္နယ္ လံုးတြင္ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္ဟု ပင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ စြမ္း ေဆာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ဘဝသက္ တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ပရဟိတ လုပ္ငန္းထဲတြင္သာ ျမႇဳပ္ႏွံ ကုန္ဆံုး ခဲ့သူ။ သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ကိုယ့္ ဝမ္းကိုယ္ေက်ာင္းၿပီး သားသမီးသံုး ေယာက္တာဝန္ကို တစ္ဦးတည္း ဒိုင္ခံ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေလသည္။

ဦးေပၚဆန္းတစ္ေယာက္ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္လုပ္ငန္းမ်ား တြင္ အဘယ္မွ်အထိလုပ္ကိုင္ သနည္းဆိုေသာ္ သူ၏ဇနီးေဒၚတင္နီ သားသမီးသံုးေယာက္ေမြးဖြားခဲ့ရာ တြင္ ဘယ္ကေလးကိုေမြးေမြး ဦးေပၚဆန္းအိမ္မွာမရွိခဲ့။ ရပ္ေရး ရြာေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ တစ္ေနရာ မဟုတ္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေန သည္ခ်ည္းပင္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚတင္နီ ၏ သေဘာ ထားက်ေတာ့လည္း ဦးေပၚဆန္းလို မိသားစုတာဝန္ မေက်သည့္သူမ်ဳိးကို ယူခဲ့မိသည့္ အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာင္တ မရခဲ့ပါ။ ရပ္ရြာက ေလးစားခ်စ္ခင္၍ သူ၏ လင္သားကို မရွိမျဖစ္ အားကိုးေနၾကသည္ကို အၿမဲတေစ ဂုဏ္ယူေနတတ္သူျဖစ္၏။ ထိုလို လင္သားမ်ဳိးကို အိမ္ဦးခန္းမွာ တင္၍ ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရေသာ ဇနီးသည္ ဘဝကို ေက်နပ္အားရေန တတ္သူျဖစ္၏။ ဦးေပၚဆန္းက လည္း မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံရ ေလာက္ေအာင္ ပရဟိတလုပ္ငန္း ကို ထူးထူးျခားျခားလုပ္ကိုင္ရန္ ဝါသနာပါ သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အံုလိုက္သင္းလိုက္စုဖြဲ႔ၿပီး ၾသဇာေပး၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရမွ လုပ္သူတစ္ဦးမဟုတ္ပါ။ တစ္ ေယာက္တည္းရွိေနလွ်င္လည္း ဘယ္သူ႕အကူ အညီ ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ ေနသူမဟုတ္။ အလကားေနရင္းပင္ လမ္းေပၚက ဗြက္မ်ားကို ေျမဖို႔ ျခင္း၊ ရြာအဝင္ ေခ်ာင္းအကူးတံတားကို တူတစ္လက္ လႊ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျပဳျပင္ေန တတ္ျခင္း၊ ရြာဦးေစတီ ကိုထံုးတစ္ပံုးႏွင့္ တစ္ဦးတည္း သကၤန္းကပ္ေနတတ္ျခင္း စသည္ ျဖင့္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ေနတတ္သူ ျဖစ္၏။

ေရႊယင္းမာရြာတည္ရာ နယ္ ပယ္တစ္ဝိုက္သည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားႏွင့္ အလွမ္းကြာလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ေခါင္သည္ဟုေျပာ၍ရေသာ နယ္ စြန္နယ္ဖ်ားတစ္ခုျဖစ္၏။ ဒီေ တာ့ ေတာေၾကာင္မ်ား၏ အႏၲရာယ္မ်ား လည္းရွိခဲ့ေလသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ အားကိုးရာမရွိ နီးရာဓားကိုေၾကာက္ ရမည့္ ဘဝမွာ ဦးေပၚဆန္းက ေခါင္းငံု႔ၿပီး ၿငိမ္ခံမေနခဲ့ပါ။ လူ ငယ္ မ်ားကို စည္း႐ံုးၿပီး ဦးေဆာင္ဦး ရြက္ျပဳသည္။ အမာခံ ျပည္သူ႔စစ္ အဖြဲ႕တည္ေထာင္သည္။ ေတာ ေၾကာင္မ်ား၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို ရဲရဲ ဝံ့ဝံ့အာခံေတာ္ လွန္ သည္။ ေရႊယင္း မာရြာကို အလြယ္တကူအႏိုင္က်င့္ ႏွိပ္စက္၍ မရေတာ့ေသာ အညိဳ ေရာင္လူသားမ်ားက ဦးေပၚဆန္းကို သူတို႔၏ နံပါတ္ ၁ တရားခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ အၿငိဳး ထားၾကေလေတာ့ သည္။ ဦးေပၚဆန္းက ေနာက္တြန္႔ မသြားပါ။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ တစ္စစီ ျဖစ္သြားႏိုင္ေသာ အေျခအေနကို သိေသာ္လည္း တစ္လွမ္းမွ ေနာက္ မဆုတ္ခဲ့။ သည္ေတာ့လည္း ေရႊ ယင္းမာတစ္ရြာလံုးက ဦးေပၚဆန္း ကို မရွိမျဖစ္ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ ကဲ့သို႔ အားကိုးၾကသည္မွာ သိပ္ ေတာ့မဆန္းပါ။

ေသာက္ေရအိုးစင္ကိစၥကို ျပန္ဆက္ရလွ်င္ ဦးေပၚဆန္းလို လူတစ္ေယာက္က ေရခ်မ္းစင္ တည္ေနေသာကိစၥေလာက္ကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အထူးအဆန္းျဖစ္မေန ၾကပါ။ ဆန္းသည္ကေတာ့ တည္ၿပီး ေသာေရခ်မ္းစင္တြင္ ကမၺည္းထိုး ေသာအခါတြင္မွျဖစ္၏။(ကြယ္လြန္သူဦးဝဏၰအားရည္ စူး၍ ဦးေပၚဆန္းႏွင့္ မိသားစုက လွဴဒါန္းပါသည္။) တစ္ရြာလံုးအုတ္ေအာ္ေသာင္း တင္း ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ နာမည္ ကမၺည္းကို အေျပးအလႊား လာ ဖတ္ၾကၿပီး ငိုသူက ငိုသည္။ ေတာက္ ေခါက္သူက ေခါက္၏။လက္သီး

ဆုပ္ၿပီး အံႀကိတ္သူက ႀကိတ္၏။ထီြခနဲတံေတြးေထြးသူ ထေထြး၏။ ေသခ်ာတာကေတာ့ကမၺည္းေပၚမွ နာမည္ကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကမွ ေက်နပ္ႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ျခင္း မရွိျခင္း ပင္ တည္း။ေပၚဆန္းေရာဝဏၰပါေရႊ ယင္းမာရြာသား ခ်က္ျမႇဳပ္စစ္စစ္ မ်ား။ ကစားေဖာ္ကစားဖက္။ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် တျဖည္းျဖည္း ကြဲျပားျခားနား သြား ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကို ခြဲျခားေပးလုိက္သည့္အရာက ေတာ့ ပင္ကိုစိတ္ခံ၊ သေႏၶဗီဇ၊ ဝါသနာတို႔ပင္။ ေပၚဆန္းႏွင့္ ဝဏၰ တို႔ႏွစ္ဦးသည္ အရာရာမွာ ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္၏။ ေပၚဆန္းက ကိုယ္ ခ်င္းစာအၾကင္နာတရားႀကီးမား သည္။ ဝဏၰကတစ္ကိုယ္ေကာင္း သမား၊ ေပၚဆန္းက ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး အမ်ားႏွင့္ ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ား တြင္ အားက်ဳိးမာန္တက္ ဝါသနာ ပါ၏။ ဝဏၰက သူ႔မိသားစုခ်မ္းသာ ေရးကလြဲၿပီး ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ ေပၚဆန္းက လူတိုင္းကို ေသြးသား ကဲ့သို႔ သေဘာ ထား၏။ ဝဏၰက ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ဆိုလွ်င္ တစ္မိဖြား ခ်င္းကိုပင္ မညႇာတတ္။ ေပၚဆန္းက မိမိ၏ ရပ္သူရြာသား အတြက္ဆိုလွ်င္ အသက္စြန္႔ဖို႔ အဆင္သင့္။ ဝဏၰက ကိုယ္က်ဳိး အတြက္ဆိုလွ်င္ ရပ္သူရြာ သားမ်ားကို ခုတံုးလုပ္၍ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ဖို႔ရန္ ဝန္မေလးတတ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မတြန္႔။

ေပၚဆန္းႏွင့္ဝဏၰတို႔ မိမိတို႔၏ သေႏၶဗီဇအတိုင္း အစြန္းေရာက္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကေသာအခါ ထိပ္တိုက္ဆံုေတြ႕စရာ အေျခအေန ေတြ မႀကံဳမျဖစ္ႀကံဳေတြ႕ လာ ခဲ့ရေပ ေတာ့သည္။ ပထမအႀကီးမားဆံုး ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုမႈက ႏွလံုးသား ေရးရာကိစၥျဖစ္၏။ ေရႊယင္းမာရြာ၏ ကြမ္းေတာင္ကိုင္အလွပေဂးေခ်ာ ေမဆိုသည္မွာ ရပ္ သူရြာ သားတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ကာလ သားေခါင္းေပၚဆန္း၏ ခ်စ္သူပင္။ ေခ်ာေမကို တစ္ဖက္သတ္ စြဲလမ္း ေနသူကေတာ့ ရြာ၏ေအာ့ေၾကာ လန္ေမတၱာစိန္ ဝဏၰ။ ေခ်ာေမ တစ္ေယာက္ ေပၚဆန္းအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ပင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္းၿငိ တြယ္ေနေၾကာင္း သိၿပီးျဖစ္ေသာ္ လည္း သူ၏ႀကိဳးစားမႈကို ဘယ္တုန္း ကမွ မေလွ်ာ့ခဲ့ပါ။ေပၚဆန္းႏွင့္ ေခ်ာေမတို႔ မဂၤလာရက္သတ္မွတ္ၿပီးၾကၿပီ။ ဝဏၰ တစ္ေယာက္မထူးဇာတ္ခင္းေတာ့ သည္။ ေခ်ာေမကို အင္အားသံုး၍ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ အၫြန့္ေလးကို အႏိုင္က်င့္ဆိတ္ဖဲ့ပစ္လိုက္၏။ သူ႕ဘက္ကပင္စ၍ ေခ်ာေမကို ခ်စ္ လြန္း၍ မႀကံအပ္မစည္ရာကို ႀကံလိုက္မိေၾကာင္း ေပးခ်င္သည့္ အျပစ္ကို ေပးပါ။ ခံယူ ရန္ အသင့္ရွိ ေၾကာင္း၊ ေခ်ာေမကို တစ္သက္စာ အတြက္ တာဝန္ယူႏိုင္ပါေၾကာင္း ရပ္ရြာကို ေၾကညာၿပီး မိဘခ်င္း ထိပ္ တိုက္တည္ေပး လိုက္ေတာ့ ၏။ ေခ်ာေ မေရာေပၚ ဆန္းပါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ လူႀကီးမိဘခ်င္း စပ္ဟပ္ညႇိႏိႈင္းရာမွ ကြဲၿပီးသား အရွက္ ျပန္မဆက္ႏိုင္ေတာ့ဟူေသာ အေၾကာင္းကိုျပ၍ လူႀကီးမ်ားက ေခ်ာေမကို ဝဏၰႏွင့္ပင္ ေနရာခ်ထား ေပးလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဤ သည္ကား ေပၚဆန္းႏွင့္ ဝဏၰ တို႔၏ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုမႈတြင္ ေပၚဆန္း ဘက္က ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ ဘဝႏွင့္ ခ်ီသည့္ အ႐ႈံးႀကီး တစ္ခုပင္ျဖစ္ ၏။

ေပၚဆန္းတစ္ေယာက္ အသည္းကြဲေဝဒနာကို အလူးလူး အလွိမ့္လွိမ့္ခံစားၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာသည္အထိ အသားမက်ႏိုင္ခဲ့ ပါ။ သို႔ေသာ္တစ္ပါးသူမ်ားကဲ့သို႔ စိတ္ေလ၊ ဘဝပ်က္ေတာ့ မခံခဲ့။ ညစ္ႏြမ္းေနေသာ စိတ္မွန္သမွ်တို႔ကုိ ရပ္ေရးရြာေရးတြင္ အရစ္ကုန္ျမႇဳပ္ႏွံ ၿပီး နဂိုထက္ပိုလုပ္ပစ္လုိက္သည္။ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသည္း ကြဲေဝဒနာကို ကုစား၏။ ထိုကဲ့သို႔ ရပ္ရြာကိစၥႏွင့္ နယ္တကာလွည့္ လုပ္ကိုင္ရင္းကပင္ အျခားရြာသူ မတင္နီႏွင့္ ဖူးစာပါခဲ့ေလသည္။

လူ႔သဘာဝမို႔ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ ေထာင့္တာဝန္မ်ားကို စိတ္မဝင္စား ခဲ့။ မိမိကိုယ္ကို ရပ္ရြာပိုင္အျဖစ္ သေဘာထားျမႇဳပ္ႏွံပစ္လိုက္ၿပီး ကာမ ပိုင္ျဖစ္သြားေသာ ခ်စ္သူ ေခ်ာေမႏွင့္ သူ႕အသည္းကို ေသြး စိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေအာင္ အႏိုင္ယူ သြားခဲ့ေသာ ဝဏၰတု႔ိကိုလည္း အာ႐ံုထဲမွ ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ သည္။

သို႔ေသာ္…..

ေပၚဆန္းကို အာ႐ံုထဲမွ ထုတ္ မပစ္ႏိုင္သူႏွစ္ဦးကေတာ့ ဝဏၰႏွင့္ ေခ်ာေမတို႔ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ေခ်ာေမက ေပၚဆန္းကို လြမ္းဆြတ္တသျခင္း ရွိမရွိ က်ိန္းေသမသိရေသာ္လည္း မတရားသိမ္းပိုက္ထားေသာ ဝဏၰ ကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ခံစားေနခဲ့ရ သည္။ ေခ်ာေမခပ္ေတြေတြေလးျဖစ္ သြားသည္ႏွင့္ ေပၚဆန္းအေၾကာင္း ေတြးေနသည္ဟု စြပ္ စြဲ၍ ျပႆနာ တက္ၾကေတာ့သည္။ ေခ်ာေမ၏ ရင္ထဲတြင္ ေပၚဆန္းက အခ်ိန္ျပည့္ လႊမ္းမိုးေနရာယူထားသည္ဆိုေသာ အသိက ဝဏၰကိုစကၠန္႔မလပ္ ႏွိပ္ စက္ေနေ လေတာ့၏။ထိုကဲ့သို႔ ခံစားေနရေသာ သဝန္တိုစိတ္၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ထြက္ေပါက္ရွာေသာအားျဖင့္ ေခ်ာေမကို မတရားစြပ္စြဲရန္ လုပ္ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေခ်ာေ မက ေအး တိေအး စက္ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔မွ် မတံု႔ျပန္ေသာ အခါ ပို၍ပင္ ေပါက္ကြဲရေတာ့ သည္။ ေခ်ာေမက မတုန္မလႈပ္ႏွင့္ တံု႔ျပန္ေသာအခါ ဝဏၰ၏ေဒါသျမား က ေပၚဆန္း ဆီသို႔ ဦး တည္သြား ေလေတာ့သည္။ အခြင့္အေရးရတိုင္း တိုက္႐ိုက္ပုတ္ခတ္ျပႆနာရွာေတာ့ ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေပၚဆန္းႏွင့္ဝဏၰ တို႔၏ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေတြ႕ဆံုမႈ က ထိုအေၾကာင္းတရားေပၚတြင္ အေျခခံ၍ တစ္စထက္တစ္စ ႀကီး ထြားလာခဲ့ရေလေတာ့ သည္။ေခတ္ ကာလက ဘယ္သူ႔ကို အေဖေခၚရမွန္းမသိေသာ အေျခ အေန တစ္ကမၻာလံုးကို ေလာင္ၿမိဳက္ ေသာ ဒုတိယကမၻာစစ္ မီးက ေဝးလံ ေခါင္သီလွေသာ နယ္စြန္ နယ္ဖ်ား မွ ေရႊယင္းမာရြာ ကေလးကို တိုက္႐ိုက္ မေလာင္ၿမိဳက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အပူ ဟပ္ျခင္းေလာက္ေတာ့ ခံစားၾကရ သည္။ ေခတ္ပ်က္ထဲတြင္ ၾသဇာ တိကၠမ တရွိန္ရွိန္ တက္ လာ သူက ေတာ့ ဝဏၰတစ္ျဖစ္လဲ ဦးဝဏၰ။ လွ်ပ္ျပက္လိုက္သလုိ ဗိုလ္ထျဖစ္ ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားေတာ ေၾကာင္မ်ား အားလံုးတို႔သည္ ဦးဝဏၰႏွင့္တစ္ သား တည္း ျဖစ္ သြား ၾက၏။

ဦးဝဏၰခံယူခ်က္ကေတာ့ရွင္း ပါသည္။ လူ႕ဘဝ၏တန္ဖိုးဟူသည္ ရွင္သန္ေနရေသာအခ်ိန္မွာရွိသည့္ အဆင့္ႏွင့္အေနအထားျဖစ္သည္ ဟူ၏။ သူႏွင့္သူ႔မိသားစု အ ဆင္ေျပ ေရးအတြက္ မည္သူ႕ကိုုမဆို ခ်နင္း ရမည္ဟူေသာ သႏၷိ႒ာန္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ ရြာသူရြာသား မ်ား၏ ေခြၽးကို ညႇစ္ထုတ္ၿပီး ခါေတာ္မီ ဗိုလ္ မ်ားႏွင့္ မွ်ေဝစားသံုး ၏။ လတ္တေလာပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အာဏာၾသဇာႏွင့္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ မေရြး ႏိုင္ထက္ကလူျပဳ၏။ ရြာသူ အပ်ဳိစင္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔မွာ ဦးဝဏၰ၏ ဖိနပ္ေအာက္တြင္ မြမြ ေၾကခဲ့ရေလသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ ခြန္းတံု႔ျပန္ခြင့္မေပး ေခါင္းေမာ့လာ သူတိုင္းကို ဇက္က်ဳိးသြားေအာင္ ဖိႏွိပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးဝဏၰမွာ အဓမၼ အာဏာ အျပည့္အဝရွိေလ သည္။ ဦးဝဏၰ၏ေနာက္မွာ ေခတ္ ပ်က္ဗိုလ္မ်ားက ဝန္းရံထားသည္ ကိုး။

ထိုအဖြဲ႕အစည္းမ်ား အက်ဳိးကို ဦးဝဏၰက သူတတ္ႏိုင္သည့္ ဘက္မွ ပံ့ပိုးေပးသည္။ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ဦးဝဏၰ၏ လူမဆန္မႈမ်ားကို တစ္ရစ္ ၿပီးတစ္ရစ္ တိုးျမႇင့္ႏိုင္ရန္ ေထာက္ ပံ့ေပး၏။ သူေတာ္အခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႕ေလြ႕ေပါင္းဖက္မိၾက သည္မွာ ကိုင္းကြၽန္းမွီ၊ ကြၽန္းကိုင္း မီွပင္။ ဦးဝဏၰ၏ မ်က္စိစပါးေမြး အစူးခံရ သူ မ်ားက ေတာတြင္းစခန္း မ်ားတြင္ ကူလီျဖစ္သြား၏။ ေတာ တြင္းသခင္မ်ား၏ ေဖ်ာ္ေျဖခံ သံုးေတာင္ဝတ္မ်ားလိုလွ်င္ ဦးဝဏၰ ဆီမွာ အပူကပ္သည္။ မခက္ခဲပါ။ ရြာ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဦးဝဏၰ၏ အခမဲ့ပို႔ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေတာတြင္း စခန္းမ်ားသို႔ေရာက္သြားရေလ သည္။ အရွက္ႏွင့္အသက္လဲသြား ၾကသူ မိန္းကေလးမ်ား၊ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈေအာက္မွာ ဒဏ္ပိ၍ ဝဋ္ ကြၽတ္သြားေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား အပံုလိုက္အထပ္လိုက္။ ဦးဝဏၰ၏ ရန္ကိုေၾကာက္၍ ေရွာင္ေျပးၾက သည့္ မိသားစုေတြမ်ားလာ လိုက္ သည္မွာ ရြာပ်က္လုမခန္းပင္ ျဖစ္ရ သည္။

ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေပၚ ဆန္းတစ္ျဖစ္လဲ ဦးေပၚဆန္း၏ ကံၾကမၼာက ေဗဒင္ေမးရန္မလိုပါ။ ေတာတြင္းစခန္းသို႔ ေပၚတာအျဖစ္ ႏွင့္စေရာက္ေသာသူမွာ ဦးေပၚ ဆန္း ျဖစ္၏။ ဦးဝဏၰ၏ အထူးေတာင္းဆို မႈေၾကာင့္ ပိုပိုသာသာေလး ေစခိုင္း ၾကသလို အပ်င္းေျပႏွိပ္စက္ေသာ က႑ေတြပင္ပါလိုက္ေသးသည္။ မၾကာမီပင္ ဦးေပၚ ဆန္းရြာသို႔ ျပန္ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ေတာတြင္း သခင္မ်ားက စာနာမႈထား၍ ျပန္ပို႔ လိုက္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ အႏွိပ္ စက္လြန္၍ ေျခတစ္ဖက္ေသသြား ေသာေၾကာင့္ ခိုင္းမရေတာ့၍ ျပန္ပို႔ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာေသာ ဦးေပၚဆန္းမွာ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ သြားလာေနရေသာဘဝသို႔ ေရာက္ သြားေသာ္လည္း အၿငိမ္မေန။ ရပ္ရြာအေရးကိစၥမ်ားကို ယခင္က ထက္ပင္ ပိုလုပ္လာခဲ့သည္။ မ်က္စိ သူငယ္နားသူငယ္ျဖင့္ ေသြးပ်က္ ေနေသာရြာသူရြာသားတို႔ကို နဂို အတိုင္းဦးေဆာင္ျပန္၏။ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းႀကီးစုိးေနေသာ အဖြဲ႕ အစည္း မ်ား၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို တြန္းလွန္ရင္း တိတ္တဆိတ္နည္း လမ္းရွာ ႀကိဳးပမ္းေလ၏။ အလင္း ေရာင္ထဲမွ အကူအညီေပးႏိုင္မည္ ထင္ရေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားထံသို႔ ဆက္သြယ္သည္။

ဦးဝဏၰကလည္း ဦးေပၚဆန္း ကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ ၿပီး သူ၏ေတာေၾကာင္သခင္မ်ားထံ သို႔ သတင္းပို႔သည္။ ေတာေၾကာင္ သခင္မ်ား ေဒါသတႀကီးေရာက္လာ
ေသာအခ်ိန္မွာ ဦးေပၚဆန္းကို မေတြ႕ရေတာ့။ ႀကိဳတင္သတင္းရရွိ ၿပီး အခ်ိန္မီ ေရွာင္ရွားႏိုင္လိုက္ေလ ၏။ ဦးေပၚဆန္းကို မမိေသာ္လည္း ေတာေၾကာင္သခင္မ်ားက အလြယ္ တကူလက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားသည္ မဟုတ္ပါ။ နင္မလုပ္ရင္ နင့္ဘႀကီး ဟူေသာ မတရားပုဒ္မျဖင့္ ဦးေပၚ ဆန္း၏ ေဆြမ်ဳိးသားရင္းမ်ားကို မည္းမည္းျမင္ရာ ဆြဲကိုက္ေလေတာ့ သည္။ ဦးေပၚဆန္း၏မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ဦးေလး၊ ညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္က်ိတ္ နီးပါး အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရေလ၏။ ေဒၚတင္နီႏွင့္ သမီးသံုးေယာက္ သည္ပင္လွ်င္ ရပ္ရြာက ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ အခ်ိန္မီပုန္းေအာင္ႏိုင္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ သက္သာခဲ့ရ ေလသည္။ ေဆြမ်ဳိးသားရင္းတင္ ခံရတာလားဆိုေတာ့ ဦးေပၚဆန္း ကို ေထာက္ ခံအားေပးခဲ့ၾကေသာ ရြာသူ ရြာသားမ်ားလည္း မေခ်ာင္ပါ။

ရြာသူရြာသားအေပါင္း၏ အမုန္းထုထည္ပမာဏက တညီ တညာတည္း ဒီဂရီတက္ခဲ့ၾကရ၏။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါ ေၾကာင့္ မ်က္ေမြးေထာ္ ေမာ္လို႔ပင္ မၾကည့္ရဲခဲ့ၾကပါ။ ဦးဝဏၰ၏ေက်နပ္ အားရစြာ တဟားဟားေအာ္ရယ္သံ ႀကီးကို မႏိုင္ရင္ကာ မ်ဳိသိပ္ႀကိတ္ မိွတ္ခံေနခဲ့ၾကရေလေတာ့၏။ရပ္ရြာေပၚတြင္ ဦးဝဏၰ၏ ရက္ စက္ယုတ္မာမႈက ဤမွ်ေလာက္ ႏွင့္ ရပ္မသြားပါ။ မိမိတစ္ဦးတည္း အဆင္ေျပစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ေရး အတြက္ ပစၥဳပၸန္ဘဝအတြက္ေရာ၊ သံသရာအတြက္ပါ တုန္ လႈပ္ ဖြယ္ ရာ ေကာင္းလွသည့္ အမႈကိစၥႀကီးကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့က်ဴးလြန္ျခင္းျဖင့္ အဆိုးကမ္း ကုန္သြားရေလေတာ့သည္။ ထို အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ….ဦးဝဏၰက သခင္ တင္ထား ေသာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုသည္ ရန္ပံုေငြလိုသည္ ဟူ ေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဦးဝဏၰကို တာဝန္ႀကီးတစ္ခုေပးေလသည္။

တရားတာေတြ မတရားတာေတြ မသိ။ သူတို႔အဖြဲ႕ေတြ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကမၻာစစ္ မီး အပူဟပ္ေနေသာ ရြာသူရြာသား မ်ားကို အေရခံြခြာျခင္းပင္။ စားအိုး စားခြက္ကအစ လိုအပ္သမွ်ကို သိမ္းယူခဲ့ေလ၏။ ေမြးျမဴထားေသာ တိရစၧာန္မ်ားတစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ ေကာင္ ဝဋ္ကြၽတ္သြားခဲ့ရ၏။ ေဆာင္ရြက္ေပးသူက ဦးဝဏၰ။ တေစၧႀကီးေမြးထားသကဲ့သို႔ အာသာမေျပႏိုင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း က ယုတ္မာပက္စက္မႈကမ္းကုန္ ေသာ တာဝန္တစ္ခုကို ဦးဝဏၰအား ေပးေလသည္။ တာဝန္ ကိုၾကား ၾကား ခ်င္းဦးဝဏၰတစ္ေယာက္တြန္႔ခနဲပင္ ျဖစ္သြားေလ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လုပ္ ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ေလ သည္။ ထိုတာဝန္ကား ရြာထိပ္ရွိ အထင္ကရ သမိုင္း ဝင္ ေစတီေတာ္ ႀကီးကို ဌာပနာတိုက္ ေဖာက္ခိုင္းျခင္း ပင္တည္း။

ဘာသာတရားမရွိေသာ လက္ နက္ကိုင္ဒိ႒ိမ်ားက ေစခိုင္းသည္ကို မိ႐ိုးဖလာဗုဒၶဘာသာဝင္စစ္စစ္ ဦးဝဏၰကမိမိ၏ရပ္တည္မႈ ေခ်ာင္ လည္ေရးအတြက္ လုပ္သည္တဲ့။ သူ တို႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ကာကြယ္ရန္ ဟူ သတည္း။ရြာသူရြာသားတို႔၏ အသည္း ႏွလံုးတို႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္သလို နာက်င္ခံ စားၾကရ သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏိုင္ၾကပါမည္နည္း။သမိုင္းဝင္ေစတီေတာ္ႀကီးကို ထိၿပီဆိုေတာ့ ပုန္းေရွာင္ေနေသာ ဦးေပၚဆန္း မေနသာေတာ့။ အသက္ကို မႏွေျမာဘဲ ရသေ လာက္ တားဆီးရန္ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့ သည္။

”ေသမယ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ငါ့ဆီ ကို ေရာက္ေအာင္လာတာ ေတာ္ ေတာ္သတိၱေကာင္းပါလား ေပၚဆန္း”
”ေသလည္းေသေပါ့ကြာ။ သားစဥ္ေျမးဆက္လူၾကားလို႔မွ မေကာင္းတဲ့ အမႈႀကီးကို ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ တားျမစ္ရ မွာ ငါ့တာဝန္ပဲကြ။ မင္းဟာ ဗုဒၶ

ဘာသာစစ္စစ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အတြက္ သံသရာေတြ၊ ငရဲေတြ အေၾကာင္း ေဟာေျပာျပေနရမယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ ရပ္က ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္ ဝဏၰ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရပ္တန္း ကရပ္ဖို႔ သတိေပးခ်င္လို႔ ငါ့ အသက္ ကိုေတာင္ မႏွေျမာဘဲ ထြက္လာခဲ့ရ တာပါ။

”ေတာ္စမ္းပါေပၚဆန္းရာ။ဘုန္းႀကီးလိုလို၊ သူရဲေကာင္းလိုလို လာလုပ္္မေနစမ္းပါနဲ႔။ ငါလည္း အေၾကာင္းမဲ့လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါနဲ႔ငါ့မိသားစုရပ္တည္ေရးအတြက္ သူတို႔ခိုင္းတာကို လုပ္ေပးေနရတာ။ မလုပ္ရင္ ငါတို႔ဘဝပ်က္သြားမွာေပါ့ ကြ။

”မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္စစ္ စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သမိုင္းဝင္ဘုရားႀကီးကို ထိရမယ့္ အေရးထက္ အသက္အေသခံရမယ့္ လမ္းကို ေရြးမိမွာပါ”
”သံသရာကေနာက္မွကြ။ ေလာေလာဆယ္ က်ိန္းေသဒုကၡ ေရာက္ကေတာ့ မခံႏိုင္ဘူးေပၚ ဆန္း။ ေစတီေတာ္မကလို႔ ဆင္းတု ေတာ္ကို ေခါင္းျဖတ္ခိုင္းရင္လည္း လုပ္ရမွာပဲ။ အဲဒီလိုအေျခအေနကို ၾကည့္ေနခဲ့လို႔ ဝဏၰဒီဘဝနဲ႔ ဇိမ္က် က် ေနႏိုင္တာေပါ့ကြ။ သံသရာကို ေၾကာက္ေနရင္ မင္းလို ခ်ဳိင္း ေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေခြးေျပး ဝက္ ေျပးေျပးေနရမွာေပါ့။ ဟင္း..ဟင္း …ဟင္း…”

ဦးဝဏၰႏွင့္ ဦးေပၚဆန္းတို႔၏ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈ မေအာင္ျမင္ပါ။ တရားလာခ်ေသာ ဦးေပၚဆန္းကို ဝတၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈျဖင့္ ဖမ္းဆီး ထားလိုက္ ၏။ ေစ တီေ တာ္ႀကီး ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ပင္ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ ဝင္းခတ္၍ တူးေဖာ္ ၿဖိဳဖ်က္ေလေတာ့၏။ ရြာ၏ အားကိုး အားထားျပဳရာ ဦးေပၚဆန္းကိုေရာ၊ အထြဋ္ အျမတ္ ထား ရာ ေစ တီေတာ္ ႀကီးပါ ထိၿပီဆိုေတာ့ ရြာသူရြာသား တို႔ မခံစားႏိုင္ၾကေတာ့။ အသက္ ေသၾကမည့္ အေရးကိုပင္ မမႈေတာ့ ဘဲ မိမိတို႔တတ္ႏိုင္သမွ် အား အင္ ေလးေ တြႏွင့္ တံု႔ျပန္ ဆန္႔က်င္ၾက ေလေတာ့သည္။ ဦးဝဏၰကလည္း မည္သူ႔ကိုမွ် မညႇာပါ။ ဆန္႔က်င္လာ သူ မွန္သမွ်ကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေလသည္။ တစ္ရြာ လံုးခံ လိုက္ၾက ရ သည္ မွာ ေသြးေခ်ာင္းစီး မတတ္ပင္။

ဦးဝဏၰတို႔အဖြဲ႕ ေစတီႀကီးကို တူးဆြေဖာက္ထြင္းေသာလုပ္ငန္း ဌာပနာတိုက္ကို မေရာက္မီမွာပင္ ဘုရား၏ တန္ခိုးေတာ္ဟု ေျပာရ မည္လားမသိ။ အခ်ိန္ကာလ အလို က္ေျပာင္းလဲလာေသာ တိုင္း ျပည္၏ အေျခအေနေၾကာင့္ ေတာ ေၾကာင္သခင္တို႔ ေခြးေျပးေျပး ရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိလာ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ အေျခ အေန ဆုိးမ်ားကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမည့္ အလင္းေရာင္အုပ္စုမ်ား ေရကာတာ က်ဳိးသကဲ့သို႔ ျဖန္႔က်က္ေရာက္ရွိ လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလေတာ့ သည္။ ဦးဝဏၰ ကိုးကြယ္ ထားေ သာ သခင္မွန္သမွ် တို႔ ညက္ညက္ေၾကၿပီး ေနလာ ႏွင္းေပ်ာက္သကဲ့သို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾက၏။ ဦးဝဏၰ လက္ထဲမွ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ သာက်န္ေတာ့ ေသာ ဦးေပၚ ဆန္းႏွ င့္ ေပါ က္ၿပဲ ပ်က္စီးေနေသာ သမိုင္းဝင္ေစတီ ေတာ္ႀကီးကို ရြာသူရြာသားတို႔ ျပန္ လည္ရရွိလိုက္သည္။

အားကုိးရာမဲ့သြားေသာ ဦးဝဏၰကို အသည္းၾကားမွ တူးတူး ခါးခါးမုန္းေနေသာ ရြာသူရြာသား မ်ားလက္ထဲသို႔ ထည့္လုိက္ပါက တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ လက္ညႇဳိးႏွင့္ ဝိုင္းေတာက္႐ံုႏွင့္ပင္ ကာလနာတိုက္ သြားႏုိင္သည္။ သူတို႔၏ မွတ္သား ဥာဏ္ထဲမွာ နာလန္မထူေအာင္ႏိွပ္ စက္ခဲ့ေသာ ေဆြမ်ဳိးသားရင္းမ်ား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရေသာ သာသနာကို မေၾကာက္မရြံ႕ ေစာ္ကားခဲ့ေသာ ယုတ္မာပက္စက္မႈေတြက မ်ားလြန္း လွသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္စရာအေၾကာင္း  တရား ဘယ္ေနရာကမွ ရွာမရႏိုင္ ခဲ့ၾကေပ။ ဦးေပၚဆန္းက ရြာ သူရြာ သားမ်ားကို တရားေဟာသည္။

”ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္စကားနားေထာင္ၾကလိမ့္ မယ္ထင္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လူ တစ္ေယာက္ဟာ ေသရဲဖို႔ထက္ ေနရဲဖို႔ပိုခက္ပါတယ္။ ဝဏၰကို ခင္ဗ်ားတို႔ သတ္လိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို သက္သာေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ သူ႕ဘက္သားျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ သူ႔ေနရာကေန ေန ၾကည့္ၾကပါ။ သူရက္ စက္ ယုတ္ မာ ေနခဲ့သမွ်ေတြဟာ ခုနစ္ရက္သား သမီး ဘယ္သူကမွ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ မရွိတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးေတြပါ။ အဲဒီ ျပစ္မႈေတြအတြက္ သူ႔ကို သတ္ လုိက္မယ္ ဆိုရင္ ေသျခင္း တ ရားဆို တဲ့ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ၿပီးသြား ပါၿပီ။ သူဘာမွသိမွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ ဆက္ ေနခြင့္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ သူလုပ္ခဲ့ သမွ်ယုတ္ မာ မႈေတြေၾကာင့္ လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူျဖစ္ၿပီး လူ ေတာမတိုးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကိုတစိမ့္စိမ့္ ခံစားေနရေတာ့မယ္။ အသက္ရွိ ေနသ၍ လိပ္ျပာမလံုျခင္း၊ ရွက္ရြံ႕ ျခင္း လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ မတူ မတန္ဖယ္က်ဥ္ျခင္းေတြကို ေန႔ရွိ သမွ် ခံစားေနရပါလိမ့္မယ္။ သည္ ေတာ့ ဝဏၰလိုေကာင္မ်ဳိးကို ေသၿပီး ဘာမွမသိေတာ့တဲ့ အျပစ္ဟာ သူ လုပ္ခဲ့ တာေတြနဲ႔စာရင္ ေပါ့ပါးသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ေလး နဲ႔ ေက်နပ္မေနၾကပါနဲ႔။ အသက္ မေသဘဲ တစိမ့္စိမ့္ ရွက္ရြံ႕ေနာင္တ ေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရင္း လူျဖစ္ၿပီး လူေတာမတိုးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို သူ႕အသက္ရွည္သေလာက္ ခံစားပါ ေစ။ သူ႔ကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ေပးထား လိုက္ပါလို႔ အားလံုးကိုေမတၱာရပ္ခံ ခ်င္ပါတယ္” ဦးေပၚ ဆန္းေျပာေသာ အဓိပၸာယ္ကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္ၾကသည္မဟုတ္ေသာ္ လည္း နားေထာင္ၾကပါသည္။

”ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေပၚဆန္းကို အာ႐ံုထဲကထုတ္ၿပီး လုပ္စရာေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ တို႔ ဘဝေလးေတြေျပာင္ေရာင္လာ ေအာင္ ျပာပံုထဲက ႐ုန္းထၾကဖို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ ထားၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ဦးေပၚဆန္းႏွင့္ ရြာသူရြာသား တို႔ ေန႔မအားညမအားျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ နပမ္း လံုးၾကရေတာ့သည္။ဦးဝဏၰကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလ ၿပီ။ ဦးေပၚဆန္းေျပာသလိုပင္ ေနရဲဖို႔ သတၱိမရွိရွာေတာ့ေသာ ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ သတ္ေသ သြားျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ရြာလံုးဝတ္ ေကာင္းစားလွမ်ားဝတ္၍ သမိုင္း ဝင္ျမတ္စြာဘုရားပြဲႀကီးကို ဆင္ႏႊဲေန ခ်ိန္တြင္ အိမ္ထဲမွာ အထီးက်န္ခို ေအာင္းေနခဲ့ရ၏။ ေငြေၾကး အကုန္ အက်ခံ၍ အလွဴအတန္း လုပ္လွ်င္ ပင္ လာစားမည့္သူမရွိ။ ပြဲလမ္း သဘင္မွ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ားၾကားတိုင္း ရြာသူ ရြာသားတို႔ ဝက္ဝက္ ကြဲေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾက သည္ ကို ျမင္ တိုင္း မခံမရပ္ ႏိုင္စြာ တစ္ဦးတည္းက်ိတ္၍ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုရသည္အထိ ေနာင္တတရားတို႔ ႀကိတ္ေခ်ျခင္းကို ေန႔ရွိသ၍ ခံစား ရေလသည္။

ၾကာလာေတာ့ လူျဖစ္ၿပီး လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ဖယ္က်ဥ္ထားေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ သက္တမ္းမေစ့မီမွာပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အဆံုးစီရင္၍ လူ႔ဘ ဝႀကီးကို အ႐ႈံးေပးထြက္ခြာသြားေလေတာ့ သည္။ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ကို ပက္ပက္စက္စက္ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေစခဲ့ေသာ ပခံုးႏွစ္ဖက္ ၾကားမွ ေခါင္းေပါက္ေ သာေၾကာင့္ သာ လူဟုေခၚရေသာ မေကာင္း ဆိုးဝါးတစ္ဦး ေျမၾသဇာျဖစ္သြား ခဲ့ရပါေလၿပီ။ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ပင္ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရ ေသာ ဘေပၚဆန္းကို ေသာက္ေရ အိုးစင္မွာ ဦးဝဏၰ၏အမည္ကို ကမၺည္းထိုးေသာကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ ၍ မည္သူကမွ မေမးျမန္းရဲၾကပါ။ ရြာထဲမွာ ေနရာတိုင္း ပြက္ ပြက္ လႈပ္ ေနသည္ကို ဘေပၚဆန္းသိေသာ္ လည္း မေျဖရွင္း။ အေျပာအဆို ခံရ သူမ်ားကေတာ့ ဘေပၚဆန္း၏ သမီးမ်ားပင္။ ၾကာေတာ့ မခံႏိုင္ တာ့။ သမီး အႀကီးဆံုးက ဘေပၚ ဆန္းကို တိုက္႐ိုက္ေမးျမန္းေလ ေတာ့သည္။

”ရြာထဲမွာေတာ့ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းတင္းျဖစ္ေနၿပီ အေဖ။ အေဖကေတာ့ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အဲ့ဒီလူႀကီးနာမည္ကို ကမၺည္းထိုး တယ္မသိဘူး။ အေဖ့ကို မေျပာရဲ တိုင္း သမီးတို႔ ညီအစ္မေတြကို ဝိုင္းေျပာခံေနရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုလုပ္ရတာလဲ အေဖ”

”သမီးကေရာ အေဖ ဘာ ေၾကာင့္ အဲဒီလိုလုပ္တယ္လို႔ ျမင္ လဲ။ သမီး သေဘာထားေလး ေျပာ ၾကည့္ပါဦး”
”သမီးထင္တာကေတာ့ အေဖ့ ကို လူေတြက သေဘာထား ျပည့္ဝ သူႀကီးဆိုၿပီး အထင္ႀကီးလာ ေအာင္ လုပ္ျပတယ္လို႔ ထင္တာပဲ”
သမီးႀကီး၏ မေက်မနပ္ေလသံ ႏွင့္မ်က္ႏွာကို သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳး၍ျပန္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ သည္။

”သမီးက အေဖ့ကို ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးတာပဲ”

ဘေပၚဆန္းထံမွ မထင္မွတ္ ေသာ စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ သမီးသံုးေယာက္စလံုး အာေမဍိတ္သံေတြသံၿပိဳင္ထြက္သြား ၾကသည္။

”သမီးတို႔ေရာ၊ တစ္ရြာလံုးက ေရာ အေဖ့ကို ေဒါသျဖစ္ေနၾက တာ။ အေဖ့ဘက္က နာလို႔မဟုတ္ လား။ ဒီလိုလူယုတ္မာမ်ဳိးကို ဒီေလာက္အထိခြင့္လႊတ္သေဘာ ထားႀကီးေပးစရာမလုိဘူး။ စိတ္ရင္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ဒီေလာက္အထိေတာ့ သေဘာထား မျပည့္ဝသင့္ဘူးဆိုၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ ေတြ ျဖစ္ေနၾက တာ မဟုတ္ လား”သမီးသံုးေယာက္လံုး တစ္ ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ ၿပီး ႏႈတ္ဆြံသြားၾကရေလသည္။ ကြယ္ရာမွာ သူတို႔ေျပာခဲ့ၾကေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ဦးေပၚ ဆ န္းေျပာ ျပေသာ စကားလံုးမ်ားက တစ္ထပ္ တည္းျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။

”အဲဒါ သမီးတို႔က အေဖ့ကို အထင္ႀကီးလို႔ အဲဒီလိုျမင္တာ။ တို႔အေဖဟာ အင္မတန္စိတ္ထား ျမင့္ျမတ္တယ္။ ဘဝတစ္ခုလံုး စိစိ ညက္ညက္ေခ်ပစ္ခဲ့႐ံုမက ေဆြမ်ဳိး  သား ရင္းေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ား စြာကို ဖ်က္ဆီးသြားခဲ့တဲ့သူ၊ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့သူ၊ တစ္ရြာ လံုးကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ခ်နင္းသြား တဲ့သူကို ခြင့္ လႊတ္ေ ပးႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ၿပီး သေဘာထားျပည့္ဝလြန္းရမလားလို႔ က႐ုဏာေဒါေသာေတြ ျဖစ္ေနၾက တာ အေဖ့အဇၩတၱကို ျဖဴစင္လြန္း တယ္ ဆိုၿပီး အ ထင္ႀကီးၾကလို႔ေပါ့။ အေဖ့ရင္ထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ အမွန္ ကိုမွ သမီးတို႔ေရာ၊ တစ္ရြာ လံုးေရာ မသိၾကဘဲနဲ႔။ အဲဒီ လူယုတ္မာ တိရစၧာန္ နာမည္ကို အေဖလွဴ တဲ့ ေသာက္ေ ရအိုးစင္မွာ ကမၺည္းထိုး လိုက္တာဟာ စိတ္ရင္း မေကာင္းလို႔ ပညာရွိယုတ္မာနည္းနဲ႔ ယုတ္မာပစ္ လိုက္တာပဲ သမီးတို႔”

”ရွင္”

ဒုတိယအာေမဍိတ္သံၿပိဳင္ တစ္ခုထပ္ေပၚလာရျပန္သည္။ ရွင္း ျပမွပင္ ပိုနားမလည္ျဖစ္ရသည္ မဟုတ္လား။ ”ဟုတ္တယ္သမီးတို႔၊ အေဖ့ မိသားစုနဲ႔တကြ အေဖခ်စ္တဲ့တစ္ ရြာလံုးေရာ၊ ဘာသာသာသနာကိုပါ ႏိုင္ထက္စီးနင္း ႏွိပ္စက္ကလူဂိတ္ ကုန္ေအာင္ ယုတ္မာခဲ့တဲ့ ဒီေကာင့္ ကို အေဖ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေက် နပ္ႏိုင္ဘူးသမီး၊ ဘယ္လိုအျပစ္ဒဏ္ မ်ဳိးေပးလို႔မွလည္း မေက်နပ္ႏိုင္ ဘူး။ ခုလည္းအေဖက တစ္သက္လံုး တစိမ့္စိမ့္ခံစားေနရေအာင္ ယုတ္မာ တဲ့စိတ္နဲ႔ စီစဥ္ထားတယ္။ ဒီေကာင္ က မခံဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အဆံုး စီရင္ၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာသြားတယ္။ ဒါလည္းအေဖက မေက်နပ္ႏိုင္ေသး ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ေသၿပီးသားသူ႔ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ဒဏ္မ်ဳိး ထပ္ေပးရပါ့မလဲလို႔ ေန႔ရွိသေရြ႕ စဥ္းစားအႀကံ ထုတ္ေနခဲ့တာ။ လူမဆန္ေအာင္ ယုတ္မာပက္စက္မႈမွန္သမွ်ကို တစ္ဦးတည္းကန္ထ႐ိုက္ဆြဲသလိုဆြဲ ၿပီး ပက္စက္ခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္တင္မက ဒီေကာင့္ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္ အထိ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္က ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။

အေဖ့ နာမည္ကို ကမၺည္းမထိုးလည္း အေဖ့ကို ခ်စ္တဲ့ရြာသူရြာသားေတြ က သူတို႔ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္အထိ ၿမိန္ေရယွက္ေရ လက္ဆင့္ကမ္းေျပာ ျပေနၾကမွာပါ။ အေဖ့ နာမည္ကို အခ်ိန္ကာလတိုက္စားၿပီး ေမွးမွိန္ သြားမွာ မစိုးရိမ္ရပါဘူး။ ဘယ္လို လူမ်ဳိးက မစၧရိယစိတ္နဲ႔ တားျမစ္ ထားတားျမစ္ထား အေဖ့ရဲ႕ နာမည္ ကို ေပ်ာက္ ကြယ္ေမွးမွိန္ေအာင္ လုပ္မပစ္ႏိုင္ပါဘူး။အဲ…အဲဒီေကာင္ရဲ႕ နာမည္ က်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ အေရးအရာ လုပ္ၿပီး ပါးစပ္သနခံေျပာေနခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မ်ဳိး ဆက္ေတြ ျခားလာရင္ သူ႔ရဲ႕ယုတ္မာပက္စက္ မႈေတြဟာ ဝါးတားတားျဖစ္ၿပီး ေနာင္လာေနာင္သားေတြရဲ႕ အမုန္း ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒါကို အေဖက မလို ခ်င္တာ ဘဲ။ဒီကမၺည္းကို ျမင္လိုက္ရင္ အေဖ့နာမည္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး လူတိုင္းက သူ႕ရဲ႕ ယုတ္မာရက္စက္မႈေတြ လူ မဆန္မႈေတြကို သတိရလာမယ္။ သူ႔ကို နာၾကည္းတဲ့ အမုန္း တရားေတြ အခ်ိန္ရဲ႕ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ဒီဂရီ ေလ်ာ့သြားမယ့္အေရးကေန ကာကြယ္ႏိုင္မယ္။ အဲဒီလိုသတိရ ေနရင္ သူတို႔ရဲ႕ သားစဥ္ေျမး ဆက္ ေတြ ကို လက္ဆင့္ ကမ္း အမုန္းေတြ ဆက္ေပးႏိုင္ၾကမယ္။ အေဖ့ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ကမၺည္းနဲ႔ ယွဥ္ေရးထား တဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ ကမၺည္းက ပိုေပၚလြင္လာမယ္။ သားစဥ္ေျမးဆက္ လက္ ဆင့္ကမ္း အမုန္းေတြနဲ႔ လူ႔ေလာကက ေရွာင္ ရွားထြက္ေျပး သြားတဲ့ လူယုတ္မာ ကို တမလြန္အထိ နာလန္မထူေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္လို႔ ဒီကမၺည္းကို ထိုးေပး ထားတာ သမီးတို႔။ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္စားေခ် တာ။ သေဘာထား ျပည့္ဝျမင့္ျမတ္ တာမဟုတ္ဘူး။ ပညာရွိ နည္းနဲ႔ ယုတ္မာလိုက္တာ ကဲ…သမီးတို႔ … ။ အေဖ့ကို စိတ္ထား ျမင့္ျမတ္ သူႀကီး၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သူႀကီးလို႔ ေျပာ ႏိုင္ၾကေသးလား”

ဘေပၚဆန္းက စကားရွည္ႀကီး ကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေလသံ မာမာႏွင့္ေျပာၿပီး စကားဆံုးသည္ႏွင့္ သမီးမ်ား၏ အေျဖကို မေစာင့္ေတာ့ ပါ။ ခ်ဳိင္းေထာက္ကို ဆတ္ ခနဲ ဆြဲၿပီး ထထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ဦးေပၚဆန္း၏ သမီးသံုးေယာက္ သာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ၾကည့္၍ ေခါင္းတညိတ္ ညိတ္လုပ္ၿပီး အျပန္အလွန္ၿပံဳးျပ မိေနၾကေလသည္။

သံုးဦးစလံုး၏ ရင္ထဲမွာလည္း အသံထြက္မတိုင္ပင္မိၾကပါပဲႏွင့္ တူညီေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ကိုခ်မိၾကေလသည္။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကား….သူတို႔ အေဖရွင္းျပသလို ရြာ သူရြာသားမ်ားကို ရွင္းျပၿပီး အနက္ေရာင္ကမၺည္းမ်ားပဲ ထိုးေပး ၾကရန္စည္း႐ံုးမည္ဟူ၍ပင္တည္း။

သက္ဦးေမာင္

က့ံေကာ္ေတြလည္း ဖူးလို႔ ေႏြဦးမွာ ေလ႐ူးေတြ ျမဴးတဲ့အခ်ိန္။ ပန္းေတြကလည္း သူ႔အခါ သူ႔ရာသီနဲ႔ သူ ဖူးၾကပြင့္ၾကေသးဆိုေတာ့ ကိုထြန္းတစ္ေယာက္ ၾ<ြကင္း က်န္ေန ေသးတဲ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အလွအပကို တစ္ခဏတာ ေငးေမာ ရင္း အလြမ္းစိတ္နဲ႔ သူငယ္ျပန္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ရ လိမ့္မလဲ၊ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ တဲ့ ေခတ္နဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းေနရ ေတာ့ ကိုယ့္မွာ တယ္လီဖုန္းျမည္သံ ေတြ ေႏွာက္လာလို႔ ေစာေစာက လြမ္းဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတာေလးဟာ ဘယ္ ကိုေရာက္သြားမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဒီလိုပါပဲေလ၊ ဒီလိုပါပဲ။ ေခတ္နဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းၿပီး စီးပြားရွာေဖြရင္း၊ ေခတ္ေပၚအီလက္ ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြ ကို သံုးစြဲရင္း၊ လူမႈကိစၥေတြထဲမွာ လႈပ္ရွားရင္း …ရင္း … ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ႏွစ္ကူး လို႔ တစ္ႏွစ္က်ဴးျပန္ပါေတာ့မယ္။ အခုလို ရြက္ေဟာင္းေတြ ေၾ<ြကလို႔ ရြက္သစ္ေတြေဝ စအ ခ်ိန္ ေရာက္ တိုင္း စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိတာလား၊ လြမ္းမိတာလား မေျပာတတ္ ဘာကလိုတိုတို – ဘိုကလာတာတာ ႀကီး ျဖစ္ေနမိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားမႈဆိုတာ ကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဟန္ခ်က္ညီညီရွိဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ ေႏြဦး ေပါက္ရင္ ဥၾသငွက္ရဲ႕ ေတးသံကို နားဆင္ရတာမ်ဳိး၊ သႀကၤန္ေရာက္ရင္လည္း ပိေတာက္ ပန္းေတြ ပြင့္တာမ်ဳိးေတြေပါ႔။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္ေလာက္က မိုးရာသီအခ်ိန္မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ နည္းပညာ ေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ဖန္တီးထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္ ထဲ လွည့္လည္ၾကည့္ေနတုန္း သစ္ ပင္အျမင့္ဆီ ဥၾသငွက္ရဲ႕ ဥၾသ …ဥၾသ… အသံကို ၾကား လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေႏြဦးေရာက္ရင္ ၾကားရတတ္တဲ့ ဥၾသငွက္ရဲ႕ အသံကို ႏိုင္ငံျခားမွာ မိုးရာသီအခ်ိန္ၾကား လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ အလြမ္းစိတ္ ေတြမဝင္တဲ့အျပင္ ဘယ့္ႏွာႀကီးပါ လိမ့္လို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ သႀကၤန္လည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္း အတိုင္းေပါ႔။ သႀကၤန္က်ခ်ိန္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ဖူးပြင့္လာတာ ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ကူးသႀကၤန္နဲ႔ ၾကည္ႏူးစိတ္က ရင္ထဲကို ခိုဝင္လာ ေလ့ရွိပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းက ေနပူ ရွိန္က ျပင္းၿပီး သႀကၤန္မတိုင္မီကေရာ၊ သႀကၤန္တြင္းမွာေရာ မိုးတစ္စက္မွ မရြာလို႔ ပိေတာက္ေတြ မဖူးႏိုင္ မပြင့္ႏိုင္ၾကေတာ့ သႀကၤန္အရသာ ဟာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီးနဲ႔ ၿပီးဆံုး သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ … သႀကၤန္ လည္းၿပီးဆံုးလို႔ ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့မွ မိုးရြာခ်ေတာ့ ပိေတာက္ေတြ ပင္လံုး ကြၽတ္ ပြင့္လိုက္ ၾကတာ၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ ပြင့္တဲ့ပိေတာက္ပန္းေတြကို လူေတြ က စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္၊ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္ ကလည္း ေနာက္က်သြားခဲ့တာကိုးေနာ။

လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေဒသရနံ႔၊ ဇာတိရနံ႔ အလြမ္းေတြ ရွိၾကစၿမဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လိုလို ေႏြဦးေပါက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနားလမ္းကို အၿမဲေရာက္ေအာင္ သြားတတ္ပါ တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေဂါဝိန္ ဆိပ္ကမ္းကေနၿပီး တာ႐ိုးေဘာင္ အတိုင္း စက္ဘီးနင္းရင္း ပတ္ဝန္း က်င္ ႐ႈခင္းေတြ ၾကည့္႐ႈေငးေမာၿပီး ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားေရာက္ေတာ့ ခဏနား၊ ဘုရင္းရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ကေနၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ တစ္ဖက္ ကမ္းမွာရွိတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ကို လြမ္းေမာေငးရီ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ စစ္ကိုင္းေတာင္သီခ်င္းက ႏွလံုးသား ထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ပုညရွင္ ေစတီအပါး၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ အထက္နားဆီက
အေရွ႕တစ္လႊား ႐ႈလိုက္ရင္ေလ၊ ဧရာဝတီ၊ ဒု႒ာဝတီ
နတ္ပန္းခ်ီ၊ ေဆးစံုေတြကြန္႔ ေရာ့ေလသလား
ဝဲလက္ယာ အတြန္႔တြန္႔နဲ႔၊ အလြန္႔အလြန္ သာယာပါေပသည္။
တစ္ႏွစ္ကူးလို႔၊ တစ္ႏွစ္က်ဴးျပန္ေတာ့
အသစ္ဖူး ျဖစ္ရျပန္ေခ်၊ ေတာ ေတာင္ေရေျမ၊
ကုန္းေနေရေန၊ သက္ရိွသက္မဲ့ သတၱဝါေတြ
ေလာကဓာတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး၊ သစ္မို႔လို႔၊ ဒီႏွစ္တြင္လည္း
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ေန

ဆရာၿငိမ္းက စစ္ကိုင္းေတာင္ ေပၚပုညရွင္ေစတီကေနၿပီး သဘာဝ ႐ႈခင္းျမင္ကြင္းေတြကို ေရးဖြဲ႕သြား တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရား ေပၚကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ကိုပဲ ေငးေမာရင္း သီခ်င္းေလး ညည္းေနမိပါတယ္။ သမိုင္းေျပာင္ မညိဳး၊ စစ္ကိုင္း ေတာင္ေတာ္႐ိုးမွာေလ။

ျမဴခိုးယွက္ဆိုင္း၊ အု႔ံမိႈင္း ျပာရီေဝ၊ မႈန္မႈန္ရီေဝ
ေစတီပုထိုးဘုရား၊ မိုးျပာျမင့္ သီေခါင္ေဗြ၊
ေတာင္ေတြ စိမ့္စမ္း၊ ေခ်ာင္ ေတြ သိန္းသန္း၊
ေခမာေသာင္ကမ္း၊ တက္လွမ္း ေအာင္ျမင္ေျမ၊
ေမဓာဝီကေလး၊ ေတာမွီထုံးတဲ့၊ ေယာဂီသုံးရွာေပ၊

ဟုတ္ပါတယ္ ေႏြဦးရာသီ ညေနခင္းဆိုရင္ ျမဴခိုးေတြ ယွက္ ဆိုင္းၿပီး အံု႔မိႈင္းျပာရီေဝေနတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ႈျမင္ရစၿမဲပါ။ စစ္ကိုင္းေတာင္ႀကီးကို ျမစ္မင္း ဧရာဝတီက ပတ္ ခါေခြဝိုက္ စီးဆင္း ေနလ်က္ရွိပါတယ္။ စစ္ကိုင္း မႏၲေလးဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ရင္လည္း တာ႐ိုးေပၚမွာ အုပ္ ဆိုင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ လက္ပံ ပြင့္ခ်ိန္ေရာ က္ရင္ တစ္ပင္လံုး ရဲပ ေတာင္းထေနတဲ့ လက္ပံပင္တန္း ေတြ၊ တာ႐ိုးနဲ႔ဧရာဝတီျမစ္အၾကား ေျမႏုကြၽန္းေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ စိုက္ ခင္းေတြ။ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ရ စၿမဲျဖစ္တဲ့ သဘာဝ႐ႈခင္းေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္ဘဲ ရွိေနပါ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္က ဧရာဝတီျမစ္ေဘးရွိ တာ႐ိုးကို ကမ္းနားလမ္း အျဖစ္ ေဖာက္ လိုက္ေ တာ့ သြားရလာရတာ လြယ္ကူသြားခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္း က စက္ဘီးေလးနဲ႔၊ အခုေတာ့ ဆိုင္ ကယ္နဲ႔။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေပါ့။ ကမ္းနား လမ္းေဘး အသြား အ လာရွင္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ ေမာ္ေတာ္ကားကိုရပ္ၿပီး ဆင္ေျခ ေလွ်ာမွာ ေျခဆင္းထိုင္ရင္း ညေန ေစာင္း ဧရာဝတီျမစ္နဲ႔ စစ္ကိုင္း ေတာင္႐ႈခင္းကို ခံစားေငးေမာေနမိ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ေလ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ …။ ဧရာဝတီျမစ္နဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ျမင္ကြင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးမႈ တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္ခန္႔သာ ရရွိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီႏွစ္ ရာသီဥ တုေဖာက္ျပန္လို႔ မိုး မကုန္ခင္ကတည္းက ထိုးထြက္လာ တဲ့ ေသာင္ျပင္ႀကီးဟာ သဘာဝ ႐ႈခင္းရဲ႕အလွကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီး ေနတာကလား။ ဧရာဝတီျမစ္ ခမ်ာ ျမ စ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနရာ အႏွံ႕ရွိေနၾကတဲ့ ေသာင္ေတြၾကားက ေန ေကြ႕ဝိုက္ စီးဆင္းေနရွာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက ရွမ္းေလး ကြၽန္းရြာ အနီးမွာ ဟိုတယ္ ဇုန္ႀကီး ေဆာက္မယ္ဆိုလား၊ အဲဒီ အသံက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ခံစားခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသက္႐ႈ က်ပ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေရႊဥာဏ္ ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစီမံကိန္းႀကီး ေရးဆြဲခ်င္ၾကရတာ လဲ။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ဧရာဝတီျမစ္ခမ်ာ နာမက်န္းျဖစ္ေန တာ ၾကာပါၿပီ။ ဧရာဝတီျမစ္ က်န္း မာေရးကို ကုသေပးဖို႔ စိတ္မကူးဘဲ နစ္သထက္နစ္၊ မြန္းသထက္မြန္း ေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့မွာလားလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ေမာသြားမိပါတယ္။ အဲဒီ စီမံကိန္းဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ ရွမ္းေလး ကြၽန္းရြာနားရွိ ေျမေစ်းႏႈန္း ကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ခုန္ တက္သြားပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ေလးငါး ေျခာက္သိန္းေတာင္မရွိတဲ့ ေျမေတြဟာ အခုေတာ့ တစ္ဧက သိန္းငါးရာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေတာ့ သိန္းတစ္ေထာင္ထိ ေပါက္ ေစ်းရွိသတဲ့။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ေနာက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္အၾကာမွာ ဘယ္လို ရွိမလဲ။ မေတြးရဲေလာ က္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါၿပီ။

”ေဖေဖ ဒီႏွစ္သႀကၤန္ ေတာင္ ႀကီးကို သြားမလား” တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ့ သမီးႀကီးက တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းလိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိပါ တယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ခမ်ာ ေတာင္ႀကီးကို တစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ဘူးလို႔ သြား ခ်င္ေနရွာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သႀကၤန္ဆိုရင္ မႏၲေလးက ေန တစ္ဖဝါးမွ မခြာခ်င္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကို နားလည္ထားတာမို႔ ေတာ့္ သေဘာပဲလို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ သႀကၤန္ဆုိရင္ မႏၲေလးမွာပဲ ရွိစၿမဲေပါ႔။

အမွန္ေတာ့ သႀကၤန္ဆိုတာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခံစားေပ်ာ္ရႊင္မႈပါ။ ဘုိးေတာ္အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ မႏၲေလးအေငြ႕ အသက္၊ ရနံ႔ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးႀကီးျပင္း လာတဲ့ ခံစားမႈကို ဘယ္လိုေျပာျပ ရမလဲ၊ မႏၲေလးသႀကၤန္မွာ လူငယ္ ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာကို နံေဘးက ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးရင္း ေက် နပ္ပီတိျဖစ္ရတာကိုက အရသာ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ေလာကဝန္းက်င္ ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ အဲဒီက တစ္ဆင့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးလာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာရင္ ပိုလြန္းတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးၾကမလား မေျပာတတ္၊ ႏိုင္ငံ ျခားသြားတာထက္ ကိုယ့္ျပည္တြင္း မွာ ေနရာအႏွံ႕ ခရီးသြားလာရတာ ကိုပဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ႏို င္ငံ မွာရွိတဲ့ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ေတြ၊ ေတာင္တန္းေဒသေတြ၊ ကမ္း႐ိုးတန္း ေနရာေတြ တကယ္သြားမယ္ဆိုရင္ သြားစရာ အမ်ားႀကီးပါ။ ေနရာအႏွံ႕ ခရီးသြားလိုက္မွ ကိုယ့္ႏို င္ငံ အေၾကာင္း ပိုၿပီး သိလာရပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္က ခ်င္းျပည္နယ္ ကန္ပက္လက္နဲ႔ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အဲဒီအေတြ႕ အႀကံဳေတြ ကို ရတီမဂၢဇင္းမွာပဲ လစဥ္အခန္း ဆက္ခရီးသြားေဆာင္းပါး ေရးခဲ့ပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ လြင္ျပင္ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ ရြက္ေၾ<ြကေတာ သြားေတာလား စာအုပ္ကို ထုတ္ေဝ ခဲ့ပါတယ္။

စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈ က အားရစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ တခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို တစ္ကူး တစ္ကန္႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာ ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ထဲက ခရီး လမ္းအတိုင္း ကန္ပက္လက္နဲ႔ မင္း တပ္ၿမိဳ႕ကို သြားခဲ့ၾကသတဲ့။ နတ္မ ေတာင္ေပၚကိုလည္း တက္ခဲ့ၾက သတဲ့။ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီ က ဝမ္းသာ အား ရ ေျပာၾကတာေတြ ကို နားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကည္ႏူးသြားခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ နတ္မေတာင္ဟာ သဘာဝပတ္ဝန္း က်င္ကို ႐ႈျမင္ခံစား ခ်င္ၾက တဲ့ ႏိုင္ ငံ ျခား သားေတြအတြက္ စြဲမက္စရာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ လာၾက တဲ့ ခရီးသည္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဟိုတယ္ေတြက အခန္းေတြေတာင္ လံုေလာက္ေအာင္ မေပးႏိုင္ၾကေတာ့ ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြက ေလယာဥ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီကို ဘာေၾကာင့္ လာ ခဲ့ရသလဲ။ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ မူလပကတိ အတိုင္း ရွိတဲ့ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြရဲ႕ ႐ႈခင္းနဲ႔ သဘာဝ ရနံ႔ေတြကို ခံစားခ်င္လို႔ လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ သူတို႔ဆီမွာ သဘာဝျမင္ကြင္းေတြ ၾကည့္ဖို႔၊ ျမင္ ဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းသြားၿပီေလ၊ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စိမ္းလန္းတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ အဖိုးတန္ကြၽန္း သစ္ေတြရွိတဲ့ သစ္ပင္ သစ္ေတာ ေတြ ကို ျပႏိုင္ရင္ ႀကီးႀကီးမားမား အားထုတ္စရာမလိုဘဲ ႏိုင္ငံျခား ဝင္ေငြေတြ ရေနမွာပါ။ ဆိုလိုခ်င္ တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အစဥ္ အဆက္တည္ရွိခဲ့တဲ့ သဘာဝ ပတ္ဝန္း က်င္႐ႈ ခင္းေတြဟာ ႏိုင္ငံ တြင္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အားလံုးအတြက္ ဘဝေနထိုင္မႈကို ပံ့ပိုးကူညီေနသလို ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြရ ေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးေန တာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆိုတာေပါမွေပါ၊ ေက်းရြာေတြမွာ ထမင္းပြဲအတြက္ ဟင္းတစ္နပ္စာဆိုတာ ဘာမွ မခဲ ယဥ္းဘူး။ ရြာအျပင္ထြက္ လိုက္တာနဲ႔ ဟင္းခ်က္စရာ သီးႏွံေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားငါး ေတြကလည္း ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ရွိပါဘိသနဲ႔။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာေတြမွာ အလွဴေပးရင္ ခ်မ္းသာ သူေတြကေတာ့ ဝက္သားခ်က္ၿပီး စပယ္ရွယ္ ေကြၽးၾကတာပါ။ဆင္းရဲသားအလွဴကေတာ့ အဲဒီေလာက္ မတတ္ႏိုင္လို႔ ပုစြန္ ေျခာက္ခ်က္ (ဒါမွမဟုတ္) ဒံုးေျခာက္ခ်က္နဲ႔ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိ၊ ပဲတီခ်ဥ္သုပ္နဲ႔ပဲ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးရ တာျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ … စဥ္းစား ၾကည့္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ စားစရာ အသီးအႏွံေတြ၊ သားငါးေတြ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ဗံုးေပါလေအာေပါမ်ား လိုက္သလဲ။ အခုေတာ့ အေျခအေန ေတြ ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ ျမန္မာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ငါးပိျဖစ္ေအာင္ ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္း ‘ေဂြး’ ေတြ ရွားစျပဳလာၿပီတဲ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေသာ ကာလမွာ ျမန္မာ့အာဟာရ မရွိမျဖစ္တဲ့ ငါးပိ ေတြ ရွားပါးစားေသာက္ကုန္ ျဖစ္ ေတာ့မွာလားလို႔ ေတြးစရာ ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိဝယ္ရတာ လည္း စိတ္က မေျဖာင့္၊ ငါးပိထဲမွာ ဓာတ္ေျမၾသ ဇာေ တြ ေ ရာေႏွာပါေန တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ မ်က္ခံုး လႈပ္သြားခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ ျမန္မာ့ ပါးစပ္ကို ငါးပိကလြဲလို႔ တျခား ဘယ္လိုအစားအစာမွ အစားထိုးလို႔ မရပါဘူး။

”မင္းတို႔ အဂၤလိပ္မုန္႔ေတြက မစြံပါဘူးကြာ၊ အရသာက ေပါ႔ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔”

တစ္ခါတုန္းက ရန္ကုန္က ျပန္ လာေတာ့ အေဖ့အတြက္ ေဂ်ဒိုးနပ္ မုန္႔ေတြ ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ က တစ္ခုပဲစားၿပီး မုန္႔လက္ေကာက္ ကို ထန္းလ်က္ရည္ ဆမ္း စားရတာက အားရတယ္ကြလို႔လည္း ေျပာလိုက္ ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖ့ကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ ၿပံဳးေနမိပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္အရြယ္ေလး ရလာေတာ့မွ ငါလည္း အေဖ့လို ျဖစ္လာၿပီေကာရယ္လို႔ ေတြးလိုက္ တာေပါ႔ေနာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ ေတာ္ အာခံတြင္းက ျမန္မာ့႐ိုးရာ မုန္႔ပဲသေရစာကိုပဲ တမ္းတေနမိပါ တယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ထြက္လို႔ အညာေက်းလက္ေဒသ ေတြေရာက္ၿပီး ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ ကတိုး ဝါ၊ မုန္႔ေပါက္၊ မုန္႔ၾသဇာစတဲ့ မုန္႔ ေတြကို လက္ေဆာင္ေတာင္းၿပီး ယူ လာခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ေဝငွေပးရေသး တာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ရြာဘုရား ပြဲ အျပန္ မုန္႔လက္ေဆာင္ေတြ ေဝငွေပးရ သလို ၾကည္ႏူးခံစားေနမိပါတယ္။

တစ္ေလာက ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ တူမတစ္ေယာက္ မႏၲေလးကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ မနက္ေရာက္လာ၊ အလုပ္လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္၊ ညေနက်ေတာ့ ျပန္မယ့္တူမကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေန မိပါတယ္။ သူက မႏၲေလးနန္းႀကီး သုပ္ကိုစားခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ မႏၲေလး မွာရွိတဲ့ နာမည္ႀကီး မုန္႔တီဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ပို႔ေပးလိုက္ရပါတယ္။ သူလည္း မႏၲေလးသူပါပဲ။ ရန္ကုန္ မွာ မႏၲေလးမုန္႔ေတြရွိေပမဲ့ မႏၲေလး မွာ စားရတာေလာက္ အရသာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေဒသစြဲ ႀကီးတာကလားလို႔ ထင္မွတ္ စရာပါ။ အဲသလို အထင္ခံရလည္း မတတ္ႏိုင္ ဘူးေတာ္ေရလို႔ ေျပာရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ ငယ္ တုန္းက ေနထိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ လူမႈဘဝ ဝန္းက်င္နဲ႔ ရနံ႔ေတြ၊ အေရာင္ေတြက ႏွလံုးသားမွာ စြဲၿမဲေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ကတိုက္ က႐ိုက္ ျပန္သြားတဲ့ တူမကို မႏၲေလးႀကိတ္မုန္႔ေလး မေကြၽးလိုက္ ရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ မႏၲေလးႀကိတ္ မုန္႔ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလး သားေတြႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ပဲ သေရစာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္ တာက သူ႔ကို စားခ်င္တိုင္း စားဖို႔က လည္း မလြယ္လွ။

ၿမိဳ႕ထဲလွည့္ၿပီး ေရာင္းတဲ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္မို႔ လမ္းႀကံဳမွ ဝယ္စားလို႔ ရတာပါ။ (ရတီမဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာမမတို႔ကိုလည္း မႏၲေလး ႀကိတ္မုန္႔ေလးေတြကို ေကြၽးခ်င္ လိုက္တာ)။ သႀကၤန္ၿပီးလို႔ ရာသီဥတု ပူျပင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြဆီက မုန္႔ လုပ္ေဆာင္းတို႔၊ ႀကိတ္မုန္႔တို႔၊ မုန္႔ ဦးေႏွာက္တို႔ကို ဝယ္စားေလ့ရွိပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ေမာ္လၿမိဳင္ မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲခူးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာင္ႀကီးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုသိမ္မွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနၾက တဲ့ သူေတြ အားလံုး ကိုယ့္ေဒသထြက္ အစားအစာေလး ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိၾကမွာ ဧကန္မလြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနခဲ့ရသမွ် လူ႔ဘဝမွာရခဲ့ တဲ့ ႏွစ္ သက္ၾက ည္ႏူးျခင္းျဖစ္ ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေတြဟာ ေလာဘသကၠာရ နည္းပါး ပါတယ္။ ဇာတိရနံ႔ေတြ ဝန္းဖြဲ႕ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ကိုယ့္ေဒသေလးမွာ ေနၾကၿပီး ဒီလူ႔ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔အတူ တစ္ဘဝတာကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းခ်င္ ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲတဲ့ ေခတ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝေန ဟန္ေတြကို ယိုင္နဲ႔ လာေစပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ႏွလံုးသား ထဲမွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္ အလွန္နားလည္ယံုၾကည္ၿပီး ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေရွ႕ခရီး ကို သြား ခ်င္ၾကတာကလား။ ဒါေပမဲ့ လက္ငင္းရင္ဆိုင္ ေနၾကရတာေတြ က အပူအေမာေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အခုခ်ိန္မွာ အဓိက အေရးႀကီး ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူေတြရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့အနာဂတ္ကို ဖန္တီးဖို႔ အတြက္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ ေရးကို ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္ၾကမလဲ၊ အျပန္အ လွန္ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက လို႔ လည္း မၿပီးႏိုင္။

ႏိုင္ငံရဲ႕ ေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိး အတြက္ အားလံုးသေဘာတူညီတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ၿပီး အေကာင္ အထည္မေဖာ္ႏိုင္ရင္ တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းထဲ နစ္သထက္ နစ္ ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုပဲ ၾကည့္ ပါ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီး ယုိယြင္းမႈက တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ပိုမိုႀကီးမားလာပါၿပီ။ ဒီအတိုင္း ဆက္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ တစ္ ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ေတာေတြ ေတာင္ေတြေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး လြင္တီး ေခါင္ႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့မွာလား။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ေျမကို ေစ်းေကာင္း ရတာနဲ႔ ေရာင္းခ်ၿပီး ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ၾကရင္း ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ေနစရာပါေပ်ာက္သြား ေတာ့မွာလား။ ပညာအရင္းအျမစ္က မၾ<ြကယ္ဝေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းသမား ေတြအျဖစ္ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ သြား အလုပ္လုပ္ရ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လာ ေရာက္ရင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကတဲ့ ကုမၸဏီေတြဆီမွာ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကရင္း ဘဝအသက္ကို ဆက္ ၾက ရေတာ့ မွာလား။

အပူအေမာေတြကို စီကာ စဥ္ကာ ေတြးရင္း သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ လိုက္မိပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မွာရွိေနတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနမိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ အပူ အေမာေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနေတာ့ အဲဒီက စိမ္းလန္းတဲ့ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲ ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ တိုးဝင္ လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ လိုပဲ ျဖ စ္ျဖစ္ေပါ႔။

မၾကာခင္မွာ တစ္ႏွစ္ကူးလို႔ တစ္ႏွစ္ကူးျပန္ပါေတာ့မယ္။ လာ မယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား လံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ ရႊင္ ရွိေနခ်င္ပါတယ္။ ရတီမဂၢဇင္းရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြအားလံုး ႏွစ္သစ္မွာ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းခ်မ္းေျမ့ၾက ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကူးလို႔၊ တစ္ႏွစ္က်ဴးျပန္ ေတာ့၊ အသစ္ဖူးျဖစ္ရျပန္ေခ်၊ ေတာ ေတာင္ေရေျမ၊ ကုန္းေနေရေန၊ သက္ရွိသက္မဲ့ သတၱဝါေတြ၊ ေလာကဓာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးသစ္ လို႔မို႔၊ ဒီႏွစ္တြင္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ရႊင္ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန…တဲ့။ မွန္ပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေဘး ရန္ခပ္သိမ္း၊ ေရာဂါခပ္သိမ္း၊ ဒုကၡ ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၿပီး၊ ေမတၱာရနံ႔ ေတြ ဝန္းယွက္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းမွာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ၾကရင္း တစ္ႏွစ္တာခရီးကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ အေကာင္း ဆံုးေပါ႔ေလ။ အေကာင္းဆံုးေပါ႔။

ကိုထြန္း-လမ္း(၈ဝ)

မိတ္ကပ္အရည္ေပ်ာ္ျခင္း ရပ္ပစ္ဖုိ႔ နည္းလမ္း မ်ား

ေႏြရာသီ ဆိုတာ လွပတဲ့ ပန္းေတြ၊ ေတာက္ပ တဲ့ ဝတ္စံုေလးေတြ ၊ သာယာတဲ့ ႐ႈခင္းနဲ႔ စံုလင္တဲ့ ပြဲေတြရွိတဲ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိတ္ကပ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ တာ၊ ေခြၽးနဲ႔အတူ လိုင္နာ ေတြ မ်က္လံုးက ေပ်ာ္က်တာ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ က ေစးကပ္ လာတာေတြ ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြထဲ မပါဘူးေပါ့။ ဒီလမွာေတာ့ ဒီလိုလွတဲ့ေႏြ ရဲ႕ ေႏြမင္းသမီး လွလွေလး ျဖစ္ေအာင္ အဲဒီျပႆနာ ေတြကို ဘယ္လို ရွင္းမလဲ ဆိုတာ ေျပာျပမယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတု စိုထိုင္းတာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပူတာျဖစ္ျဖစ္ စိန္ေခၚမႈေတြ ပါပဲ။ ဒါေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ကေတာ့ အေျပာင္း အလဲေလးေတြ နည္းနည္း လုပ္လုိက္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္။

SPF – Moisturizer ကို သံုးပါ

အဲဒါေတြက အဆီမပါတဲ့ အစိုဓာတ္ထိန္း Moisturizer ကိုေတာ့ SPF ပါဝင္တာ ေရြးခ်ယ္ ပါ။ ဒီရာသီမွာ အဆီ ပိုျပန္တဲ့ အဆီမပါတဲ့ SPF ပါ Moisturizer နဲ႔ Lotion မ်ားကိုသံုးပါ။

ေပါင္ဒါကို အေျခခံတဲ့ အလွကုန္မ်ားကို သံုးပါ။

အေရျပားေပၚက အဆီျပန္တာေတြ နဲ႔ ေလထဲက အပူဓာတ္ အစိုဓာတ္ေတြ ဓာတ္ျပဳတာ ကို ခုခံဖို႕ကေတာ့ ေပါင္ဒါက အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ Oil Free ေပါင္ဒါကိတ္ နဲ႔ တို႔ဖတ္ေလး ကို ေဆာင္ထားဖုိ႔ လိုသလို ေပါင္ဒါကို အေျခခံထား တဲ့ foundations,  eye shadows နဲ႔ blusher ေတြကိုသံုးပါ။

ပ်ားဖေယာင္းကထုတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကုိသံုး

ၾကာရွည္ခံတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ဆိုးခ်င္ ရင္ေတာ့ ပ်ားဖေယာင္းကို အေျခခံ ထုတ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ ကိုသံုးျခင္းက အရည္ေပ်ာ္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းက ကင္းေဝး ေစပါတယ္။

သင့္ရဲ႕ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေဆးကို ေသခ်ာေရြးခ်ယ္ ပါ

ေခြၽးေတြ စို႔လာတာနဲ႔ မ်က္ဝန္းအိမ္ တစ္ဝိုက္ မွာ မ်က္ေတာင္ ေကာ့ေဆးေတြ ျပန္႔လာရင္ ၾကည့္ရ ဆိုးပါတယ္။ ဒါကိုေျဖရွင္းဖုိ႔ က အရည္ အေသြးေကာင္းၿပီး ေရစိုခံတဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေဆး ကို သံုးလုိက္႐ံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၾကာရွည္ ခံေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ မ်က္ေတာင္ ဆိုးေဆးေတြ က မ်က္လံုး ကို ယားယံေစတတ္ တဲ့ ျပႆနာ ရွိ တတ္ေတာ့ စိတ္ခ် လို႔ရေအာင္ မိမိဆိုးတဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ ေဆးအေရာင္ အေပၚကေန မ်က္ေတာင္ေကာ့ ေဆး႐ိုး႐ိုး အၾကည္ကို ထပ္အုပ္ၿပီး ဆိုးလိုက္ပါ။

မ်က္လံုးေလးေတြေတာက္ပေနပါေစ

ဒီရာသီက သင့္မ်က္လံုးေလး ကို လင္းလက္ ေနေအာင္ လုပ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ။ ေၾကးညိဳ ေရာင္ကေန ေရႊေရာင္သန္းတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ လက္ လက္ေလးေတြ အထိ ေႏြနဲ႕ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ မ်က္လံုးရွဲဒိုး ကေတာ့ ခရင္မ္ အမ်ဳိးအစားကေန ေပါင္ဒါရွဲဒိုး အထိ ၾကာရွည္ခံတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့အမ်ဳိး အစားကို ေရြးသံုးႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ Shiseido Makeup Shimmering Cream Eye Color နံပါတ္ WT 901 လိုမ်ဳိး သင့္မ်က္လံုးေတြကို ေတာက္ပေစတဲ့ အေရာင္မ်ဳိးနဲ႔ ခရင္မ္ေပါ့။

ေႏြမိတ္ကပ္ကို ဘယ္လိုလိမ္းမလဲ

အဆင့္ ၁ – ႏူးညံ့တဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးကို သံုးပါ။ အေျခာက္ခံၿပီး ေႏြေနကို ကာကြယ္ဖုိ႔ SPF 15 ေလာက္ အနည္းဆံုးပါတဲ့ Facial Moisturizer  ကို သံုးပါ။

အဆင့္ ၂ – မ်က္ႏွာကို moisturizer လူးၿပီးတဲ့အခါ မိတ္ကပ္ မလူးခင္ Primer ကို သံုးရမွာပါ။  သူက အိမ္သုတ္ေဆးေတြ ရဲ႕ primer လိုပဲ အေပၚမွာ ထပ္လူးမယ့္ အရာေတြ ကို ေခ်ာေမြ႕ သြားေစတဲ့ ေအာက္ခံ အမ်ိဳးအစားပါ။  ဒါ့ေၾကာင့္ ေႏြဟာ တစ္ေနကုန္ ၾကည့္ေကာင္း ေအာင္ မိတ္ကပ္ လူးဖို႔ ေအာက္ခံ အျဖစ္ Primer သံုးဖို႔ တကယ့္ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ Primer  ကို ျပန္ဖ်က္ခ်ိန္ မွာေတာ့ Make up remover လိုမယ္ေနာ္။

အဆင့္ ၃ – မိတ္ကပ္ကို ခပ္ပါးပါးလိမ္းပါ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ ဝတ္ရတဲ့ရာသီမို႕ မိတ္ကပ္ ကိုလည္း ခပ္ပါးပါးေလးေပါ့။ ေအာက္ခံ အစိုဓာတ္ ခရင္မ္နဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့ မိတ္ကပ္ကို လိမ္းပါ။ ဒီရာသီအရာ SPF သင့္တင့္စြာ ကာကြယ္ႏိုင္ႏႈန္း ပါဝင္တဲ့ မိတ္ကပ္ေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

အဆင့္ ၄ – ေပါင္ဒါ႐ိုက္ပါ။  သင့္မ်က္လံုး ေလးေတြကို ပိုေတာက္ပ၊ သြားေလးေတြ ကို ပိုျဖဴစင္၊ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေပၚလြင္ေနေအာင္ မိတ္ကပ္ လူးၿပီးတာနဲ႔ Powder Bronzer တစ္မ်ဳိး ကို လိမ္းပါ။ သဘာဝဆန္စြာ လွေနဖို႔ေတာ့ အထူးသျဖင့္ ေပါင္ဒါ ေသခ်ာ႐ိုက္ရမွာက ေနနဲ႔ ပိုထိႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာရဲ႕ မုိ႔ေမာက္တဲ့ အစိတ္ အပိုင္း ေတြျဖစ္ တဲ့ နဖူး၊ ပါး ၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ေမးေတြကို ေပါ့။

ၿပီးရင္ ကြန္ဆီလာ သံုးတတ္ရင္ မ်က္လံုး ေအာက္နားနဲ႔ Blemish ကြန္ဆီလာကို ဒီအဆင့္ မွာသံုးပါ။ မသံုးရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္ကို ဆက္ျပင္ေပါ့။

အဆင့္ ၅ -Bronzer  ဒါမွမဟုတ္ Blush   ကို သံုးရမယ့္အဆင့္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ပါးအို႔ေလး ေတြ ပါး႐ိုးေလးေတြ ကိုေတာ့ ပါးနီေလးေတြ သင့္႐ံုျခယ္ပါ။ ႏွာတံ၊ ေမးေစ့နဲ႔ လိုအပ္ တဲ့ေနရာ ေလးေတြ ကိုေတာ့ လိုအပ္တဲ့ အေရာင္ေလးေတြ တင္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွာတံ သိပ္မေပၚတဲ့ သူေတြအတြက္ အညိဳေရာင္ေဖ်ာ့ေလး ကို မသိ မသာ ႏွာတံေပၚ လူးေပးၿပီး ေမးေစ့ နဲ႔နဖူး၊ မ်က္ခံုးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း ေတြကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ခပ္ပါးပါး ျခယ္ၿပီး လင္းေအာင္ ျပင္ေလ့ရွိပါတယ္။

အဆင့္ ၆  – မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ကိုေတာ့ ေရစိုခံတဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ ေဆးေလး သင့္႐ံုသံုး ပါ။ တစ္ခါ တေလေတာ့ အနက္ေရာင္ထက္ အညိဳေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး က မ်က္ေတာင္မ်ားကို ထူထဲဟန္ ရွိေစၿပီး ထင္ရွား သိသာေစပါတယ္။ လိုင္နာ မသံုးလည္း ရပါတယ္။

အဆင့္၇ -SPF အကာအကြယ္ ပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး/lip glossကိုသံုးပါ။ အဲဒီ အေပၚမွာမွ အေရာင္ႏုႏု ဒါမွမဟုတ္ ပန္းႏုေရာင္ ဒါမွမဟုတ္ မက္မြန္ေရာင္ ႏႈတ္ခမ္း နီေလး ဆိုးပါ။ အေရာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မစိုးရိမ္ပါနဲ႕။ သဘာဝ ဆန္တဲ့ အေရာင္ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ပေနရင္ ရပါၿပီ။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ Summer Make up လိမ္းျခယ္္ျခင္း ၿပီးၿပီေပါ့။

ေနာက္ၿပီး ၾကာရွည္လွေနေအာင္ ေဆာင္ထားရမွာ ေလးေတြက…

အဆီစုပ္တဲ့စကၠဴေလးေတြ

အလွကုန္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ အဆီစုပ္တဲ့ စကၠဴ ပါကင္ေလးေတြ ဝယ္ထားပါ။ သြားေလရာ ေဆာင္ထားၿပီး ပူအိုက္ စုိစြတ္တဲ့ ရာသီမွာ မ်က္ႏွာ က အဆီျပန္လာရင္ မ်က္ႏွာမွာ အသာေလး ကပ္ဖိေပးၿပီး အဆီ ပိုေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ပါ။ ဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မိတ္ကပ္ ၾကာရွည္ခံၿပီး သင့္ အသြင္အျပင္ကို လန္းဆန္းေစပါတယ္။

တို႔ဖတ္နဲ႔ ေပါင္ဒါကိတ္

တို႔ဖတ္ေလးနဲ႔ျပန္တို႔ၿပီး မ်က္ႏွာကို သေပးမွ လွၿမဲလွေနမွာ ဆိုေတာ့ ေပါင္ဒါကိတ္ ဘူးေလးနဲ႔ တုိ႔ဖတ္ေလးကို သြားေလရာ မပါမျဖစ္ သယ္သြား ေနာ္။

ဘီးနဲ႔ Hair Accessories
လွပတဲ့ ေခါင္းစည္းေလးေတြ၊ Headband ေတြကို သံုးဖို႕ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ပူအိုက္တဲ့ ရာသီဥတုကို အံတုဖုိ႔ လူငယ္ဆန္တဲ့ ဆံထံုးအလြယ္ ထံုးနည္းေတြ ကို ေလ့လာ ၿပီး ဆံထံုးေလးေတြထံုး၊ ေခါင္းစည္းႀကိဳး လွလွေလးေတြ သံုးပါ။ ေနာက္ၿပီး ဆံပင္ကို ၾကက္ေတာင္စည္း ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး စည္းတာ၊ က်စ္ဆံၿမီး ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးေတြ က်စ္တာ တို႔ကလည္း သင့္ဆံပင္က မ်က္ႏွာကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္နဲ႕ ပိုၾကည့္ေကာင္း ေအာင္ ထိန္းေပးမွာပါ။ ေတာက္ပတဲ့ ကလစ္ေတြ ကို သံုးဖို႔ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင့္အိတ္ထဲမွာ ဘီးနဲ႔ ေခါင္းစည္းေလးေတြ၊ ကလစ္လွလွေလးေတြ ထည့္ထားဖုိ႕ ၊ သင့္မွန္တင္ခံု မွာ ရွိေနဖို႔ မေမ့သင့္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

မာဦး

Model : Yi Yi Pwint Phyu
Make up : December Hnin
Designer : Shartra
Photo : Ko Linn (Studio -K)
Arranged : Thida Soe

ေမာ္ဒယ္ – နန္းဆုရတီစုိး
မိတ္ကပ္ – ေဝေဝ (MRTV4)
ဒီဇုိင္းနာ – မေဌးေဌးတင္ (Shi Mi Zu)
ပုိးထည္ – အင္ၾကင္းခုိင္
ဓာတ္ပုံ – ကုိႏုိင္ (ေပၚျပဴလာ)
စီစဥ္သူ – သီတာစုိး

ဒါ႐ိုက္တာ ညိဳမင္းလြင္၏ ‘မီးခြက္ေစ်း’

(၁)
ျမန္မာ ဗီဒီယိုကား မ်ားသည္ အေရ အတြက္ မ်ားေသာ္လည္း အရည္အခ်င္း ကမူ ညံ့ၿမဲ ညံ့လ်က္ ရိွေနပါေသးသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္ အႏုပညာသည္ မ်ား ညံ့ေန၍ မဟုတ္။ နည္းပညာအရ ေခတ္ေနာက္က် ေနျခင္း ပါသလို ထုတ္လုပ္ သူမ်ား၏ အဆုံးအျဖတ္ အေပၚ အႏုပညာရွင္မ်ား ရပ္တည္ေန ရေသာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္သည္။ အဆိုးဆုံး မွာ မင္းသား ဗဟုိျပဳ ေစ်းကြက္ႀကီး ခိုင္ၿမဲေနျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ဒါ႐ိုက္တာ ညိဳမင္းလြင္၏ ‘မီးခြက္ေစ်း’ ကို ၾကည့္ရပါသည္။ ဇာတ္လမ္း ေဒါင္းဒဂၤါး၊ ဇာတ္ၫႊန္း ဝင္းျမင့္ဦးျဖစ္ ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ အျဖစ္ ညိဳမင္းလြင္ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ထားသည္။

‘မီးခြက္ေစ်း’ သည္ ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲ တြင္ အမွန္တကယ္ ရိွေနေသာ သ႐ုပ္မွန္ ဗီဒီယို ဇာတ္ကား တစ္ကား ျဖစ္သည့္ အျပင္ ေခတ္ကို ေရာင္ျပန္ ဟပ္ေစႏိုင္ေသာ ဇာတ္ကား တစ္ကား လည္းျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲသား မိသားစုတစ္စု၏ ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈကို ႐ိုက္ကူး ထားသည္။ ထိုသို႔ ႐ိုက္ကူးရာတြင္ ညိဳမင္းလြင္ သည္ လူ႔ေလာကထဲ မွ လူမ်ားႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံး တူညီေနေအာင္ သူ႔သ႐ုပ္ေဆာင္ မ်ားကို ၫႊန္ၾကား ျပသႏိုင္ပါသည္။ ‘မီးခြက္ေစ်း’ သည္ သူတကာ ဗီဒီယို ကားမ်ားကဲ့ သို႔ ဇာတ္လမ္း အသားေပး ဇာတ္ကားမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဇာတ္လမ္း အလွည့္မပါ။ ဇာတ္လမ္း ဟူ၍ပင္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မရိွ။ မုဆိုးမ မိခင္ႀကီးႏွင့္ သားသမီး သုံးေယာက္ရိွ သည္။ သား အႀကီးက သုခ၊ သားအငယ္က ခ်မ္းသာ၊ သမီးငယ္က ေရႊစင္။ သုခ (ညိဳမင္းလြင္) ၌ ခ်စ္သူ ရိွသည္။ သူ႔နာမည္က ခင္ဦး။ သုခႏွင့္ ခင္ဦး တို႔လက္ထပ္ႏိုင္ရန္ သုခက အလုပ္လုပ္ရင္း စုဘူးထဲသို႔ ထည့္ကာ ေငြစုသည္။ စုဘူး ျပည့္လွ်င္ လက္ထပ္ၾကမည္။ မျပည့္မီ ညီျဖစ္သူ ခ်မ္းသာက သူ႔ခ်စ္ သူ ေႏြးေႏြး ကို ခိုးေျပးသည္။ ေႏြးေႏြးမိဘ မ်ားက သေဘာမတူ။ သုခတို႔အိမ္သို႔ လာၿပီး မႈိခ်ဳိး၊ မွ်စ္ခ်ဳိးေျပာ၍ သုခႏွင့္ ပဋိပကၡ ျဖစ္သည္။ ညီမ ျဖစ္သူ ေရႊစင္က ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ကို အလြန္ ႀကိဳက္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း အိမ္တြင္ သြား ၾကည့္ၿပီး မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသည္ ကို သုခက မႀကိဳက္။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ညီမ အတြက္ TV ဝယ္ေပး ရန္ ဆုံးျဖတ္ၿပီး စုဘူးတစ္ခု ျပဳလုပ္ျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်မ္းသာတို႔ အဆင္ မေျပသျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္ေခၚ လာၿပီး သူ လက္ထပ္ရန္ စုထား ေသာ စုဘူးကို ေပးလိုက္ သည္။ ဒါကို သုခက ခင္ဦးကို ေျပာျပသည္။ ခင္ဦးက ခြင့္လႊတ္သည္။ ဇာတ္၏ နိဂုံးပိုင္း တြင္ ထုံးစံအတိုင္း ဗီလိန္ပါလာ သည္။ ဗီလိန္မွာ ကိုရီးယားျပန္ ဟု သူ႔ကိုယ္ သူ ေျပာၿပီး ကိုရီးယားကို သြားခ်င္ေနေသာ မိန္းကေလး မ်ားကို ဖ်က္ဆီးေနေသာ မင္းဇံျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာသည္ ကိုရီးယား ယဥ္ေက်းမႈ မ်ား ႐ုပ္ရွင္မွ တစ္ဆင့္ ျမန္ မာႏိုင္ငံ ထဲသို႔ စိမ့္ဝင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္ကို မလိုလား။ သို႔ႏွင့္ပင္ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကိုရီးယားကို သြား ခ်င္ေနေသာ ေရႊစင္ႏွင့္ မင္းဇံ တို႔ကို ခ်စ္သူ အျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္သည္။ အခ်စ္နယ္လြန္ၾကသည္။ ကိုယ္ဝန္ ရလာေသာအခါ သုခ၏ မိခင္ႀကီးက သမီးကို လက္ထပ္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ဳိး ေျပာသည္ကို လက္ မခံ။ အရွက္ကြဲမည္ စိုးသျဖင့္ ကိုယ္ဝန္ ဖ်က္ခ်ရာမွ ေသြးလြန္ၿပီး ေရႊစင္ ဆုံးသည္။ သုခသည္ မခံႏိုင္ဘဲ မင္းဇံကို သတ္ၿပီး ေထာင္ထဲ သို႔ဝင္သည္။ သုခသည္ ခင္ဦးေမြးေန႔ တြင္ နားကပ္တစ္ရန္ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ခင္ဦး နားေဖာက္ရာတြင္ HIV ပိုးကူးၿပီး AIDS ျဖစ္ေန သည္။ ခင္ဦးက မင္းဇံကို လက္စားေခ် လိုသျဖင့္ မင္းဇံဆီ သို႔သြားၿပီး ကိုရီးယား သြားခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။ မင္းဇံက ေတာင္းဆိုသျဖင့္ မင္းဇံႏွင့္ ညအိပ္ၿပီး မင္းဇံကို လက္စားေခ်သည္။ ခင္ဦး သည္ သူ႔တြင္ HIV ပိုးရိွေနေၾကာင္း သုခအား အသိမေပးခဲ့။ မင္းဇံကို လက္စားေခ်သည္ကို လည္း သုခကို မေျပာခဲ့ပါ။ ညိဳမင္းလြင္ အခ်ဳပ္ခန္း ေရာက္ေတာ့မွ ခင္ဦးက ဖြင့္ေျပာသည္။

(၂)
ညိဳမင္းလြင္ကို ခ်ီးက်ဴး လိုသည္မွာ ‘မီးခြက္ ေစ်း’ တြင္ ေလာက္ေလာက္ လားလား အားကိုးရ ေသာ၊ ေစ်းကြက္ဝင္ေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦးမွ မပါ။ မင္းသား ဗဟိုျပဳ ေစ်းကြက္ႀကီးကို သူကိုယ္ တိုင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သစ္မ်ားျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ႐ိုက္ကူး ရဲျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ Location က လည္း နည္းသည္။ စရိတ္သက္သာ သည္။ သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ ‘မီးခြက္ေစ်း’ သည္ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ မတူ ဘဲ တကယ့္ ဘဝထဲတြင္ တကယ့္လူမ်ား လႈပ္ရွား ေနသည္ႏွင့္ တူေနပါသည္။

တစ္လတြင္ ဇာတ္ကား သုံးဆယ္ခန္႔ ၾကည့္ ေနရေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒါ႐ိုက္တာ ညိဳမင္းလြင္၏ ကားကို မၾကာခဏ ၾကည့္ရပါသည္။ သူသည္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြး အျမင္ ရိွသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ႐ိုက္ကူးတတ္ သည္။ သူ႔ဇာတ္ကား မ်ား ေကာင္းပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမူ ေရးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ မရိွ ခဲ့ပါ။ ယခု ‘မီးခြက္ေစ်း’ ကမူ ညိဳမင္းလြင္၏ တစ္မူ ထူးျခားေသာ လက္ရာျဖစ္ သည္။

(၃)
ညီႏွင့္ ညီမကို သိပ္ခ်စ္ေသာ အစ္ကိုႀကီး၊ မိခင္ကိုခ်စ္ေသာ သားႀကီး၊ ထိုသားႀကီးသုခ သည္ အေသာက္အစား၊ ေလာင္းကစား ကင္းရွင္း ၿပီး ၾကြက္သားကို အားကိုးျပဳ ကာ သမၼာ အာဇီဝျဖင့္ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔မိသားစု ျပႆနာကို ရေအာင္ ရွင္းသည္။ သုခကို စံျပဳရမည့္ လူငယ္တစ္ဦး အျဖစ္ ညိဳမင္းလြင္က ႐ိုက္ျပသည္။

သုခ၏ ဘဝျဖတ္သန္းမႈကို ႐ိုက္ျပရာတြင္ စ႐ိုက္ေပၚလြင္ေအာင္ ႐ိုက္ျပႏိုင္ ပါသည္။ ခ်မ္းသာ အရက္မူးလာေသာ အခန္း၊ ေရႊစင္ မိုးခ်ဳပ္ေနသျဖင့္ သြားႀကိဳသည့္ အခန္း၊ စုဘူးေပး သည့္အခန္း၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ရင္ဖြင့္ေျပာျပ သည့္ အခန္း တို႔သည္ သုခ၏စ႐ိုက္၊ အစ္ကိုႀကီး ၏ ေမတၱာ တို႔ကို ပုံေဖာ္ႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေျပာစရာ တစ္ခု ရိွသည္မွာ ‘မီးခြက္ေစ်း’ သည္ တခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ အ႐ုပ္ျဖင့္ ျပရမည့္ ျပကြက္မ်ား ကို ႐ိုက္မျပႏိုင္ဘဲ စကားေျပာ မ်ားျဖင့္ ပရိသတ္ ကို အသိေပးေျပာ ၾကား သျဖင့္ ျပဇာတ္ အနည္း ငယ္ ဆန္ေနပါသည္။ ထို႔အျပင္ သုခ၏ လုပ္ငန္းခြင္ကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ ႐ိုက္မျပႏိုင္ခဲ့ ပါ။

မီးခြက္ေစ်းတြင္ လွပေသာ ျပကြက္ ကေလး မ်ားမွာ ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ပဋိပကၡ မ်ားကို သုခေျဖရွင္းသြား ပုံျပကြက္ေလးမ်ား ျဖစ္ သည္။

ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာ ေျပာေန ေသာအခ်ိန္တြင္ ညိဳမင္းလြင္၏ ‘မီးခြက္ေစ်း’ သည္ ျပည္သူတို႔၏ ဘဝမွန္ ကို ေျမလွန္ျပလိုက္ပါ ၏။ မီးခြက္ေစ်း ဘယ္မွာ ရိွပါသနည္း။ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔တြင္ ရိွေနပါသည္။ ဘဝမွန္ကို ထိမ္ခ်န္ေသာ အက်င့္မ်ား အခုအထိ မေပ်ာက္ေသးပါ။ ထို အခါ အႏုပညာ သမားမ်ားတြင္ တာဝန္ ရိွလာပါသည္။ ထိုတာဝန္ကို ေဒါင္းဒဂၤါးႏွင့္ ညိဳမင္းလြင္က ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္လိုက္ပါ၏။

ဇာတ္ကား တစ္ကားလုံး ၿခဳံ၍ ေျပာရပါလွ်င္ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ မ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ျပထားေသာ္လည္း သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား ေကာင္းၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ညိဳမင္းလြင္သည္ သုခ ျဖစ္ေနပါသည္။ စဥ္ဆက္ ညီၫြတ္မႈ၊ တည္းျဖတ္မႈ တို႔လည္း ေကာင္းပါ၏။ ယေန႔ ထြက္ရိွေနေသာ ဗီဒီယို ဇာတ္ကား မ်ားထဲတြင္ ျပည္သူ တို႔၏ ဘဝမွန္ကို ႐ိုက္ကူးျပသ ထားေသာ ဇာတ္ကား တစ္ကား ျဖစ္ပါသျဖင့္ လက္ခုပ္တီး ႀကိဳဆိုလိုက္ရပါသည္။

ေမာင္အိမ္စံ

ရွန္တာမွာ သူ႔အတန္းထဲ ဆက္ၿပီး ေနႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုမိန္းကေလးက ရႊံ႕ပုံစံငယ္ အ႐ုပ္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး သြားၿပီ။ ဂီတ ေလ့က်င့္ခန္း နံပါတ္ အပိုင္း အစေလး ေတြ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ လက္ရိွ အခ်ိန္မွာ အေရာင္ ရိွသည့္ စကၠဴကို သူညႇပ္ေနလ်က္ ရိွသည္။ ထိုစကၠဴ ညႇပ္ေနရသည့္ အလုပ္ကို ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းလို သူ႔ဆရာမ က ”ကဲ မင္းတို႔ အားလုံး အိမ္ျပန္ႏိုင္ၿပီ” သို႔မဟုတ္ ”ကတ္ ေၾကးေတြ သိမ္းၿပီး မင္းတို႔ အကၡရာ စာလုံးေတြ လက္စသတ္ လိုက္ၾက ေတာ့” ဟု မေျပာေသး မခ်င္း လုပ္ ေနရဖို႔ ရိွေနသည္။ ရွန္တာမွာ အခ်ိန္ သိခ်င္စိတ္ မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကို သူ ေမးၾကည့္ လိုက္သည္။

”ခု ငါးနာရီထိုးလားဟ”

”ျဖစ္ႏိုင္တယ္”

”ဒါမွမဟုတ္ ေျခာက္နာရီမ်ား လား”

”ဒီလိုေတာ့ ငါ မထင္ဘူးဟဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုံးဆိုေတာ့ ေျခာက္နာရီ မွာ ညေရာက္လာၿပီေလ”

”ငါးနာရီလို႔ နင္ထင္သလား”
”ဟုတ္တယ္”
”ဟာ … ငါသြားမွျဖစ္မယ္။ ခုဆို ငါ့ အေဖ အိမ္ျပန္ေရာက္ေန လိမ့္မယ္။ အေဖက ငါ့ကို ငါးနာရီ မွာ အသင့္ျဖစ္ေနဖို႔ မွာထားခဲ့တာ။ အေဖက ဒီညေန ငါ့ကို ႐ုပ္ရွင္ လိုက္ပို႔ မွာ။ ငါ အိမ္ျပန္ရမယ္”

ရွန္တာက သူ႔ကတ္ေၾကးကို ပစ္ခ်ထားၿပီး ဆရာမဆီ ေျပးသြား လိုက္သည္။
”ဆရာမ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္”
”ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရွန္တာ”
”ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခု ငါးနာရီျဖစ္ေနလို႔ပါ”
”ငါးနာရီပါလို႔ မင္းကို ဘယ္သူ ေျပာလဲ”
”ကာမလာ”
”ခု ငါးနာရီ မဟုတ္ပါဘူးဟဲ့။ ဟိုမွာ နာရီႀကီး။ မင္း မျမင္ဘူးလား။ ဘယ္ႏွနာရီလဲ။ ဆရာမကို ေျပာျပ စမ္း။ တစ္ေန႔ကပဲ နာရီ ၾကည့္တာ သင္ေပးခဲ့ေသးတယ္”
ရွန္တာက ခန္းမထဲမွ နာရီႀကီး ကို မတ္တတ္ရပ္ၿပီး စူးစိုက္ၾကည့္ လိုက္သည္။ နာရီႀကီးေပၚ မွ ဂဏန္း စဥ္ေတြကို ခက္ခဲ ပင္ပန္းစြာ ေရတြက္ၿပီးေနာက္ ခပ္တည္ တည္ ျပန္ေျပာ လိုက္သည္။
”ကိုးနာရီ …”
ဆရာမက တျခား မိန္းကေလး ေတြကိုေခၚၿပီး ေမးလိုက္ျပန္သည္။
”ဆရာမကို ဟိုနာရီႀကီးက ျပေနတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ မလဲ”
မ်ားစြာေသာ မိန္းကေလးေတြ မွာလည္း ရွန္တာႏွင့္ အတူတူျဖစ္ၾက ၿပီး ကိုးနာရီ ဟုပင္ ျပန္ေျဖၾကသျဖင့္ ဆရာမ က ထပ္ရွင္းျပရ၏။
”မင္းတို႔က လက္တံရွည္ ကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကတာကိုး။ လက္တံတိုကို ၾကည့္ပါဦး။ ဘယ္မွာရိွေနသလဲလို႔”
”ႏွစ္နာရီနဲ႔ တစ္ဝက္ပါ”
”ဒါဆို ဘယ္ႏွနာရီလဲ”
”ႏွစ္နာရီ နဲ႔ တစ္ဝက္ပါပဲရွင္”
”ဒါ ႏွစ္နာရီေလးဆယ့္ငါး မိနစ္။ နားလည္ ၾကၿပီလား။ ကဲ မင္းတို႔ အားလုံး ကိုယ့္ခုံမွာ ကိုယ္ ျပန္ထိုင္ႏိုင္ၿပီ”
ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ၾကာ သြားသည့္ အခါ ရွန္တာက ဆရာမ ဆီ ျပန္လာၿပီး ေမးလိုက္ျပန္သည္။
”ငါးနာရီ ထိုးၿပီလား ဆရာမ။ ကြၽန္မက ငါးနာရီမွာ အသင့္ျပင္ ထားဖို႔ ရိွေနလို႔ပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကြၽန္မ အေဖက ကြၽန္မကို အရမ္း စိတ္ဆိုး သြားလိမ့္မယ္။ အေဖက ကြၽန္မကို အိမ္ေစာေစာျပန္လာဖို႔ မွာထားပါတယ္ရွင့္”
”ဘယ္အခ်ိန္တဲ့လဲ”
”ခုပါပဲ”
ဆရာမက သူ႔ကို ျပန္ဖို႔ ခြင့္ျပဳ လိုက္ရသည္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ႏွင့္ သူ႔စာအုပ္ေတြ ေကာက္သိမ္းၿပီး၊ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ေအာ္ဟစ္ရင္း၊ စာသင္ ခန္းထဲ ကေန သူတစ္ခ်ဳိး တည္းေျပး ထြက္ သြားေတာ့သည္။ အိမ္သို႔ အေျပးအလႊား ျပန္လာၿပီးသည့္ အခါ၊ သူ႔စာအုပ္ေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ် ရင္း၊ သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚလိုက္ သည္။

”အေမေရ…၊ အေမေရ …”

သူ႔အေမ ကလည္း သူ႔သူငယ္ ခ်င္းေတြႏွင့္ စကား စျမည္ေျပာဖို႔ ေရာက္ေနသည့္ ကပ္လ်က္ အိမ္က ေန ေျပးၿပီး ျပန္ေရာက္လာသည္။

”ဟဲ့ နင္ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ အေစာႀကီး ျပန္လာရတာလဲ”

”အေဖ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ လား”

ရွန္တာက ေမးလိုက္သည္။ ရွန္တာမွာ ေကာ္ဖီျဖစ္ေစ၊ ေန႔လယ္ စာျဖစ္ေစ စားေသာက္ မေနေတာ့ဘဲ ပထမဆံုး အျဖစ္ အဝတ္အစား လဲ ထားဖို႔ကိုသာ ဇြတ္ အတင္းေျပာ လိုက္သည္။ သူ႔အေမက ညေနခင္း အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူ႔ကို စကတ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ကုတ္အက်ႌ ထူထူဝတ္ေစခ်င္ေန ေသာ္လည္း သူက ေသတၱာႀကီးထဲ မွ အပါးလွပ္ဆံုး ဂါဝန္ႏွင့္ ေဘာင္း ဘီတို တို႔ကို ထုတ္ယူဝတ္ဆင္လိုက္ ၏။ ထို႔ေနာက္ ခဲတံေလးေတြ၊ ဖဲ ႀကိဳးစေလးေတြ၊ ေျမျဖဴ ခဲေလးေတြ ထည့္ထားသည့္ ကတ္ထူ စကၠဴဘူး ေလးထဲမွ ဖဲႀကိဳး လွလွေလးတစ္စ၊ သူ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ အေမႏွင့္ သမီးၾကားမွာ အဝတ္အစားႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး အျပင္းအထန္အျငင္းအ ခုန္ျဖစ္လိုက္ေသး သည္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့လည္း အေမျဖစ္သူ ကပင္ အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ရသည္။ ရွန္တာ က သူ အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပန္းႏု ေရာင္ ဂါဝန္ေလးကို ဝတ္ဆင္လိုက္ သည္။ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ၿပီး၊ ထိုက်စ္ဆံျမီးေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ ဖဲႀကိဳးစေလး တလူလူျဖစ္ေအာင္ အလွဆင္ လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ျပင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေပါင္ဒါ ႐ိုက္ၿပီး သူ႔ နဖူးေပၚ မွာ ဟသၤာပဒါး အမွတ္အရာ ေလးတစ္ခု ခတ္ႏွိပ္လိုက္သည္။

”ခုဆို အေဖက ကြၽန္မကို ဘယ္ေလာက္ ေတာ္တဲ့သမီးေလးပါ လိမ့္လို႔ေျပာေတာ့မယ္။ ကြၽန္မက အသင့္ျပင္ ထားၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔ ေလ။ အေမေရာ လိုက္ခဲ့မွာမို႔လား။ ဟုတ္လား အေမ။
”ဒီေန႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး”
ရွန္တာက ဝင္းတံခါးေပါက္ ငယ္ေလးမွာ ရပ္ၿပီး လမ္းကိုေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနသျဖင့္ သူ႔အေမက လွမ္း  ေျပာလိုက္သည္။
”နင့္အေဖက ငါးနာရီ ထိုးၿပီး မွ သာျပန္လာမွာ။ ေနပူႀကီးထဲရပ္မေန နဲ႔။ ခုမွ ေလးနာရီပဲရွိေသးတယ္”

ေနလံုးႀကီးက၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အိမ္ အတန္းရွိ အိမ္တစ္ အိမ္ေနာက္ ကြယ္သို႔ ငုပ္လွ်ဳိးေနေလၿပီ။ ေလာ ေလာဆယ္မွာပင္ ေမွာင္လာေတာ့ မည္ကို ရွန္တာ သိလိုက္၏။ သူ႔အေမ ဆီ သူျပန္ေျပးလာၿပီး ေျပာလုိက္ျပန္ သည္။
”အေမ..၊ အေဖက ဘာျဖစ္ လို႔ ခုထိေအာင္ျပန္မလာေသးတာ လဲ”
”ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလဲ။ ႐ံုးမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနတာ ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့”
ရွန္တာမွာ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့သြား သည္။
”႐ံုးက ဒီလူေတြကို ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူး။ သူတို႔က လူဆိုးေတြ ပဲ”
ၿခံဝင္းေပါက္ဆီ ျပန္သြားၿပီး မတ္တတ္ ရပ္လ်က္ျဖင့္ အျပင္ကို သူ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနလိုက္ျပန္ သည္။ သူ႔အေမ ကလည္း အထဲက ေန သူ႔ကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။

”အထဲဝင္စမ္း ရွန္တာ။  ေမွာင္လာၿပီ။ အဲဒီမွာ ရပ္မေနနဲ႔”
ရွန္တာ ကေတာ့ အထဲမဝင္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စိတ္ကူးတစ္ခုက သူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္လာသည္။ သူ႔ အေဖ ႐ံုးကို သူလိုက္သြားၿပီး သူ႔အေဖကို သူ ဘာေၾကာင့္ ေအာ္ေခၚ လို႔မရႏိုင္ မွာတဲ့လဲ။ ဘာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္သြား မၾကည့္ႏုိင္ ရမွာတဲ့လဲ။ သူ႔အေဖ႐ံုး  ဘယ္မွာ ရွိပါလိမ့္ဆိုတာ သူသိခ်င္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္၊ သူမသိ။ လမ္း အဆံုးကေန သူ႔ အေဖ ေန႔တုိင္း ခ်ဳိး ေကြ႕ျပန္လာတာ သူျမင္ဖူးသည္။ ထိုေနရာသို႔ သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ အေဖ႐ံုးသို႔ အလို အေလ်ာက္သြား ၿပီးသား ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူ႔အေမ တစ္ေန ရာရာမွာ ရွိေန မလား၊ သူတစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ သည္။ ၿပီးမွ လမ္းေပၚသို႔ သူထြက္ သြားလိုက္၏။

အခ်ိန္က ေနဝင္ရီ တေရာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အရာအားလံုးက အလြန္ ႀကီးမားေနသည့္ ပံုမ်ဳိးေတြျဖစ္ ေနသည္။ အိမ္ေတြ၏ နံရံေတြက၊ အလြန္ျမင့္သည္ဟု ထင္ခ်င္ စရာရွိ ေနသည္။ စက္ဘီးေတြႏွင့္ ျမင္း လွည္းေတြကလည္း သူ႔ကိုတည့္တည့္ ႀကီး ဝင္တိုက္ပစ္ေတာ့မွာ လိုမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနၾက၏။ မၾကာလိုက္မီ လမ္းမီး ေတြ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းလာသည္။ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက အရိပ္ေတြႏွင့္ တူေနၾကသည္။ လမ္း ခ်ဳိးႏွစ္ခုကို ခ်ဳိးေကြ႕ လာၿပီးသည့္ ေနာက္ ရွန္တာမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေန ရာ ေရာက္ေနမွန္း မသိ ေတာ့။ လမ္းေဘးအစပ္ မွာ သူထိုင္ ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ လက္သည္းေလးေတြ သူ ကိုက္ေနလိုက္သည္။ သူ႔အိမ္သူ ဘယ္လို ျပန္ေရာက္ႏုိင္ပါ့မလဲ သူသိခ်င္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ အိမ္နီးခ်င္း အိမ္မွ အေစခံ အလုပ္သမားႀကီး ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားတာ ေတြ႕လိုက္ ရသျဖင့္ သူထရပ္လုိက္ ၿပီး ထိုအေစခံ အလုပ္ သမားႀကီး ေရွ႕ မွာ သြားရပ္လိုက္သည္။

”ဟဲ့ နင့္တစ္ေယာက္တည္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ”

”ကြၽန္မ မသိဘူး။ ဒီကို လာခဲ့ တာပဲ။ ကြၽန္မကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ လား”

ထို႔ေနာက္ ထိုအေစခံ အလုပ္ သမားႀကီး ဦးေဆာင္ေခၚ သြားရာ ေနာက္က လိုက္သြားရင္း မၾကာမီ သူ႔အိမ္သူ ျပန္ေရာက္သြားေလ သည္။

ထိုေန႔ မနက္ခင္းတုန္းက ရွန္တာ၏ အေဖ ဗင္ကတ္ရာယို သူ႔႐ံုးကို သြားဖို႔ ျပင္ေနစဥ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား လက္ကမ္း ေၾကာ္ျငာေတြ ကို ျမင္းလွည္း တစ္စီးျဖင့္ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေဝငွ သြားခဲ့သည္။ ရွန္တာ ကလည္း လမ္းေပၚ ေျပးထြက္သြား ၿပီး ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ တစ္ရြက္ ေကာက္ယူခဲ့သည္။ ေၾကာ္ျငာစာ  ရြက္ကိုင္ၿပီး သူ႔အေဖ ကို လည္း ေမး လုိက္သည္။

”အေဖ ဒီေန႔ကြၽန္မကို ႐ုပ္ရွင္ လိုက္ျပမလား”

ထိုအေမးေၾကာင့္ ဗင္ကတ္ရာ ယို စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူ႔သမီး ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္း သာသာႏွင့္ အေပ်ာ္အပါး ႐ိုး႐ိုးေလးမွ် မရွိသည့္ ဘဝျဖင့္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရသည္။ သူ႔ သမီးေလးသူ ႐ုပ္ရွင္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း မျပႏိုင္ခဲ့။ သူ႔မွာ သူ႕ကေလး အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ ခဲ့။ သူ႔သမီးေလး အရြယ္၊ တျခား အိမ္ေတြမွ ကေလးမ်ား မွာ သူတို႔ အလိုရွိသမွ် ကစားစရာေတြ ရွိၾက သည္။ အဝတ္အစားေတြ ရွိၾကသည္။ အေပ်ာ္ခရီး ထြက္ႏုိင္ၾကသည္။ သူ႔ သမီးေလး မွာေတာ့ အ႐ိုင္း အ စိုင္း ေလး တစ္ေယာက္ နီးပါးမွ် တူေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ႀကီးျပင္းလာ ခဲ့ရရွာသည္။ သူ႔႐ံုးသူလည္း ေဒါသ အျပင္းအထန္ ျဖစ္သြားမိသည္။ သူတို႔က သူ႔ကို တစ္လ ႐ူပီးေလးဆယ္ ျဖင့္ အၿပီးအပိုင္ ဝယ္ယူထားၾကပံု ရွိေနသည္။

သူ႔ဇနီးႏွင့္ သမီးအေပၚ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ထားခဲ့မိသည့္ အတြက္ သူ႔ ကိုယ္သူ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ သူ႔ဇနီးမွာ ပင္လွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ မိတ္ေဆြ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ ဘာေတြ စသျဖင့္ ရွိေသးသည္။ သူ႔ဇနီးက တကယ္ တမ္း အရြယ္ေရာက္ေနသည့္ လူႀကီး အရြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကေလး အရြယ္ရွိ ေသးသည့္ သမီးေလးက်ေတာ့ေရာ ..။ သမီးေလး ဘဝ ရပ္တည္မႈက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျခာက္ကပ္ ၿငီးေငြ႕စရာ ေကာင္းလိုက္ပါလိမ့္။ သူတို႔က သူ႔ကို ည ခုနစ္နာရီ၊ ရွစ္နာရီ ထိေအာင္ ႐ံုးမွာ ေန႔တုိင္း ေနခုိင္း ထား ၾက သည္။ သူအိမ္ျပန္ ေတာ့ သမီးေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ မွာပင္လွ်င္ သူတို႔ က သူ႔ကို ႐ံုးမွာ ရွိေနေစခ်င္ၾကသည္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ပုဂၢဳိလ္ေရး ဘဝ တစ္ခု မရွိဘူးဟု သူတို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထင္ေနၾက ရတာလဲ။ သမီးေလးကို ပန္းၿခံ ျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပို႔ ဖို႔ သူတို႔က သူ႔ကို အခ်ိန္ေကာင္း ေကာင္း မေပးခဲ့ၾက။ သူ က ေဆာ့ ကစားတာ ခံေနရဖို႔ မဟုတ္ေၾကာင္း သူတို႔ကို ျပပစ္ေတာ့မည္။ ဟုတ္ၿပီ။ လိုအပ္လွ်င္ သူ႔မန္ေနဂ်ာ ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ ဖို႔ပင္ သူ ျပင္ထားလိုက္သည္။

သူ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ သမီးေလးကို ေျပာခဲ့သည္။

”ဒီညေန သမီးကို အေဖ ႐ုပ္ရွင္ လိုက္ျပမယ္။ ငါးနာရီမွာ အသင့္ ျဖစ္ေနပေစ”

”တကယ္လား…။ အေမ ေရ…”

ရွန္တာက ျပန္ေျပာရင္း သူ႔ အေမကိုပါ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။  သူ႔အေမကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေန ထြက္လာ၏။

”အေဖက ကြၽန္မကို ဒီညေန ႐ုပ္ရွင္လုိက္ျပေတာ့မွာ”

ရွန္တာ၏အေမက အယံု အၾကည္ ကင္းမဲ့စြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။

”ကေလးကို တကယ္မဟုတ္တ့ဲ ကတိေတြ မေပးစမ္းပါနဲ႔ရွင္”

ဗင္ကတ္ရာယိုက ရွန္တာ၏ အေမကို စူးစူးဝါးဝါး ျပန္ၾကည့္လိုက္ သည္။
”ေပါက္ကရေတြ လာမေျပာ နဲ႔။ မင္းက မင္းတစ္ေယာက္တည္း ပဲ ကတိတည္တဲ့ လူရွိတယ္ ထင္ေန တယ္ေပါ့ေလ”
ထို႔ေနာက္ ရွန္တာကို ထပ္ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
”ကဲ..သမီး။ ငါးနာရီမွာ အသင့္ျဖစ္ေနပါေစ။ အေဖျပန္လာ ၿပီး သမီးကို ႐ုပ္ရွင္ ေသခ်ာေပါက္ လိုက္ျပမယ္။ အသင့္ျဖစ္မေနဘူး ဆုိရင္ေတာ့ သမီးကို အေဖ အရမ္း စိတ္ဆိုး မွာေနာ္”

ဗင္ကတ္ရာယိုက သူ႔႐ံုးကို သႏိၷ႒ာန္ အျပည့္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ သည္။ သူ၏ ပံုမွန္ လုပ္ေနက် အလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး ငါးနာရီမွာ ျပန္ ထြက္လာခဲ့မည္။ သူတို႔က သူတို႔၏ နည္း ပရိယာယ္ေဟာင္း ႀကီးေတြ တစ္ခုခု သံုးဖို႔ လုပ္လာခဲ့လွ်င္ သူက သူ႔ အထက္အရာရွိကို ”ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ထြက္စာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ သမီးေလးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ေဟာဒီ ခင္ဗ်ား တို႔ရဲ႕ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြထက္ ပို အေရးႀကီးတယ္ဗ်” ဟု ေျပာပစ္ လုိက္မည္။

႐ံုးမွာေတာ့၊ သူ႔စားပြဲေပၚကို ထံုးစံအတုိင္း စာရြက္ေတြ တစ္သီ တစ္တန္းႀကီး ေရာက္လာၾကၿပီး ျပန္ထြက္သြား လ်က္ရွိေနသည္။ သူ က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆး ၿပီး လက္မွတ္ ထိုးသည္။ စာၾကမ္းေရး သည္။ သူ႔မွာ အမွားအျပင္ ခံရသည္။ သတိေပးတာ ခံရသည္။ ေစာ္ကား တာခံရသည္။ ေန႔ခင္းေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်ိန္ အတြင္း ငါးမိနစ္မွ် သာ သူ႔အတြက္ အနား ရခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ရွိ သည္။

႐ံုးထဲက နာရီႀကီးမွ ငါးနာရီထိုး သံ ၾကားလိုက္ရသႏွင့္ တျခားစာေရး ေတြ အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ သူလည္း မန္ေနဂ်ာဆီ သြားၿပီး ေျပာၾကည့္ လိုက္သည္။

”ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ႏုိင္ၿပီလား ခင္ဗ်ာ”

မန္ေနဂ်ာက စာရြက္တစ္ရြက္ ဖတ္႐ႈစစ္ေဆးေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္သည္။
”ခင္ဗ်ားကေတာ့…”
ေငြသြင္းေငြထုတ္ႏွင့္ ေငြစာရင္း ဌာနခြဲအေနႏွင့္ ငါးနာရီ မွာ ပိတ္ႏုိင္ဖို႔ ဆိုတာ စဥ္းစားဝံ့စရာ မရွိ။
”ခင္ဗ်ားက ျပန္လို႔ ဘယ္လို ျဖစ္ႏုိင္ပ့ါမလဲဗ်ာ”
”ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္ တာ အေရးတႀကီး လုပ္စရာ အလုပ္ ေလးေတြ ရွိေနလို႔ပါ”
မနက္တုန္းက ႀကံစည္ စိတ္ကူး ထားသည့္ ေျပာပစ္ရမည့္ ”ဒီမွာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ထြက္စာပဲ” ဆိုသည့္ စကားကို ခ်ဳပ္တည္း မ်ဳိသိပ္ထား လ်က္ ထိုသို႔သာ သူေျပာလိုက္ရ သည္။ သူ႔သမီး ရွန္တာေလးက အဝတ္ အစားေတြ လဲထားၿပီး စိတ္ အား ထက္သန္မႈျဖင့္ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနရင္း တံခါးဝမွာ ရပ္ေနမည့္ ပံုကို သူ႔အေတြး ထဲျမင္ေယာင္ေန မိ ေလ၏။

”႐ံုး အလုပ္ထက္ ပိုအေရး တႀကီးျဖစ္စရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိႏုိင္ ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားခံု ခင္ဗ်ား ျပန္သြား စမ္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ နာရီဘယ္ ေလာက္ မ်ားမ်ား အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိတယ္မို႔လား”

မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကို ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္သည္။ ထိုမန္ေနဂ်ာက ႐ံုးဖြင့္ခ်ိန္ မတိုင္မီ ႐ံုးကို သံုးနာရီ ေစာေရာက္ေနၿပီး ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ ေနာက္ပိုင္း မွာလည္း သံုးနာရီ နီးပါး ဆက္လက္ေန တတ္သူျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ မွာပင္လွ်င္ ထိုအတုိင္း လုပ္ေလ့ ရွိသည္။ စာေရး ေတြ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာလည္း ထိုမန္ေနဂ်ာ ကို ထင္ျမင္ ခ်က္ေပး ၾက သည္။

”သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို အိမ္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အခါတိုင္း ထ႐ိုက္ေန တာေၾကာင့္ ပဲျဖစ္ရမယ္။ ဒါ သူ႐ံုးကို အရမ္းႏွစ္သက္ေန ပံုရေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲကြ”

မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကို ေမးလိုက္ ျပန္သည္။

”တစ္ဆယ္နဲ႔ရွစ္ ကြာေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ခင္ဗ်ား လုိက္ရွာ ေသးလား”

”ေျပစာႏွစ္ရာ စစ္ေဆးဖို႔လိုပါ လိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ဒါကို မနက္က်မွပဲ လုပ္သင့္တယ္ ထင္ပါ တယ္”

”မရဘူး။ မရဘူး။ ဒီလိုလုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါကိုခင္ဗ်ား ခ်က္ခ်င္းျပင္ ရမယ္”

”ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ”

ဗင္ကတ္ရာယိုမွာ မပြင့္တပြင့္ ေလးျပန္ေျပာၿပီး သူ႔ထိုင္ခံုမွာ သူ ကုပ္ကုပ္ေလး ျပန္ထိုင္လိုက္ရ သည္။

႐ံုးထဲက နာရီႀကီးကလည္း အခ်ိန္ငါးနာရီခြဲ ရွိေနေၾကာင္း ျပေန ၿပီ။ ထိုအတုိင္း ဆိုလွ်င္ ေျပစာေတြကို ဒုကၡ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွာေဖြရသည့္ အလုပ္က ႏွစ္နာရီ ၾကာဦးမည့္ သေဘာ ျဖစ္ေန၏။ က်န္႐ံုး ဝန္ထမ္း အားလံုးလည္း မရွိၾကေတာ့။ သူ႔ဌာနခြဲ တြင္ သူႏွင့္အျခား စာေရး တစ္ေယာက္သာ အလုပ္လုပ္ေနၾက ရသည္။ မန္ေနဂ်ာ ကေတာ့ မလြဲ မေသြပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဗင္ကတ္ရာယို ေဒါသ အႀကီး အက်ယ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူ႔စိတ္သူ ဆံုးျဖတ္ပစ္ လိုက္သည္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ႐ူပီး ေလးဆယ္ျဖင့္ အၿပီး အျပတ္ ေရာင္းထားသည့္ ေက်းကြၽန္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္။ ထိုေငြမ်ဳိးကို သူလြယ္လြယ္ေလး ရွာႏိုင္သည္။ မရွာႏိုင္ဘူး ဆိုလွ်င္ ေရာ..။ ငတ္ေသပစ္ လိုက္တာမွ ပိုၿပီး ဂုဏ္ သိကၡာရွိ လိမ့္ဦးမည္။

သူ စာရြက္တစ္ရြက္ဆြဲယူၿပီး ေရးခ်လိုက္သည္။

”ဒီစာနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စာကို ပါေရးလိုက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာကို ႐ူပီးေလးဆယ္ နဲ႔ ဝယ္ထားတယ္လို႔ ထင္ေန ၾကရင္ ခင္ဗ်ား တို႔မွားေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစု အတြက္ကေတာ့ ဒီမျဖစ္စေလာက္ ႐ူပီးေလးဆယ္ ေလးေပးၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ေတြ နဲ႔ခ်ီၿပီး ကြၽန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာ ခံေနရတာ ထက္ ငတ္ ေသလိုက္တာကမွ ပိုေကာင္းမယ္ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္တိုးလစာ ထပ္ တိုးေပးခ်င္ တဲ့ ဆႏၵသေဘာထား နည္းနည္းမွ မရွိဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ခင္ဗ်ား တို႔အက်ဳိး ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ခဏခဏ အေလးေပး ထားၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား တို႔က ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကို ဘာေၾကာင့္ မ်ား တစ္ခါ တစ္ရံေလးေလာက္မွ ထည့္ မစဥ္းစားၾကတာလဲ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ခုေတာ့ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ မဝင္ စားေတာ့ဘူး။ ခုကစလို႔ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစုသာ ငတ္ၿပီး ေသေၾက ပ်က္စီး သြားခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြ က ခင္ဗ်ား တို႔ေတြ အားလံုးဆီ လာၿပီး တစ္ဘဝလံုး ေျခာက္လွန္႔ေနပါေစ …”

သူ ထိုသို႔ ေရးထားသည့္စာ ရြက္ကို ေခါက္လိုက္ၿပီး စာအိတ္ တစ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စာအိတ္ကို ေကာ္ျဖင့္ပိတ္ ၿပီး စာအိတ္ေပၚမွာ မန္ေနဂ်ာ ဆီ လိပ္စာ တပ္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္ တည္းပင္ သူ႔စားပြဲကေန ထလာၿပီး မန္ေနဂ်ာေရွ႕မွာ သြားရပ္လုိက္၏။  မန္ေနဂ်ာ မွာလည္း ထိုစာကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့စြာ လွမ္းယူ လိုက္ၿပီး သူ႔ စားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

”ဗင္ကတ္ရာယို..”
မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကိုေျပာလိုက္ သည္။
”ဒီ သတင္း ၾကားလိုက္ရရင္ ခင္ဗ်ားေတာ့ ေပ်ာ္သြားမွာ ပဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ အတတ္ေျပာရဲ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရာရွိႀကီးက ဒီေန႔ပဲ ႏွစ္တိုး လစာေငြ တိုးေပးဖို႔ ကိစၥ တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္ဗ်။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို တစ္လ ငါး႐ူပီး ႏွစ္တိုးလစာ ခံစား ခြင့္ျပဳဖို႔ ေထာက္ခံ အႀကံျပဳခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ အမိန္႔စာ မထြက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါကို ေလာေလာဆယ္ ခင္ဗ်ားစိတ္ ထဲမွာပဲ ထားလိုက္ပါဦး”

ဗင္ကတ္ရာယိုကလည္း မန္ေနဂ်ာ၏ စားပြဲေပၚေရာက္ေန သည့္ သူ႔စာအိတ္ကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူ ၿပီး သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ ကပ်ာ ကယာျပန္ ထည့္ထားလိုက္ရသည္။

”အဲဒါ…ဘာစာလဲဗ်”

”ဟို..၊ ေရွာင္တခင္ခြင့္ေလး တင္ဖို႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာ..”

”ခင္ဗ်ား အနည္းဆံုး သီတင္းႏွစ္ပတ္ ထိေအာင္ ဘာခြင့္မွ မရႏုိင္ဘူးေနာ္”

”ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခြင့္တင္ လႊာကို ျပန္႐ုပ္သိမ္း လိုက္တာပါ ခင္ဗ်ာ”

”သိပ္ေကာင္းတယ္ ခင္ဗ်ား အဲဒီ အမွား လိုက္ရွာၿပီးသြားၿပီ လား”

”ကြၽန္ေတာ္ ေျပစာေတြ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆးေနပါ တယ္ခင္ဗ်ာ။ တစ္နာရီ အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဒါကို ရွာေတြ႕ပါလိမ့္ မယ္”

သို႔ႏွင့္ ဗင္ကတ္ရာယို သူ႔အိမ္ သူ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ ထိုးသြားၿပီျဖစ္၏။ ရွန္တာေလးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။ ရွန္တာ၏ အေမက ေျပာလိုက္သည္။

”သူက ရွင္ အခ်ိန္ မေရြးျပန္ ေရာက္လာႏုိင္ၿပီး သူ႔ကို အျပင္ေခၚ သြားမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြး နဲ႔ သူ႔ဂါဝန္ ေတာင္ လဲခ်င္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာအစာမွ လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားဘူး။ အက်ႌ ေၾကသြားမွာ စိုးလို႔ လည္း လွဲအိပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး ရွင္”

ပန္းႏုေရာင္ ဂါဝန္ေလးႏွင့္ ဆံပင္ေတြၿဖီး သင္ထားလ်က္ မ်က္ႏွာ ေပါင္ဒါ လူးထားလ်က္ အဝတ္အစားလဲ ထားၿပီး အျပင္ထြက္ ဖို႔ အသင့္ျပင္ ထားရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေန သည့္ သူ႔ သမီးေလးကို ျမင္လိုက္ရ သည့္အခါ ဗင္ကတ္ရာယို မွာ သနား က႐ုဏာ သက္သြားေလ၏။

”ဘာေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို ညပြဲ လိုက္မျပႏုိင္ရမွာလဲကြာ..”

သမီးေလးကို သူအသာအယာ လႈပ္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။

”ရွန္တာ…၊ ရွန္တာ…”

ရွန္တာက သူေျခေထာက္ေတြ ကန္လိုက္ၿပီး ထေအာ္ငို လိုက္သည္။ အေႏွာင့္အယွက္ ခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္တုိသြားျခင္းျဖစ္သည္။

”သူ႔ကို သြားမႏႈိးပါနဲ႔”

ရွန္တာ၏ အေမက တိုးတိုး ေလးေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ရွန္ တာ၏ ေက်ာကို ပုတ္ေပးလိုက္၏။

ဗင္ကတ္ရာယိုမွာ သူ႔သမီးေလး ကို ခဏေလာက္ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ သည္။

”ဒါက သမီးေလးကို အျပင္ ေခၚသြားဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ဘဲ ရွိလာေတာ့မွာလား ဆိုတာ ငါ မသိဘူး။ မင္းၾကည့္ပါဦးကြာ။ သူတို႔က ငါ့ကို ႏွစ္တိုးလစာ တိုးေပး ေန ၾကတယ္ေလ”
ဗင္ကတ္ရာယို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အသံျဖင့္ ေျပာျပလိုက္မိေလသည္။

သင္းျမတ္ကို

အိႏိၵယစာေရးဆရာ
R.K.NARAYAN ၏ FORTY-FIVE A MONTH

Model                   : Si Thu Win, Thun Thit Sar Zaw

Dress                     : GiordanoGirl

Make-up               : Htet (Pop Soul)

Man Make-up     : Paing Paing

Photo                     : Ko Naing (Popular)

Arranged by       : Nay Yi Yi Lin

Model : Min Min
Make Up : Paing Paing
Dress : Wizard (Taw Win Center)
Photo : Ko Naing (Popular)
Arranged : Nay Yi Yi Lin

အမ်ဳိးသမီးေတြ ဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္သည္းေလး ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ ပ်က္စီးၿပီး အက္ကြဲ လာျခင္း၊ က်ဳိးပ်က္ သြားျခင္းေတြကို အလို မရိွၾကပါဘူး။ လက္သည္းေတြ က်ဳိး ပ်က္ ပဲ့ထြက္ လာျခင္းက သူတို႔ရဲ႕ Image ကို ထိိခိုက္ တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္းေတြဟာ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ အေၾကာင္း အခ်က္ မ်ဳိးစုံေၾကာင့္ အားနည္း ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ က်ဳိးပ်က္ တတ္သလို မ်ဳိး႐ိုး စဥ္ဆက္ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳ ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေကာင္းမြန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ျပဳစု ဖို႔ ကေတာ့ မိမိ ရဲ႕ တာဝန္ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္သည္းေလး ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ ပ်က္စီးမႈ ဒဏ္ မွ တားဆီး ကာကြယ္ ေပးၿပီး သန္စြမ္း ႀကံ့ခိုင္ၿပီး ေတာက္ပေနတဲ့ လက္သည္းေလး ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္ နည္း လမ္းေလးေတြ ကို ရွာေဖြၾကည့္ ရေအာင္ပါ။

သံလြင္ဆီ သုတ္လိမ္းပါ

လက္သည္းသား ပါးလႊာတဲ့သူေတြဟာ ခဏ ေလးနဲ႔ က်ဳိးပဲ့ လြယ္တတ္ပါတယ္။ သင့္လက္သည္း သားေလးေတြဟာ ပါးလႊာတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လက္သည္းေလးေတြ ႀကံ့ခိုင္ သန္စြမ္းလာဖို႔ အတြက္ သန္႔စင္တဲ့ သံလြင္ဆီကို တစ္လ တစ္ႀကိမ္ ၁ဝ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ သုတ္လိမ္း စိုစြတ္ေပးပါ။ ဒီထက္ပိုၿပီး လိုအပ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ပတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် လည္း သက္သာၿပီး အိမ္မွာတင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မယ့္ အလွအပ ဆိုင္ရာ ကုထုံးမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကုထုံး ဟာ အားနည္း ပ်က္စီး လြယ္တဲ့ လက္သည္းေလး ေတြကို အခိုင္အမာ ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ ကုထုံးမ်ဳိးပဲျဖစ္ပါတယ္။

အသားမာလိမ္းခရင္မ္ကို အသုံးျပဳပါ

လက္သည္းခြံရဲ႕ ေဘးပတ္လည္ ဝန္းက်င္မွာ အသား မာခြံေလးေတြ ရိွေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အာဟာရ ျဖည့္တင္း ေပးႏိုင္မယ့္ အသားမာလိမ္း ခရင္မ္ကို အသုံးျပဳေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဗီတာမင္ E ပါဝင္တဲ့ အသားမာ လိမ္းခရင္မ္က ေျခာက္ေသြ႕မႈ၊ လက္သည္းေလးေတြ ၾကြပ္ဆတ္၊ က်ဳိးပဲ့လြယ္မႈတို႔ မျဖစ္ရေအာင္ အာဟာရ ျဖည့္တင္း ကူညီေပးပါတယ္။ ညအိပ္ရာ မဝင္ခင္ မွာ ဒီခရင္မ္ကို လက္သည္းခြံ နဲ႔ သူ႔ေဘးပတ္လည္ ဝန္းက်င္ကို လိမ္းက်ံၿပီး ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္ေပးပါ။

ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားအတြက္ လက္အိတ္ သုံးပါ

သင္ဟာ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္အိတ္ စြပ္ထားပါ လို႔ အႀကံျပဳပါရေစ။ အိုးခြက္ ပန္းကန္မ်ား ေဆးေၾကာခ်ိန္၊ အိမ္ သန္႔ရွင္းေရး ျပဳလုပ္ခ်ိန္ နဲ႔ ပန္းၿခံမ်ားကို ျပဳျပင္မႈ ျပဳလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာ လက္အိတ္ ကို အသုံးျပဳေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစြန္း ခြၽတ္ေဆးေတြနဲ႔ အိမ္သုံး သန္႔စင္ေဆးေတြ ဟာ သင့္ လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ လက္သည္းခြံေလးေတြ ကို ေျခာက္ေသြ႕ ၾကမ္းတမ္း ပ်က္စီးေစႏိုင္ပါတယ္။ ပန္းၿခံေတြ ကို ျပဳျပင္တဲ့ အခါမွာ ေျမဆီလႊာေတြ နဲ႔ ထိေတြ႕ျခင္းက လက္သည္းခြံ ေတြ ပ်က္စီးမႈ ျပႆနာေတြကို ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိအိမ္ရဲ႕ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာေတြကို လုပ္ေဆာင္ ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ မွာ လက္အိတ္စြပ္ ထားျခင္း က အေကာင္းမြန္ ဆုံး ကာကြယ္ ထိန္းသိမ္းမႈပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။

Biotin ဓာတ္ပါတဲ့ အစားအစာမ်ားကို စားသုံးပါ

သင့္လက္သည္းေတြမွာ အားနည္းပ်က္စီးမႈ ေတြ ရိွေနတယ္ ဆိုတာက သင့္ရဲ႕ က်န္းမာေရး ကို လည္း ျပသေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ သင့္ရဲ႕ စားေသာက္မႈ ပုံစံမွာ Biotin ဓာတ္ၾကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြ ကို စားသုံးေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။ Biotin ဓာတ္ၾကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြက အသည္း၊ ဥ၊ အေစ့အဆန္မ်ား၊ ပန္းေဂၚဖီ ၊ ေထာပတ္သီး စတဲ့ အစားအစာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Biotin ပါဝင္တဲ့ အစားအစာေတြက သင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးကို အက်ဳိး ျဖစ္ထြန္းေစမွာ ျဖစ္သလို သင့္လက္သည္းေတြကို လည္း ခြန္အား ျဖစ္ေစ ၿပီး ထူထဲသန္မာေစပါတယ္။

ေန႔စဥ္အာဟာရဓာတ္ စုံလင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္း ပါ

အာဟာရ ဓာတ္ဟာ သင့္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံး အတြက္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္သလို သင့္ရဲ႕ လက္သည္း ေတြအတြက္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေျပာင္းလဲ ေကာင္းမြန္ေစႏိုင္ ပါတယ္။ ဗီတာမင္ A ၊ ဗီတာမင္ C နဲ႔ Calcium တို႔ဟာ သင့္လက္သည္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္း၊ ၾကြပ္ဆတ္ က်ဳိးပဲ့ျခင္းတို႔မွ ကင္းေဝးေစႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ multivitamin နဲ႔ Calcium ဓာတ္ေတြကို သင့္ ခႏၶာကိုယ္ အတြက္ ေန႔စဥ္ ေသခ်ာစြာ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ Protein နဲ႔ Calcium ဓာတ္ တို႔ၾကြယ္ဝ စြာ ပါဝင္တဲ့ အစားအစာေတြ ကိုလည္း ေသခ်ာစြာ စားသုံးေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

လက္သည္းဖ်က္ေဆးကို မၾကာခဏ အသုံးမျပဳ ပါႏွင့္

လက္သည္းဖ်က္ေဆး ကို တစ္လလွ်င္ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ အသုံးမျပဳ ပါနဲ႔လို႔ အႀကံျပဳပါရေစ။ လက္သည္း ဖ်က္ေဆးမွာ အက္စီတုန္း ဓာတ္ေငြ႕ ပါဝင္ တာေၾကာင့္ လက္သည္းေတြကို ေျခာက္ေသြ႕ ပ်က္စီးေစပါ တယ္။

လက္သည္းေလးေတြကို ႏွိပ္နယ္ေပးပါ

သင့္ရဲ႕ လက္သည္းေလးေတြကို ပြတ္သပ္ ႏွိပ္နယ္ေပးျခင္းက လက္သည္းခြံ ဧရိယာတစ္ဝိုက္ ရိွ ေသြးလည္ပတ္ စီးဆင္းမႈကို လႈံ႔ေဆာ္ေပးပါ တယ္။ ဒါ့ျပင္ လက္သည္း ခြံေလးေတြ က်န္းမာ သန္စြမ္းစြာ ရွည္လ်ား လာေစဖို႔အတြက္ ကူညီမႈ ေပးပါတယ္။ ႏွိပ္နယ္တဲ့ အခါမွာ အစိုဓာတ္ျဖည့္ တင္းေပးတဲ့ Lotion ကို လိမ္းက်ံၿပီး ႏွိပ္နယ္ေပး ပါ။ ဒါဟာ အသားမာေတြ ကိုလည္း သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းေစပါတယ္။ ေရခ်ဳိးၿပီး ခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပဳလုပ္ေပးပါလို႔ အႀကံျပဳပါရေစ။

ေရမ်ားမ်ားေသာက္ပါ

ေရေသာက္ျခင္းဟာ အလုံးစုံေသာ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္မႈကို ရရိွတယ္ ဆိုတာကို အားလုံးပဲ သိထားၿပီး သားျဖစ္ပါတယ္။ ျဖည့္စြက္ ေျပာျပခ်င္တာ တစ္ခုကေတာ့ အလုံးစုံေသာ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္မႈ ဆိုရာမွာ သင့္လက္ သည္းေလးေတြလည္း ပါဝင္ေနတယ္ ဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔။ ေရေသာက္ျခင္းက ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ေရဓာတ္ ပမာဏ ကို ျဖည့္တင္းေပးတာ မို႔ လက္သည္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ ပ်က္စီးမႈ မရိွေအာင္ ကူညီေပးပါတယ္။ လက္သည္း အျပင္ သင့္ဆံပင္ နဲ႔ အေရျပား အတြက္ လည္း ေကာင္းမြန္ တဲ့ အက်ဳိး ေက်းဇူးကို ေပးစြမ္းႏိုင္ ပါေသးတယ္။

သင့္လက္သည္းကို ၾကမ္းတမ္းစြာ အသုံးမျပဳ ပါနဲ႔

သင့္ရဲ႕ လက္သည္းေလး ေတြကို ထိခိုက္ ပဲ့ထြက္ သြားေလာက္တဲ့ အထိ ၾကမ္းတမ္းစြာ အသုံးမျပဳပါနဲ႔လို႔ အႀကံေပး ပါရေစ။ အေအးဘူး ေတြကို လက္သည္းခြံနဲ႔ ဖြင့္ေဖာက္ တာ၊ ဖုန္း ခလုတ္ေတြကို ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ႏွိပ္တာေတြ ဟာ လက္သည္းေလးေတြ ကို ထိခိုက္ ပ်က္စီးေစ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာတိုင္း လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြကို အသုံး မျပဳဘဲ လက္ေခ်ာင္း မ်ား ေနရာမွာ ကိရိယာ တစ္ခုခုကို အစားထိုး သုံးစြဲပါလို႔ ဆိုပါရေစ။

ေအမီခ်ဳိ

(၆)

ျခဴးျခဴးေမြးေန႔ပြဲတုန္းက ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ တစ္ဖဲ့ျပဳတ္က်တဲ့ အမႈက ေခါင္းပဲအေခါက္ခံရေလ မလား၊ ဇက္ပိုးႏွိမ္ၿပီး ေက်ာကုန္းပဲ အထု ခံရေလမလားေတြးမိေတာ့ က်ီးမႏိုး စိတ္ထဲမလန္းဘူး။ အျပစ္ လုပ္မိၿပီကိုး။ ဒါေပသိ သည္အျဖစ္က ရယ္စရာျဖစ္ခဲ့ရသယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ မာမီက ဒါကိုေျပာေျပာၿပီး ရယ္လိုက္ သာ။ က်ီးမႏိုးကလည္း သူ ႔အသံ စာစာကေလးနဲ႔ရယ္သာပဲ။ သည္လိုဆိုေတာ့ က်ီးမႏိုးအဖို႔ရာ လမင္းႀကီးခမ်ာ လငပုတ္ဖမ္းရာက ဝင္းဝင္းစက္စက္ႀကီး လြတ္လာသလို ေပါ့သြားခဲ့ရသယ္။

ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြဟာ အသိရခက္ပါ့ေကာ။ မဟုတ္သာကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕လားခ်ဲ႕ၾကရဲ႕။ ဟုတ္သာကို မဟုတ္သလို ေနလား ေနၾကရဲ႕။ က်ီးမႏိုး နားမလည္ႏိုင္ ဘူး။ ျခဴးျခဴး နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေမးၾကည့္ သယ္။

”ျခဴးျခဴးတို႔သီခ်င္းဆိုသာ နား ေထာင္လို႔ေကာင္းသယ္…ညည္း အိမ္မွာဆိုသာ ငါျဖင့္မၾကားဖူး ေပါင္”
”အဲသာ ေမြးေန႔မွာ ဆိုရ သာ…ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒးတူးယူ ဆိုသာေလ”
”အဲသာ ဘာေျပာသာတံုး”
”ေမြးေန႔သီခ်င္းေပါ့…ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ေမြးေန႔လို႔ ေျပာသာ”
”ေမြးေန႔မဟုတ္လည္း ျခဴးျခဴး ဘဝက ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီးသား ပါေအ”
”မဟုတ္ဘူး…ျခဴးျခဴးမေပ်ာ္ ဘူး။ က်ီးမႏိုးေကာ ေပ်ာ္သလား”
”အလကားေနရင္းေတာ့ ဟီလာထမေနဘူးေပါ့ေအ…ေပ်ာ္တဲ့အခါေပ်ာ္ေပါ့ မေပ်ာ္တဲ့အခါ မေပ်ာ္ေပါ့”
”ဘာေျပာသာလဲ ဟီလာ ထသယ္ဆိုသာ”
”မေျပာတတ္ေပါင္ေအ…အေမတို႔သံုးသာၾကားဖူးသာပါ…ဣေျႏၵမရွိ သိကၡာမရွိ တဟားဟား လုပ္ေနသာကို ေျပာသာထင္ပါရဲ႕”
”ျခဴးျခဴးက ဟီလာထခ်င္ သာ”
”မဟုတ္သာေအ”

ျခဴးျခဴးရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲႀကီးၿပီးေတာ့ တိုက္ႀကီးက ပိုၿပီးေျခာက္သြားသလို ပဲ။ အေမကေျပာဖူးသယ္။ ေလာက မွာ က်တ္ဆိုတဲ့ သရဲေတြရွိသတဲ့။ သည္က်တ္ေတြက လူေယာင္ဖန္
ဆင္းၿပီး က်တ္ကုန္းေခၚတဲ့က်တ္ ေတြခ်ည္းေနတဲ့ရြာမွာေနၾကသတဲ့။ အေမေျပာသာေတာ့ လူေတြလိုပဲ ရြာႀကီးဖြဲ႕ၿပီးေနၾကသာတဲ့။ ညဖက္ ေရာက္ရင္ က်တ္ကုန္းႀကီးမွာ မီးေတြထိန္ေနေအာင္ထြန္းၾကၿပီး ပြဲလမ္းသဘင္ေတြနဲ႔ ကၾကခုန္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾက သတဲ့။ မနက္ေရာင္နီလာရင္ေတာ့ က်တ္ကုန္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ညလံုး ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ က်တ္ေတြ လည္း မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ေလ သလား မဟုတ္ေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အေမ ေျပာသာ ၾကားဖူးသာ။

သည္တိုက္ႀကီးလည္း မထူးဘူး။ က်တ္ကုန္းလိုပဲ။ တစ္ခါ တစ္ခါ မီးေရာင္တထိန္ထိန္နဲ႔။ ဧည့္သည္ေတြက ကားေရာင္စံုေတြနဲ႔ လာၿပီးစားၾကေသာက္ၾကနဲ႔။ တစ္ခါ တစ္ေ လေတာ့ တိုက္ႀကီးက ေျခာက္ ေသြ႕သြားလိုက္သာ ရြာကသဲေခ်ာင္း လိုပဲ။ျခဴးျခဴးအတန္းရလာေတာ့ အိမ္မွာ ဆရာဆရာမေတြ ေရာက္ လာၾကၿပီ။ ေန႔ဘက္ မွာေက်ာင္း သြား၊ ညေနဘက္က်ေတာ့ ဆရာမေတြ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ လာၾကသာပဲ။

အဂၤလိပ္စာဆရာမနဲ႔ သခ်ၤာဆရာမ တဲ့။ အဂၤလိပ္ဆရာမနဲ႔ျခဴးျခဴးနဲ႔ေတြ႕ ရင္ အဂၤလိပ္လိုေျပာၾကရသယ္။ ဗမာစကားေျပာရင္ လက္ဝါးကို ေပတံနဲ႔ တစ္ခ်က္႐ိုက္သတဲ့။ အလိုေတာ္။ ျဖစ္ရေလ…။ ဗမာပဲ ဟာ ဗမာစကားေျပာလို႔ အ႐ိုက္ခံရ သတဲ့လား။ က်ီးမႏိုးနားမလည္ႏိုင္ ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ျခဴးျခဴးက ေျပာ တတ္သယ္။ သူက သခ်ၤာညံ့ သယ္တဲ့။ သူတို႔သခ်ၤာဆိုသာကို က်ီးမႏိုး နားမလည္ေပသိ သူသိသာေတာ့ ေျပာျပမိသယ္။

”စပေစ့ (စပါးေစ့) ႏွစ္ရာကို တစ္လက္ဆြန္း…ႏွစ္လက္ဆြန္း ရွိေတာ့ တစ္ဆုပ္…ႏွစ္ဆုပ္ကို တစ္လက္ဖက္ …ႏွစ္လက္ဖက္ တစ္လက္ခုပ္…ႏွစ္လက္ခုပ္ က်ေတာ့ တစ္စလယ္ေခၚသယ္…ႏွစ္စလယ္ တစ္ခြက္…ႏွစ္ခြက္ တစ္ျပည္…ႏွစ္ျပည္က်ေတာ့ တစ္စရြတ္…ႏွစ္စရြတ္ တစ္စိတ္…ႏွစ္စိတ္ တစ္ခြဲ”
”က်ီးမႏိုး ဘာေတြေျပာေန သာလဲ…ျခဴးျခဴးတို႔ အဲဒါေတြ မသင္ရဘူး”
”ညည္းတို႔ေက်ာင္းမွာ မသင္ ဘူးေပါ့…တို႔ရြာက ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမ်ားေတာ့ သင္ရသယ္ …ဆယ္ဆံျခည္ တစ္ႏွမ္း …ေျခာက္ႏွမ္း တစ္မုေယာ…ေလးမုေယာ တစ္လက္ သစ္. .. ရွစ္လက္သစ္က်ေတာ့ တစ္မိုက္…သံုးမိုက္ေတာ့ တစ္ေတာင္”
”တစ္ေတာင္က ဘာလဲ”
”လူ႔တစ္ေတာင္ဆစ္နဲ႔ တစ္ေတာင္ ရွိသာေလ…သည္ မယ္ၾကည့္…သည္စားပြဲကို တိုင္း ျပမယ္”

ျခဴးျခဴးက သူတတ္ထားတဲ့ သခ်ၤာနဲ႔ က်ီးမႏိုးေျပာျပတဲ့သခ်ၤာ မတူတာကိုသတိထားမိပံုေပၚပါရဲ႕။ သူ႔ဆရာမလာရင္ သင္ခိုင္းမယ္တဲ့။ သည္ေတာ့ က်ီးမႏိုးက ပိတ္ရျပန္ ေရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔ေအ…ညည္း အေမၾကားရင္ မိုးမီးေလာင္လိမ့္ မယ္လို႔ တားရသာပါ။ ေျပာသာ ေျပာရသာ။ ျခဴးျခဴးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက သူ႔ကို အထင္တႀကီး ၾကည့္ေနသာ ကို ျမင္ ရေတာ့ ေက်နပ္မိသယ္။သူသိခ်င္သာလည္းေမးမိပါရဲ႕။

”ညည္းတို႔ အဂၤလိပ္ စကား က်ေတာ့ က်ီးမႏိုးကိုဘယ္လိုေခၚ သလဲ”
”စလိပင္းခ႐ိုး”
”ဘာရယ္…စပလင္ခါး႐ိုး”

ျခဴးျခဴးက ရယ္လိုက္သာေလ။ သည္လိုရယ္ကာေမာကာရွိသာကိုပဲ က်ီးမႏိုးဝမ္းသာေနမိသယ္။ ျခဴးျခဴး က ရယ္ခဲသယ္၊ ေပ်ာ္ခဲသယ္ဆိုသာ သူသိသာၾကာၿပီ ပဲ။ ျခဴးျခဴး ေပ်ာ္ ပါေစေလ။

”က်ီးမႏိုးရယ္ … ဘယ္က လာ စပလင္ခါး႐ိုးရမွာလဲ…စလိပင္းခ႐ိုးဆိုသာ အိပ္ေနတဲ့ က်ီးကန္းလို႔ေျပာသာပါ…စလိပင္းဆိုသာ အိပ္ေနသာ ခ႐ိုးက က်ီးကန္း”
”ငါက အိပ္ေနတဲ့ က်ီးကန္းမွ မဟုတ္သာေအ…က်ီးမႏိုးပါ”
”အိပ္ေနသာ မႏိုးသာ အတူတူ ေပါ့က်ီးမႏိုးရဲ႕”
”မတူဘူးေအ့ … ဘယ္လို မတူသာလဲေတာ့ ငါလည္း မေျပာ တတ္ဘူး…လက္စသတ္ေတာ့ ညည္းတို႔အဂၤလိပ္စကားက တည့္ တည့္ေျပာလို႔မရပဲကိုး။ ကိုင္းေအ ေဒၚႀကီး လွဆိုရင္ေကာ”

”အန္တီ ဗ်ဴတီ”
”ဒါျဖင့္ရင္ ဦးသန္းေမာင္”
”ဒ႐ိုင္ဘာ”
”ဟုတ္ကဲ့လားေအ”

တစ္ခါတစ္ရံ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ျဖစ္တဲ့အခါ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ စကားေတြပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျခဳးျခဴးနဲ႔ ဟိုတုန္းကလို စကား မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆယ္ႏွစ္သမီး ဟိုဘက္ ကလို က်ီးမႏိုးတို႔ေနတဲ့ တန္းလ်ားကိုကူးလာၿပီး အိပ္ရာေတြ ေပၚ မလွိမ့္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေငါင္ႀကီး ေနရသာကို ပိုသေဘာက်ပံုရပါရဲ႕။ တိုက္ေရွ႕က ဒန္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး စီးေနရင္ ထမင္းမွန္းဟင္းမွန္း မသိေတာ့ သလိုပဲ။ မေအက ျခဴးျခဴးထမင္းစား ၿပီးၿပီလားေမးလို႔ မစားရေသး ဘူး ေျပာ လိုက္ ရင္ ျပႆနာက က်ီးမႏိုး ဆီ လာေတာ့မွာေလ။ သည္ေတာ့ စီးေနတဲ့ ဒန္းကိုဆြဲထားၿပီး ထမင္း စားေတာ့ ေျပာရသယ္။သည္အခါမ်ိဳးမွာ ျခဴးျခဴးက အိပ္ေမာက်ေန တဲ့လူ ကို ေရေအး ေအးနဲ႔ ေလာင္းလိုက္သလို လန္႔သြား တတ္ေလရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ ထူးဆန္း တဲ့စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္သာလည္း ရွိသယ္။

”က်ီးမႏိုးကိုေမးမလို႔…သည္ကမၻာႀကီးထဲမွာ ျခဴးျခဴးလို လူတစ္ေယာက္ သပ္သပ္ရွိေသး သလား”
”ဘယ္လို…ညည္းလိုလူ တစ္ေယာက္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္သပ္သပ ္ရွိမွာတံုး…မဟုတ္သာ”

”ရွိသယ္…က်ီးမႏိုးလည္း ႏွစ္ေယာက္ရွိသယ္…မာမီလည္း ႏွစ္ေယာက္ရွိသယ္…လူေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ယာက္ရွိသယ္…ဆိုးတဲ့လူနဲ႔ ေကာင္းတဲ့လူ…

က်ီးမႏိုးဆိုပါေတာ့ေကာင္းတဲ့ က်ီးမႏိုးတစ္ေယာက္ရွိသယ္…ဆိုးတဲ က်ီးမႏိုးတစ္ေယာက္လည္း ရွိသယ္”
”ငါကေကာ ဘာက်ီးမႏိုးလဲ”
”ေကာင္းတဲ့က်ီးမႏိုး”
”ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေအ”
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူကိုယ္ တိုင္ အဂၤလိပ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူလာတတ္သယ္။ တစ္ခါယူလာ တာက ပံုျပင္စာအုပ္တဲ့။ ရွင္ဒြဲလား တဲ့။ ျခဴးျခဴးလိုေတာ့ မေခၚတတ္ ပါဘူး။ ရွင္ဒြဲလားလို႔ၾကားသားပဲ။ ရွင္ဒြဲလားက အိမ္ရွိသမွ်အလုပ္ေတြ သိမ္းက်ံဳးလုပ္ရေပသိ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာေကာင္းမရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲသည္အိမ္က မိန္းမႀကီးက အလြန္ ရက္စက္တဲ့အေၾကာင္း၊ သည္မိန္းမ ႀကီးမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိေတာ့ သူတို႔လည္း မေအလိုပဲရက္စက္ၿပီးစိတ္ႏွလံုးပုပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္သယ္။ အဂၤလိပ္လို ဖတ္ျပလိုက္၊ ဗမာလို ေျပာျပလိုက္ ဆိုေတာ့ နားေထာင္လို႔ ေကာင္း လိုက္သာ။ ရွင္ဒြဲလားက အင္မတန္ ေခ်ာတဲ့ မိန္းမေခ်ာဆိုသာလည္း ပါရဲ႕။ တစ္ခါမွာေတာ့ ဘုရင့္ သားေတာ္က ၾကင္ရာေတာ္ရွာရာမွာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက မိန္းကေလး အရြယ္ ေရာက္ၾကသူေတြ နန္းရင္ျပင္ကပြဲသဘင္ကို လာၾကရ မယ္ဆိုေတာ့ ရွင္ဒြဲလားကလည္း မိန္းကေလးဆိုေတာ့ သြားခ်င္သတဲ့။ ရွင္ဒြဲလားသြားႏိုင္ေအာင္ ငွက္ ကေလးေတြက အက်ႌခ်ဳပ္ေပးၾက သယ္။ ၾ<ြကက္ကေလးေတြက ျမင္းေတြအျဖစ္ လွည္းဆြဲေပးၾက သယ္။ ဖ႐ံုသီးက လွည္းျဖစ္သြား သယ္ဆိုေတာ့ က်ီးမႏိုးေတာင္ အံ့ၾသသြားမိသယ္။

”ညည္းက ရွင္ဒြဲလားျဖစ္ခ်င္ သာေပါ့”
”စင္ဒရဲလားပါ က်ီးမႏိုးရယ္…ရွင္ဒြဲလားမဟုတ္ပါဘူး…ျခဴးျခဴးက စင္ဒရဲလားမျဖစ္ခ်င္ ဘူး…ျခဴးျခဴးက ျမင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းတဲ့…အဲ …ဟုတ္တယ္ တီခ်ာက ဖန္ဆင္း တယ္ လို႔ ေျပာ တယ္…ျခဴးျခဴးက ျမင္းျဖစ္ ေအာင္ ဖန္ဆင္းႏိုင္တဲ့ ၾ<ြကက္ကေလး ျဖစ္ခ်င္တာ က်ီးမႏိုးရဲ႕…ၾ<ြကက္ ကေလးေတြကို ျမင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းႏိုင္ ရင္ ျမင္းေတြ လိုေလွ်ာက္ ေျပးႏိုင္သယ္ေလ”

”မဟုတ္သာေအ…ျမင္းျဖစ္ ခ်င္ရသယ္လို႔…ညည္းက ဘယ္ ကိုမ်ား ေျပးခ်င္သာတံုး”
”အေဝးႀကီးကို…သည္ကို ျပန္မလာႏိုင္တဲ့ အေဝးႀကီးကို”

သည္စကားၾကားေတာ့ က်ီးမႏိုးေတာင္ လန္႔သြားမိသယ္။ ျခဴးျခဴးကစကားကို ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိေအာင္ ေျပာ တတ္သာလည္း သိပါရဲ႕။ ထူးထူး ဆန္း ဆန္းေျပာေနက်ဆိုသာလည္း သိပါရဲ႕။ ဒါေပသိ သည္တစ္ခါေျပာပံု က ဘယ့္ႏွယ့္ႀကီးမွန္းမသိလို႔ လန္႔သြားသာပါ။ ပံုျပင္လာေျပာ တုန္းက ရွင္ဒြဲလားလို မင္းသမီးေခ်ာ ကေလးျဖစ္ခ်င္လို႔ ထင္မိသာေလ။

ၿပီးေတာ့မွ ျမင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းလို႔ရရင္ အေဝးႀကီးကို ေလွ်ာက္ေျပးခ်င္သာတဲ့။ က်ီးမႏိုး အဖို႔ရာ ေရႊယုန္နဲ႔ေရႊက်ား သက္ကယ္ရိတ္ သြားသယ္ဆိုသာ ေလာက္ ၾကားဖူး သာဆိုေတာ့ သူတို႔ အဂၤလိပ္ပံုျပင္နဲ႔သူတို႔ အဲသလို ေတြးသာ ကေလးသဘာဝ ထင္ပါရဲ႕ လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိသယ္။တစ္ခါသား ေႏြေပါက္ကာနီး တိုက္ႀကီးထဲက သ တင္းထြက္လာ ခဲ့သယ္။ တေပါင္းလထဲေရာက္ရင္ ရွင္တစ္ရာ အလွဴႀကီးေပးေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သတင္းပါ။ ရြာက ဦးေအာင္ ျမတ္ကိုေခၚၿပီး စီစဥ္ဖို႔ေျပာ သာကို တစ္ ဆင့္ၾကားရသာပါ။ က်ီးမႏိုးတို႔ ရြာမွာ မ႑ပ္ႀကီးထိုးၿပီးလွဴမယ္၊ ပခုကၠဴက ဇာတ္ပြဲထည့္မယ္၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးတဲ့ကေလးတစ္ရာကို စာရင္း ေကာက္ၿပီး ရြာမွာပဲလွဴမယ္။

မာမီတို႔မိသားစုက အလွဴဝင္ ရက္ မတိုင္ခင္တစ္ရက္ႀကိဳေရာက္၊ အလွဴဝင္နဲ႔ အလွဴႀကီးရက္ႏွစ္ရက္ ရြာမွာေနမယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပန္မယ္ဆိုသာေတြ ၾကားရေတာ့ က်ီး မႏိုးေပ်ာ္လိုက္သာ။ ရြာက ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြလည္း ရွင္ျပဳ ၿပီးသားျဖစ္၊ ပြဲလည္းၾကည့္၊ အေဖ တို႔အေမတို႔နဲ႔ လည္း ေလးငါး ရက္ ေနရမွာမဟုတ္လား။ သည့္ထက္ ဝမ္းသာသာက ျခဴးျခဴးကို ရြာ ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ ျပည့္ရေတာ့ မယ္ေပါ့ေလ။ ရြာေရကန္ထဲက ၾကာပန္းေတြ၊ ကြၽဲေတြ ႏြားေ တြ၊ ေမာင္းစင္နဲ႔တင္းကုပ္ေတြ၊ ရြာ ေညာင္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ထန္းေတာႀကီး ေတြ၊ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ နတ္လမ္းရွည္၊ ရြာ့ရက္ကန္းစင္ေတြ နဲ႔အခင္းတကာထဲ အလုပ္ ဆင္း ေနၾကတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ ကို ျပခ်င္လွၿပီ။ ကံေကာင္းရင္ ရြာငွက္ေတြကိုေတြ႕ရေကာင္းပါရဲ႕။ ရြာက ဂ်စ္တူး လို႔ေခၚၾက တဲ့ေထာ္လာဂ်ီကား လည္း ေကာင္းေ ကာင္းပါ ေသးရဲ႕။ ပုစဥ္းနဲ႔ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြလည္းျပခ်င္ပါရဲ႕။က်ီးမႏိုး ေျပာေျပာျပေနတဲ့ ရြာအေၾကာင္းေတြထဲက က်ီးမႏိုးရဲ႕ ဇာတ္ေကာ င္ေတြကို ျခဴးျခဴးျမင္ ဖူး ေအာင္ လက္ေ တြ႕ျပလိုက္ခ်င္စမ္း ပါရဲ႕။

”အနားရြာသံုးရြာျဖစ္တဲ့ ကိုင္းပင္ ကုန္းမန္က်ည္းနဲ႔ ငါတို႔ ကြၽဲခေလာက္သံုးရြာက ကေလးေတြ ေတာ့ ရွင္သာမေဏျဖစ္ၾကရၿပီေပါ့ က်ီးမႏိုးရယ္ …သူတို႔က ငါ့ လက္ ထဲ ေငြထုပ္ႀကီး ေပးလိုက္မွာ ဆိုေတာ့ ရြာသံုးရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ အစည္းအေဝးေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့ ဟာ …ရြာေတြကလည္း ဝိုင္းရမွာ ေပါ့။ အလွဴကေတာ့ ကြၽဲခေလာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲလုပ္မွာပါ။နင့္ေမာင္ေလးေတြ ဘယ္သူတဲ့…တိုးႀကီးနဲ႔တိုးေလး…သား ႏွစ္ေယာက္ သကၤန္းစည္းထားသာ ေတြ႕ရင္ နင့္ အေဖ ေရာဂါ တစ္ ဝက္ ေပ်ာက္ကေရာေပါ့”

”အလွဴမွာ ဘာေတြေကြၽးမွာတံုး ဦးေလးေအာင္ျမတ္…”
”ငါေတာ့ ငေရႊ(ငါးေရႊ)ေျခာက္ ခ်ိဳခ်ိဳအိုးႀကီးခ်က္ရယ္၊ ပဲႏွပ္ရယ္၊ င႐ုတ္သီးခ်က္ရယ္၊ ပဲတီခ်ဥ္သုတ္ ရယ္၊ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳရယ္ေပါ့ေအ။ သံုးရြာမီးခိုးတိတ္ဆိုေတာ့ ကုန္ေတာ့ ကုန္မွာေပါ့”
”ဖိတ္စာ႐ိုက္ရင္ က်ဳပ္နာမည္ ထည့္ဦး”
”ေအးေပါ့ဟာ…နင့္ကို မိဦးဖဦး အမႈးထားထဲထည့္႐ံုေပ့ါ”

ဦးေလးေအာင္ျမတ္ ေျပာသြား သာကိုယ္က က်ီးမႏိုးမ်က္ေစ့ထဲျမင္ ေယာင္ထင္ေယာင္ရွိသား။ သံုးရြာ စလံုးက အလွဴပြဲလာၾကသူေတြ အုန္းအုန္း ထေနမွာကို လည္း ျမင္ ေယာင္ၾကားေယာင္ပါရဲ႕။ သူေဌးမ အလွဴဆိုေတာ့ အရွဘယ္ (အလွ်ံပယ္) ကိုး။အလွဴထမင္း၊ အလွဴဟင္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဗိုက္ပတ္လည္ က်ေအာင္ စားလိုက္ၾကမ လဲဆိုသာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ီးမႏိုးမ်က္ႏွာ နဲ႔ ျဖစ္ရတဲ့အလွဴလို႔လည္း ေျပာႏိုင္ ပါရဲ႕။ က်ီးမႏိုး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကသူေဌးလင္မယား လာလွဴသာ ေလ ဆိုတဲ့စကားကလည္းရြာေတြမွာ ပ်ံ႕ေခ်ေသးရဲ႕။ က်ီးမႏိုးက ဒါကိုပိုၿပီး ဝမ္းသာသယ္။ အလွဴကဘယ္ဆီမွန္း မသိေသးဘူး။ က်ီးမႏိုးကိုယ္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြက မ်ားလွၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါေတြးရင္းက အသံ ထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရယ္မိသယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔။အေဖေရ၊ အေမေရ၊ ပိတ္စြယ္ တို႔၊ တိုးႀကီး တိုးေလးတို႔ေရ…က်ဳပ္လာၿပီ။ မမလာၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာမိတဲ့အထိပဲ။ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ အလွဴႀကီးေပးမွာတဲ့။ က်ဳပ္က ရြာ ျပန္ရဦးမွာတဲ့။ အလွဴမွာ က်ဳပ္ေမာင္ ေလးႏွစ္ေယာက္ပါၾကသတဲ့ ဆိုသာ မ်ိဳး ေျပာခ်င္ လွေပသိ ေဒၚႀကီးလွနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးေတြက လြဲလို႔ ေျပာစရာလူကလည္း မ်ားမ်ား ရွိသာမႈတ္ဘူးရယ္။

က်ီးမႏိုးအဖို႔ရာ အလွဴသံေတြ ၾကားေနရတဲ့အထိ စိတ္ကေရာက္ႏွင့္ ရၿပီ။ ရြာကဒိုးပတ္ဝိုင္း၊ ကိုင္းပင္က ဒိုးပတ္ဝိုင္း၊ ကုန္းမန္က်ည္းက ဒိုးပတ္ဝိုင္း သံုးဝိုင္းေလာက္နဲ႔တင္ ပြဲဆူကေရာေပါ့။ ကြၽဲခေလာက္က ဒိုးပတ္ဝိုင္းကေကာ ရွိမွရွိေသးရဲ႕ လား။ရွိရင္ေတာ့ ဦးေလးသာေငြဆို မယ့္ ဒိုးပတ္သီခ်င္း က်ီးမႏိုးရလွေပါ့။ ရြာမွာ အလွဴရွိၿပီဆိုရင္ ဦးေလး သာ ေငြက ဒါပဲဆိုေနက်ကိုး။ ”ခ်ိန္ေတာ္ၿပီ ေပၚလာေယာင္ ႏိုး တိတ္တခိုးေမွ်ာ္xxxေငြအ႐ုဏ္ က်င္းပါလို႔ ၾကက္မင္းရယ္ေဆာ္xxxလင္းလုေပါ့ေနာ္ xxxေရႊၾကက္ ေဖာင္းပ်ံ အို…ေတာင္ပံ ႐ိုက္ေစ ေတာ့ xxx မငိုက္တမ္းသာပ ေရႊပြဲေပ်ာ္ရယ္xxxအလိုကြယ္… လင္းကာမွ ျပန္ခဲ့ေတာ့ေနာ္”

”ငွက္ေပ်ာတဲ့ဖီးဆိုင္ စားေတာ္ အုန္းငယ္ႏွင့္ xxx သံုးပါေတာ့ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ xxx မယ္ေဒဝီ ခုနစ္ေဖာ္တို႔ က်ဳပ္တို႔ရြာ စားေတာ္ က်င္းသယ္xxxေလးေထာင့္ နတ္မင္း”
”ေမာင့္ဗံုသံ အဆာေကာင္းလို႔ ေမာင္းသံလိုဟီxxxခ်စ္ႀကိဳးသီတဲ့ ပင္ကိုယ္လွရယ္ xxxခ်စ္ႀကိဳးသီတဲ့ ပင္ကိုယ္လွရယ္ xxx အလိုဗ်ာ… မင္းၾ<ြကခဲ့အံုး ဟံုး ဟံုး”

တကယ္ပြဲရက္ႀကီး နီးလာေတာ့ မွ မာမီက အိမ္ကအခိုင္းအေစေတြ အားလံုးအတြက္ ပုဆိုးထမိန္ကအစ တစ္ဦး ႏွစ္စံုက်စီ ဝယ္ေပးေလရဲ႕။ ပိုက္ဆံကလည္း သပ္ သပ္ ေပးေသး သာေလ။ က်ီးမႏိုးကေတာ့ ရြာက ပါလာတဲ့အက်ႌေတြက စုတ္တန္သာ စုတ္၊ ေသးတန္သာေသးကုန္ၿပီ ဆိုေတာ့ မာမီဆင္ထားတဲ့အဝတ္ ေတြကကိုယ္ မနည္းဘူးရယ္။ အသစ္ ေတြထပ္ရသာေရာဆို ေတာ့ ရြာျပန္လွၿပီ။ သည္လိုနဲ႔ ရြာျပန္ၾကရ ၿပီ။ ကားႏွစ္စီးမွာ သူေဌးလင္မယားနဲ႔ ျခဴးျခဴးတို႔ကတစ္စီး။ က်န္တဲ့လူေတြ ကတစ္စီး။ က်ီးမႏိုးအဖို႔ရာ သူေဌး ကား စီးခြင့္ရသာ သည္တစ္ခါဆို ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလထဲ လြင့္ေနသယ္ ေအာက္ေမ့မိသယ္။ ကားက ေအးလို႔ ေမႊးလို႔။ ဇိမ္က် ခ်က္ေတာ့။ သူေဌးေတြ ဒါေၾကာင့္ ကားႀကိဳက္ၾကသာကိုး။

အလွဴက ထင္ထားသာထက္ စည္ပါရဲ႕။ မေလာက္မငမျဖစ္ရ ေအာင္ ေကြၽးေမြးတဲ့ ထမေရ (ထမင္းရည္) ေခ်ာင္းစီးအလွဴပြဲႀကီး။ ရြာကဇာတ္ ႏွစ္ညၾကည့္ရသာ မဝႏိုင္ပါဘူး ဆိုလို႔ မာမီသူေဌးမက တစ္ညေတာင္ ထပ္တိုးေပးေသး သာ။ က်န္သာထား။ ျခဴးျခဴး ေပ်ာ္သာျမင္ရေတာ့ က်ီးမႏိုးဝမ္းသာ သယ္။ ေနကေတာ့ တေပါင္းေႏြဆို ေတာ့ ပူလွပါရဲ႕။ အၿမဲတမ္း အေအး ဓာတ္နဲ႔ေနရသူကေလးအဖို႔ရာ ေကာက္ညႇင္းဆိုင္း မီးကင္သလို ရွိရရွာသယ္။ မ်က္ႏွာကေလးဆိုသာ ရဲလို႔။ ႏြားတင္းကုပ္၊ လွည္းၾကမ္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေအာက္က ေရွးေလွႀကီး၊ ဘုန္းႀကီးစီးတဲ့ လွည္း ယာဥ္၊ ပဲေမွာ္တိုက္၊ စပါးက်ီ၊ ႏြားစာ စဥ္းဓါးစက္၊ ဆိတ္အုပ္၊သိုးအုပ္၊။ က်ီးမႏိုးက စိတ္ထဲေပၚသမွ် လိုက္ျပ သယ္။ ျခဴးျခဴးက အံ့ၾသလြန္းလို႔ေလ။ ညဘက္ လွည္းေထာက္ခြထားတဲ့ လွည္းေပၚမွာ ကေလေးတြ အိမ္ လည္လြန္ရာက အျပားလိုက္အိပ္ ၾကသယ္ဆိုသာကို ေျပာျပေတာ့ မယံုခ်င္သလိုလိုနဲ႔။ အရီးေခြးရဲ႕ မုန္႔ေပါင္းပူပူနဲ႔ ေဒၚေလးေသာင္း အေၾကာ္ရြရြ စားၾကေတာ့လည္း မဝဘူးတဲ့။ သိပ္လည္း မေကြၽးဝံ့ဘူး။ က်ီးမႏိုးတို႔ ေတာစာေတြက က်ီးမႏိုး တို႔ ဗိုက္နဲ႔ေတာ့ တည့္ပါရဲ႕။ ျခဴးျခဴး က်ေတာ့ စားခ်င္သေလာက္ မေကြၽး ရဲဘူး။ မေကြၽးခ်င္ေလ ျခဴးျခဴးက စားခ်င္ေလ။

ျခဴးျခဴးကို ရြာ့ေနာက္ကေခ်ာင္း ကေလးဆီ ေခၚသြားေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေနလိုက္သာ။ ေခ်ာင္းေျခာက္ ရွည္ႀကီးတေလ်ာက္ ေရာက္ သေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကလို႔ မိုးႀကီး ခ်ဳပ္ကာမွ မနည္းျပန္ေခၚလာရ သယ္။ ျခဴးျခဴးကေျပာေသးသာ။

”က်ီးမႏိုး…ျခဴးျခဴးေတာ့ ေလ ေဟာသည္ေခ်ာင္းကေလးနား မွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္ၿပီး အၿမဲေနခ်င္သယ္၊ ဘယ္ကိုမွလည္း မသြားခ်င္ပါဘူး…ျခဴးျခဴး တစ္ေယာက္ တည္းပဲ ေနခ်င္သာ ေလ”
”ညည္းေနႏိုင္ေပမယ့္ ညည္း အေမတို႔က ေနႏိုင္ဦးမွကိုး”
”မဟုတ္ဘူး…မာမီတို႔ မပါဘူး…သူတို႔နဲ႔ေဝးတဲ့ ေနရာမွ ေနခ်င္သာ”

အလွဴပြဲလွည့္ေတာ့လည္း ေငး လို႔။ ဒိုးပတ္ဝိုင္းေတြကိုျမင္ေတာ့ လည္းၿပံဳးလို႔။ ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုး အကမ်ား မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ မခတ္ဘူး။ ရွင္ေလာင္းတစ္ရာ ဆံခ် ေတာ့ လည္းငုတ္တုတ္။ သကၤန္း ကိုယ္စီနဲ႔ ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းႀကီးေပၚ က ဆင္းလာၾကေတာ့လည္း လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလိုက္လို႔။ က်ီးမႏိုးက ကိုရင္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားက တိုးႀကီးနဲ႔တိုးေလးကိုရင္ ႏွစ္ပါးကို ရွာၿပီးေခၚလာေတာ့လည္း သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးထဲက ပိုက္ဆံေတြထုတ္ေပးလား ေပးေန ေလရဲ႕။

”သူတုိ႔ကို ဘယ္လိုေခၚသယ္ က်ီးမႏိုး”
”ကိုရင္”
”ကိုရင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ…အားလံုး ဘယ္ႏွေယာက္လဲ”
”ဘယ္ႏွေယာက္လဲ မဟုတ္ဘူး …ဘယ္ႏွပါးလဲ ေမးရသယ္…အပါးတစ္ရာ”
”ျခဴးျခဴးလည္း ကိုရင္ဝတ္ခ်င္ သယ္”
”ေယာက်္ားေလးမွ ကိုရင္ ဝတ္ရသာေလ ျခဴးျခဴးရဲ႕…မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့ သီလရွင္ ဝတ္ရသာရယ္”
”ျခဴးျခဴး သီလရွင္ဝတ္ခ်င္ သယ္”
”တစ္ေန႔ေတာ့ က်ီးမႏိုးနဲ႔ ျခဴးျခဴး သီလရွင္ဝတ္ၾကသာ ေပါ့ေအ”
”ဘယ္ေတာ့လဲ”
”တစ္ေန႔ေပါ့”

ျခဴးျခဴးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာရသာေပသိ အဲသည္တစ္ေန႔ ဆိုသာ ျဖစ္လာဖို႔ခဲယဥ္းသားပဲ။ သီလရွင္ဝတ္ရသာ မခက္ဘူး။ ျခဴးျခဴးမိဘမ်ားက ခြင့္ျပဳဖို႔က ခက္သာ။ က်ီးမႏိုး က က်ဳပ္နဲ႔ျခဴးျခဴး သီလရွင္ဝတ္ခ်င္လို႔ရယ္လို႔ ေျပာဖို႔ ဆိုသာျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္သာ။ ျခဴးျခဴးက သူ႔အေမကို ေျပာရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အလွဴမ႑ပ္မွာ က်ီးမႏိုးနဲ႔ ရြာကသူ ငယ္ခ်င္းေတြ အလွဴထမင္းလက္ဆံု စားၾကေတာ့ လူေတြစားေနၾကသာကိုၾကည့္ၿပီး ျခဴးျခဴးက ရင္ျပည့္ေနပံုရရဲ႕။ ဒါလည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းသာပါပဲ။

သံပန္းကန္ျပားထဲက ထမင္းၾကမ္း ၾကမ္းကို ငါးေျခာက္အႏွစ္ရည္ဆမ္း၊ ငါးေျခာက္တစ္တံုးပါေအာင္ႏႈိက္၊ င႐ုတ္သီးခ်က္ႏိႈင္းခ်င္းနဲ႔ လူးေရ ဖတ္ေရစားဖို႔ဆိုသာ ျခဴးျခဴးအဖို႔ရာ မလြယ္ပါဘူး။ ျခဴးျခဴးမိဘေတြနဲ႔ ရြာက လူႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕က ဇရပ္ေပၚမွာ သင္ဖ်ဴးေတြခင္းၿပီး ထိုင္ေနတာကို ေဘးက ရြာသူကေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕က ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းစီနဲ႔ ယပ္ခတ္ ေပးေနရေလရဲ႕။ မာမီဆိုရင္ ပူလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာႀကီးကို ရဲတြတ္လို႔။ နဂိုက အသားကျဖဴျဖဴဆိုေတာ့ ထံုးေပၚ ရွားႏွစ္ေရရဲရဲ ေလာင္းခ် ထားသလိုပဲ။

မာမီတို႔ရြာေရာက္စက က်ီးမႏိုးတို႔ ထန္းလက္မိုးအိမ္ကေလး ကို တစ္ေခါက္လာတဲ့ၿပီး အေမ့ကို ပိုက္ဆံေတြ ေပးသာေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ေရတစ္ေပါက္ မေသာက္သာထား။ အေမဧည့္ခံတဲ့ မုန္႔ေပါက္ကို မစား သာထား။ တဲထဲေတာင္ ေခါင္းငံု႔ မဝင္ဘူး။ ရြာသူရြာသားေတြက ၿခံဝိုင္းအျပင္က ေလးဖက္ေလးတန္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသာဆိုေတာ့ က်ီးမႏိုးက ရွက္သလိုလိုျဖစ္လာလို႔ အရဲစြန္႔ၿပီး ေျပာလိုက္သယ္။

”မာမီတို႔ အိမ္ထဲဝင္ပါဦး…မုန္႔စားပါဦး”
”မဝင္ေတာ့ပါဘူး က်ီးမႏိုးရယ္ …မာမီ ေခါင္းကိုက္ခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္ေနလို႔ေနာ္”
အေမက သူေဌးမ ေခါင္းကိုက္ သယ္ဆိုေတာ့ ဝင္ေျပာရွာပါရဲ႕။

”က်ဳပ္တို႔မွာ ဆရာဖူးေဆး ရွိပါသယ္…လက္ဖဝါးထဲ ပြတ္႐ွဴ ရင္ ေခါင္းကိုက္သာ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ သယ္…ပိတ္စြယ္ ေဆးပုလင္းရွာ စမ္း”
”ေနပါေစ…ကြၽန္မ ေဆးနံ႔ မခံႏိုင္လို႔ပါ။ ကိုင္း …သြားေတာ့ မယ္ေနာ္…က်ီးမႏိုးတို႔ရြာက ေနပူလိုက္တာ… မလႊဲသာလို႔ လိုက္လာရတာ…မာမီျဖင့္ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိဘူး။
က်ီးမႏိုး အလွဴၿပီးရင္ ရြာမွာ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေနခဲ့…ကိုေအာင္ျမတ္က မာမီတို႔ဆီ ျပန္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္ ၾကား လား”

က်ီးမႏိုးက ဟုတ္ကဲ့လို႔ မေျဖပါ ဘူး။ ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္ သာမ်ိဳးနဲ႔ ခံတန္တန္လုပ္ေနလိုက္သယ္။ က်ီးမႏိုးရွက္စိတ္နဲ႔ပဲ အေမ့ကို ၿပံဳးျပ မိသယ္။ ရွက္သာက တစ္ျခား မဟုတ္ ဘူး။ သူေဌးမက ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ကေလးထဲ မဝင္ခ်င္သာ မထူး ဆန္းပါဘူး။ဒါေပသိ ရြာသံုးရြာစလံုးက ကေလးေတြေတာင္ ေငြကုန္ခံၿပီး လွဴတဲ့ အလွဴ႕အစ္မက က်ီးမႏိုးတို႔ အိမ္ထဲမဝင္ဘူးတဲ့၊ ဇရပ္ေပၚမွာ ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းစီနဲ႔ ယပ္ခတ္ေပးေနရသတဲ့၊ သူတို႔အိမ္ မွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ က်ီးမႏိုးကို ပစားမေပးဘူး၊ မခင္ဘူးဆိုသာေတြ ရြာကေျပာၾကေတာ့မွာေလ။ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး သူတို႔အိမ္မွာ ခိုင္းေစေနတဲ့ က်ီးမႏိုးဆိုတဲ့ ရြာသူမိန္းကေလးကို လိုသေလာက္ပဲဆက္ဆံတဲ့ သေဘာ က သူ႔ေမတၱာ ကိုယ့္ေမတၱာ သံေယာဇဥ္မပါတဲ့သေဘာလို႔ က်ီးမႏိုးခံစားမိသယ္။ ေျပာသာ ေျပာရသာပါ။က်ီးမႏိုးလို အိမ့္အခိုင္းအေစ မေျပာနဲ႔ သမီးရင္းေတာင္ မလိုရင္ လွည့္မၾကည့္သူဆိုေတာ့ ရွိပါေစ ေပါ့ေလ။ သည္လိုေတြးမိေတာ့လည္း ေျဖသာသား။

”သမီး သူေဌးမတို႔ အိမ္မွာ ေနရသာ ညည္း စိတ္ခ်မ္းသာရဲ႕ လား၊ ညည္းအလွဴ႕အစ္မက ရွင္လွည့္ေတာ့လည္း လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေနပူသာနဲ႔ပဲ ပရိကၡရာ မလြယ္ၾကဘူး မရြက္ၾက ဘူး။ ေရစက္ခ်ေတာ့လည္း မပါၾက ဘူး။ အလွဴၿပီးလို႔ ဆန္ပန္းေပါက္ ေပါက္ႀကဲေတာ့လည္း ေငြဖလားထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး တစ္ဆုပ္တစ္ႀကဲ မရွိၾက ဘူး။ အလာႀကီးလာၿပီးမွ အလွဴ႕ေဝယ်ာဝစၥထဲ မပါသာေတာ့ စိတ္ႀကီးလြန္းပါသေအ”

အေမက သည္လိုစိတ္ႏွလံုးနဲ႔လင္မယားၾကားေနရသာ စိတ္ခ်မ္း သာရဲ႕လားလို႔ေမးၿပီ။ က်ီးမႏိုး မေျဖတတ္ဘူး။အေမေျပာသလို ရြာကလည္း ေျပာၾကမွာပဲ။ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာရွာပါဘူး။ ဦးေအာင္ျမတ္ေျပာ သလို ေရာဂါတစ္ဝက္ ေပ်ာက္ေနပံု ရပါရဲ႕။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးအဖို႔ရာရယ္လို႔ ေလးခြႏွစ္လက္လုပ္ေပးေနလို႔ အေမ က ေငါက္ ယူရ သာၾကည့္ ေတာ့။ ရြာမွာေနခြင့္ရတဲ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ကေတာ့ က်ီးမႏိုး ကြၽဲခေလာက္က သူ႔ဘဝေဟာင္း ျပန္ေရာက္ရတဲ့ရက္ေတြေပါ့။ညဘက္ သူငယ္ခ်င္းရြယ္တူ ေတြစုၿပီး ၿမိဳ႕ေၾကာင္းရပ္ေၾကာင္း ေျပာရသာကို သူတို႔မွာ အံ့ေတြၾသလို႔။ က်ီးမႏိုးက ဒါေတြကို ဂုဏ္လုပ္ၿပီး ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိသာလည္းအမွန္ပဲ။ အေမက ကိုရင္ႏွစ္ပါးကို ေက်ာင္း မွာပဲ ေပ်ာ္သေလာက္ထားေတာ့ မယ္တဲ့။

က်ီးမႏိုးသိသားပဲ။ ကိုရင္ဘဝနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနႏိုင္ သေလာက္ေနၾကေတာ့လို႔ ေျပာသာ မႈတ္လား။ ပိတ္စြယ္ကေတာ့ အရြယ္ ကေလးရလာလို႔ အခင္းတကာထဲ ဝင္မယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံရႏိုင္ပါၿပီ ဆိုသာလည္းပါရဲ႕။ အေမ သူေဌးမ ဆီက ပိုက္ဆံယူလိုက္သာ ေတြ႕ေပသိ က်ီးမႏိုးအေမ့ကို ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ီးမႏိုး ကိုယ္တိုင္လည္းၿမိဳ႕မွာ ေနႏိုင္ သေလာက္ ေနရဖို႔ရွိသာပဲဟာ။ႏွစ္ရက္ကလြန္ေတာ့ ဦးေအာင္ ျမတ္ကလာေခၚၿပီ။ ဥစၥာေစာင့္မ်ား သိုက္နန္းကိုျပန္ဖို႔ သိုက္ေစာင့္ ဘိုးဘိုးက အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေခၚလိုက္သလိုပဲ။ အထုပ္ျပင္ေတာ့ အေဖငိုသယ္။ အေမငိုသယ္။ ပိတ္စြယ္ကလည္း ငိုသယ္။ ကိုရင္ ႏွစ္ပါးကေတာင္ အိမ္ၾ<ြကလာၾကရင္း ဆံုလို႔ ငိုလိုက္ၾကသာ။ က်ီးမႏိုးက ေတာ့ မိဘေတြေရွ႕မွ ာ မငိုမိေအာင္ ေနသယ္။ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ပါ ဘူး။

မငိုမိေအာင္ေနရသာၾကာ ေတာ့ ရင္ေတြေတာင္ ေအာင့္ပါရဲ႕။ ၿမိဳ႕ကားလမ္းကို လွည္းနဲ႔ လိုက္ရ သယ္။ ၿပီးမွ ၿမိဳ႕ကားစီးရမယ္။အေမက တစ္ခါက ေျပာ သလို ေျပာ သာပါ ပဲ။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေပါ့ ေအတဲ့။ လွည္းထြက္ေတာ့ က်ီးမႏိုး အေမတို႔ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ လွည္းလမ္းတစ္ေနရာကဆီးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေႏြမွာ ရွားရွား ပါးပါး ပြင့္တဲ့ စပယ္ကံုးကေလး ေတြ ၿမိဳ႕ျပန္လက္ေဆာင္ရယ္လို႔ လာေပး ၾကသယ္။ စပယ္ပြင့္ကေလးေတြကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ႀကိဳင္လို႔။

စပယ္နံ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာနံ႔ပါ။
ကြၽဲခေလာက္ရြာနံ႔ပါ။ သည္ ေတာ့မွ က်ီမႏိုးငိုမိေလရဲ႕။ ဦးေအာင္ျမတ္က ကေလးမ နင္ငိုေန သလားတဲ့။ က်ီးမႏိုးက ‘အင္း’တစ္လံုးတည္းပဲ ေျဖလိုက္သယ္။ ဦးေအာင္ျမတ္က ဆက္ေျပာေနေလ ရဲ႕။

”ေအးေပါ့ဟာ…မိဘ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ခြဲရသာဆိုေတာ့ နင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့…နင္က အမ်ားႀကီး ေတာ္ပါေသးသယ္ ငါ့တူမရယ္…နင္နဲ႔ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္း မိန္း ကေလးေတြမ်ား ရြာမွာ အင္မတန္ ပင္ပန္းၾက သယ္… ထမင္းတစ္လုပ္စားရဖို႔ ေက်ာကို တစ္ေနကုန္ ေနလွန္းထား ၾကရသယ္…အရြယ္မတိုင္ခင္ အိုစနာက်ၾကရ သယ္… နင္က သူေဌးအိမ္မွာ ၿငိမ္းပါသယ္ဟာ”

”ေက်ာ ေနမပူသာနဲ႔ပဲ ၿငိမ္းရ ေရာလား ဦးေလးေအာင္ျမတ္ရယ္’ လို႔ ေျပာမယ္ျပင္ၿပီးမွ စကားလံုးေတြ မ်ိဳခ်လိုက္ရသယ္။
လမ္းတစ္ေနရာမွာေတာ့ ဦးေအာင္ျမတ္က စကားတစ္ခြန္း ေျပာသယ္။
”သူေဌးမလင္မယားက အခု ေနတဲ့ တိုက္ႀကီးကိုထားခဲ့ၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာသြားေနၾကဖို႔ စဥ္းစား ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားသယ္ …ျခဴးျခဴးပညာေရး ထင္ပါရဲ႕…နင္

လိုက္ရမယ္ဆိုရင္ လိုက္သာ သြားဟ …ဒါမွမဟုတ္လို႔ အခုေန တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကပဲ ျခဳးျခဴးကို ေက်ာင္း အိပ္ေက်ာင္းစားပို႔မလား တစ္ခုခု ေတာ့ျဖစ္မွာပဲ”
သည္စကားမွန္ခဲ့ရင္ ျခဴးျခဴးနဲ႔ ေတာ့ ေဝးရေခ်ေသးေပါ့။ ျခဴးျခဴးမွ မရွိရင္ မာမီတို႔တိုက္ႀကီးမွာ ေဒါင္း တစ္ေငးစာေတာင္ က်ီးမႏိုးမေနခ်င္ ဘူး။
”ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ ဦးေလး”
”သည္ႏွစ္ေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ ေသးဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕ …ေရွ႕ႏွစ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ဖို႔ပဲ”
ျမင္းတစ္ေကာင္လို ေဝးေဝး ေျပးခ်င္ေနတဲ့ ျခဴးျခဴးကေတာ့ သည္စကားၾကားရင္ ဝမ္းသာေန လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ျခဴးျခဴးေရ…ညည္းေျပာတဲ့ရွင္ဒြဲလားပံုျပင္ထဲကလို ညည္းက ၾ<ြကက္ဘဝက ျမင္းဘဝေျပာင္း၊ က်ီးမႏိုးက ဖ႐ံုသီးစင္စစ္က ျမင္း တပ္လွည္းဘဝ ေျပာင္း႐ံုေပါ့။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္ခင္ထူး

ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာေနေၾကာင္း ျပၫႊန္သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားအနက္ တစ္ခုမွာ ကမၻာ့ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ဝင္႐ုိးစြန္းမ်ားရွိ ေရခဲျပင္မ်ား ေလ်ာ့နည္း က်ဳံ႕ဝင္လာေနမႈျဖစ္ သည္။ ေဆာင္းအခါ ဆီးႏွင္း က်၍ ေရခဲျပင္မ်ား က်ယ္ျပန္႔လာလိုက္၊ ေႏြအခါ အရည္ေပ်ာ္ေသးငယ္သြားလိုက္၊ တစ္ဖန္ေနာက္ ေဆာင္းတြင္း၌ ေရခဲျပန္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္ ဝင္႐ိုး စြန္း မ်ားရွိ ေရခဲျပင္မ်ား၏ ပ်မ္းမွ်အက်ယ္အဝန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္း ခ်ီ၍မေျပာင္းမလဲတည္ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ပူေႏြးလာေနေသာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ဝင္႐ိုးစြန္းေရခဲျပင္မ်ားသည္  တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပို၍ပို၍ ေသးငယ္လာလ်က္ရွိသည္။

ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းေရခဲျပင္ႀကီးသည္ ေအာက္ခံေရျပင္ေပၚ၌ ခဲမာ၍ေပါေလာေပၚေန ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္းေရခဲျပင္သည္မူ ကုန္းေျမေပၚတြင္ တည္ရွိေနျခင္းျဖစ္ သည္။ ေအာက္ခံမတူ၍ အရည္ေပ်ာ္ခ်ိန္၊ အရည္ေပ်ာ္ႏႈန္း မတူေသာ္လည္း ေရခဲျပင္ႏွစ္ခုစလံုး တစ္ႏွစ္ ထက္တစ္ႏွစ္ ေသးငယ္လာေနသည့္အခ်က္တြင္မူ တူညီေနသည္။ ဥေရာပအာကာသေအဂ်င္စီမွ လႊတ္တင္ ထားေသာ ခ႐ိုင္ယိုဆတ္ၿဂိဳဟ္တု၏ တုိင္းတာ ခ်က္မ်ားအရ ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္း အႏၲာတိတ္ေရခဲ ျပင္၏ အေနာက္ပိုင္းသည္ ၁ ႏွစ္လွ်င္ ၃၆ ကုဗမိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ေလ်ာ့နည္းလာေနသည္။ ေလ်ာ့နည္းမႈအမ်ားစုသည္ ယင္းအရပ္ရွိ ပင္လယ္ထဲသို႔ ထိုးထြက္ေနေသာ ေရခဲျမစ္မ်ား အရည္ေပ်ာ္ မႈေၾကာင့္ျဖစ္ ရာ အဆိုပါအေၾကာင္း အရင္းတစ္ခုတည္းအတြက္ေၾကာင့္ ပင္လယ္ ေရျပင္သည္ ၁ ႏွစ္လွ်င္ ဝ ဒသမ ၃ မီလီမီတာႏႈန္း ျမင့္တက္ လာလ်က္ ရွိသည္။ အဆိုပါ အရ ည္ေပ်ာ္ ေရခဲမ်ား၏ပမာဏသည္ ႏွစ္မိုင္ခြဲမွ်ျမင့္ေသာ ေတာင္တစ္လံုး၏ ထုထည္မွ်ရွိၿပီး အေလးခ်ိန္အား ျဖင့္ေျပာလွ်င္ တန္ခ်ိန္ဘီလ်ံေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ေလးလံ သည္။ေရခဲ တြင္ ပင္လယ္ထဲရွိ ေရခဲႏွင့္ ေျမေပၚ ေရခဲဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိရာ ပင္လယ္ေရခဲ ပမာဏ သည္ အနည္းငယ္မ်ားလာေသာ္လည္း ကုန္းေရခဲ ပမာဏသည္ သိသာစြာ ေလ်ာ့ က် လာေနသည္။ ၿခဳံ၍ေျပာလွ်င္ အႏၲာတိတ္ေဒသေရခဲျပင္ ေသးငယ္လာေနသည့္အခ်က္မွာ ထင္ရွားလွသည္။

အႏၲာတိတ္ေရခဲျပင္နည္းတူ ေျမာက္ဝင္႐ိုး စြန္းဝန္းက်င္ရွိ အာတိတ္ေရခဲျပင္သည္လည္း က်ဳံ႕ဝင္လာေနသည္မွာ မၾကာမီ အာတိတ္ေဒသ ၏ ေႏြရာသီ တြင္ ေရခဲလံုး ဝေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့ မည္ေလာဟု စိုးရိမ္သူမ်ားပင္ရွိေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမုိဒယ္အမ်ားအျပားက အာတိတ္ ေရခဲျပင္သည္ ယခုရာစုႏွစ္မ ကုန္မီ ေႏြ အခါတြင္ ေပ်ာက္ သြားႏုိင္သည္ဟု ခန္႔မွန္းေနၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္အတိအက်ကိုမူ ေျပာဆိုႏုိင္ျခင္း မရွိၾက ေသးေခ်။ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ေႏြတြင္ အာတိတ္ေဒ သ၌ ေရခဲျမင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ ဟု ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ား ပင္ရွိေနသည္။

ထိုမွ် နီးကပ္ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေရခဲျပင္ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ဟု ဆိုထားေသာ ယင္းခန္႔မွန္း  ခ်က္မ်ားသည္ ထပ္ဆင့္သက္ေရာက္မႈမ်ားကို   ထည့္တြက္ထားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ ဤေနရာ ၌ ထပ္ဆင့္သက္ေရာက္မႈဆိုသည္မွာ ပူေႏြးလာ ေသာ ကမၻာ့ရာသီဥတုသည္ ေရထုကိုလည္း ပူေႏြးေစရာ နဂိုက ေရထဲတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေနေသာ ကာဗြန္ ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္တို႔သည္ ေႏြးေသာေရ ထဲတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္မႈ နည္းသျဖင့္ ေလထဲဝင္ ေရာက္လာၿပီး ကမၻာ့ရာသီဥတုကို ထပ္ဆင့္ပူေစ ေသာျဖစ္ရပ္ကို ေခၚသည္။

ေရခဲျပင္မ်ား က်ဳံ႕ဝင္ေနျခင္းသည္ ကမၻာ ႀကီး ပူေႏြးလာမႈကို ျပသသည့္လကၡဏာတစ္ခု ျဖစ္သည့္အျပင္ ပင္လယ္ေရျပင္ ျမင့္ တက္လာ ေနေၾကာင္း ၫႊန္း ဆိုေနေသာျဖစ္ ရပ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ေရျပင္ျမင့္တက္လာေနျခင္း ေၾကာင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမ်ား၏ ကုန္းေျမမ်ား ေရေအာက္ေရာက္ မည္၊ ေျမေပၚေရ ကန္ႏွင့္ ေျမေအာ က္ေရခ်ဳိေၾကာမ်ားထဲသို႔ ေရငန္ဝင္ကာ ေသာက္သံုးေရအခက္ေတြ႕ေစမည္။ ေရလႊမ္းမိုးမႈ အႏၲရာယ္ ပိုႀကီးလာမည္။ မုန္တိုင္းတုိက္ေသာ အခါ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား၏ ႐ိုက္ ခတ္ဖ်က္ဆီးမႈဒဏ္ ကို ပို၍ခံရမည္။ထို႔ျပင္ ေရျပင္ျမင့္တက္လာျခင္းသည္ ေရျပင္ဧရိယာ ပို၍က်ယ္လာျခင္းပင္ျဖစ္ရာ ပို၍ က်ယ္ေသာေရျပင္သည္ ေနေရာင္ကိုပို၍ စုပ္ယူ သျဖင့္ ေရျပင္ပူေႏြးျခင္းကို ထပ္ဆင့္ဖန္တီးျပန္ သည္။

ေရခဲျပင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္၍ပင္လယ္ထဲသို႔ စီးဝင္လာသည္တို႔မွာ ေရခ်ဳိမ်ားျဖစ္သည္။ ေရငန္ထဲသို႔ ေရခ်ဳိေရာေႏွာေသာအခါ သမုဒၵရာ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား၏ သိပ္သည္းျခင္း၊ အပူခ်ိန္ႏွင့္ စီးဆင္းသည့္ပံုစံေျပာင္းလဲသည္။ ကမ္း႐ိုးတန္း ေဒသမ်ား၏ ရာသီဥတုသည္ ယင္းတို႔အနီး ျဖတ္သန္းေသာ သမုဒၵရာေရစီးေၾကာင္း၏ အပူခ်ိန္ႏွင့္ စီးဆင္းသည့္ ပံုစံေပၚတြင္လည္း မူတည္သျဖင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမ်ားသည္ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရဖြယ္ရွိေနသည္။ ယခင္ႏွစ္က အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ အလက္စကာျပည္နယ္ႏွင့္ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာအေပၚပိုင္းရွိ ဂရင္းလန္းကြၽန္းတို႔တြင္ ႀကံဳခဲ့ရေသာ အပူလိႈင္းတို႔မွာ သမုဒၵရာေရစီး ေၾကာင္းမ်ား အပူခ်ိန္ေျပာင္း လဲျခင္း ၏ အက်ဳိးဆက္ဟု ယူဆၾကသည္။

ရာသီဥတုအေျခအေနသည္ ပစၥဳပၸန္တြင္    မ်က္ဝါးထင္ထင္ေျပာင္းလဲေနသကဲ့သို႔ အနာဂတ္တြင္လည္း ေျပာင္းလဲလာမည္သာ ျဖစ္သည္။ အေျပာင္းအလဲ ဆိုရာ တြင္ ေ ကာင္း ေသာ ဘက္သို႔ ေျပာင္းျခင္း၊ ဆိုးေသာဘက္သို႔ ေျပာင္းျခင္းဟူ၍ ရွိေသာ္လည္း လက္ရွိကမၻာ့ ရာသီဥတုသည္မူ အဆိုးဘက္သို႔သာ ေျပာင္းလဲ မည့္သေဘာ ရွိ သည္။ လူ၊ သစ္ပင္စေသာ သက္ရွိ တို႔သည္ ေျပာင္းလဲလာေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ မိမိတို႔၏ အေန အထိုင္ႏွင့္ ခံႏိုင္စြမ္းတို႔ ကို ေျပာင္း လဲႏုိင္စြမ္းရွိၾက သည္။ ဥပမာ အလြန္ေအးသာအရပ္မွ လူတစ္ဦး သည္ အပူပိုင္းေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လွ်င္ ကနဦးတြင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ခံစားရေသာ္ လည္း ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ပူေသာရာသီဥတုႏွင့္ ေနသားက်လာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ကမၻာႀကီး ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲျခင္းသည္ ျမန္ဆန္လွသျဖင့္ ယင္းျဖစ္စဥ္၏ အက်ဳိးဆက္မ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ ေနသား တက် ျဖစ္ႏိုင္ ရန္ မလြယ္လွေပ။ ျဖစ္ၿမဲထက္ ပူလြန္းေအးလြန္းေသာ ရာသီဥတု၊ မုန္တိုင္းတိုက္လြန္း မိုးမ်ားလြန္း၍ ေပၚေပါက္ ေသာ ဧရာမေရႀကီးမႈ အႏၲရာယ္၊ အပူလြန္ ၍ ေလာင္ ကြၽမ္းေသာ ေတာမီးမ်ားစသည္တို႔ကို ခါးစည္း၍ ခံၾကရသည့္ အျဖစ္မ်ားကို ယခုကတည္းက ၾကားေနရၿပီျဖစ္သလို လက္ရွိ ျဖစ္ရပ္တို႔ထက္ ပိုမိုျပင္း ထန္ေသာ ေဘး ဒုကၡမ်ားသည္ လူသားတို႔ အားေစာင့္ႀကိဳလ်က္ရွိသည္။

ေက်ာ္ဦး

(၁)
စင္စစ္ေတာ့ ‘ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳ’ ဆိုေသာ ေဟာဒီ အိမ္ေဂဟာႀကီး မွာ ေဒၚေထြးသည္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ မဟုတ္။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ ေျပာေလာက္ေအာင္ အေရးပါ အရာေရာက္သူ တစ္ဦးမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ႀကီးရွင္ တို႔၏ သံေယာ ဇဥ္အရ တြက္ၾက စတမ္း ဆိုလွ်င္ ေတာ့ ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳ မွ မိသားစုဝင္ အားလံုး အတြက္ အဓိက အေရးပါ အရာ ေရာက္ေသာ တာဝန္ႀကီး တစ္ခု ကို အာဏာကုန္ လႊဲေျပာင္း အပ္ႏွင္းျခင္း ခံထားရသူ ဟုသာသာ ထိုးထိုးကေလး ဘ ဝင္ျမင့္ေကာင္း ျမင့္ႏိုင္ေလာက္ ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေဒၚေထြး သည္ ဤရိပ္ၿမံဳ ၏ မီးဖိုေခ်ာင္ အေခါင္အခ်ဳပ္ စား ေတာ္ကဲ ‘အိုးသူႀကီး’ တာဝန္ကို ယူ ထားရ သူ ျဖစ္ေပေသာေၾကာင့္ တည္း။

ေဒၚေထြး၏ တာဝန္က ေသာ္က ရိပ္ၿမံဳမွ အိမ္သူ အိမ္သားမ်ား အတြက္ စားေသာက္ဖြယ္ ဟူသမွ် ဒိုင္ခံ စီစဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေပးရ ေသာ တာဝန္ ျဖစ္ေတာ့ ၏။ ေသာ္က ရိပ္ၿမံဳ၏ ထာဝရ စားဖိုမွဴးႀကီး အျဖစ္  ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ က်င္လည္ လာခဲ့ သူျဖစ္၍ ဤအိမ္ႀကီး ၏ မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္ ပမာသည္ မိသားစု ႏွင့္ ပတ္ သက္ ၍ အပ္က် တာက အစ သိခြင့္ ရခဲ့သူဟု ဆိုႏိုင္၏။ ထို႔ထက္ မက သည္မိသားစုဝင္ အားလံုး စ- ဆံုး ကုန္စင္ မသိၾကေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ ကို ပင္ သိေသး သည္ဟု ေျပာလို႔ရႏိုင္ေခ် ေသး၏။

သည္ေတာ့ ”ခင္ရာေဆြမ်ဳိး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း”ဟူေသာ ဆို႐ိုး စကားအတိုင္း သည္ မိသားစု ႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ ေဒၚေထြးသည္ လည္း ထပ္တူ ထပ္မွ် တစ္ေျပးညီ တစ္သားတည္းေသာ ခံစားခ်က္ရွိခဲ့ ရတာပဲ ျဖစ္၏။ ဆိုၾကပါစို႔ သည္ မိသားစု၏ ဝမ္းသာစရာ ကိစၥမ်ဳိး ေပၚေပါက္ လာလွ်င္ ေဒၚေထြးလည္း ဝမ္းသာ ရသလို ဝမ္းနည္း စရာျဖစ္ ရပ္မ်ဳိး ႀကံဳဆံု လာခဲ့ရၿပီဆိုလွ်င္ ေဒၚေထြးလည္း ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲရ တာမ်ဳိးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးက အဆန္း တၾကယ္ဟု မဆိုႏိုင္။ ျမန္မာ မိသားစု မွန္လွ်င္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ တတ္ၾကသည္က လူမ်ဳိးရဲ႕ ပင္ကို ဓေလ့ တစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အေနၾကာလွ်င္ ၾကာသေလာက္ ကြၽမ္းဝင္မႈ ပိုကာ ကူညီ ႐ိုင္းပင္း တတ္မႈ၊ မွ်ေဝ ခံစားတတ္မႈ ကိုယ္စီ ရွိၾကစၿမဲ။ ေသြးသား ေတာ္စပ္သည့္ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာ မဟုတ္သည့္ တိုင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတူ တစ္ ရပ္တည္းေန တစ္ေရတည္း ေသာက္ခဲ့ၾကသူေတြ ထဲက တစ္စံု တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္ သြားလွ်င္ပင္ မ်က္ရည္ ကေလး စမ္းစမ္းႏွင့္ အသုဘသတင္း ေမးလာ တတ္ၾကသည့္ လူမ်ဳိးေတြ ပဲ။

သို႔ေပမဲ့ သည္တစ္ႀကိမ္မွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ပင္ ေဒၚေထြး အံ့အားသင့္ေန မိရသည္မွာ အေတာ္ ထူးဆန္းေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ဟုပင္္ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ဤ မိသားစုဝင္ထဲမွ အိမ္ႀကီးရွင္ အေခါင္ အခ်ဳပ္ မေဟသီႀကီးဟု ဆုိရမည္ျဖစ္ေသာ ‘ေဒၚခင္မမ’၏ နာေရး ကိစၥႀကီးက မ်က္စိေအာက္ မွာ ဘြားဘြားႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ တာျဖစ္ပါလ်က္ ႏွင့္ ထိုကိစၥ အတြက္ ေဒၚေထြးမွာ မည္သို႔မွ် မခံစား မေၾက ကြဲမိရေလေသာ ေၾကာင့္ပင္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ အလွဆံုးျပင္ ဆင္ ထားေသာ ေဒၚခင္မမ၏ အေလာင္း ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိေလ တိုင္းပင္ ေဒၚေထြးမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္ မလံုျဖစ္ေနမိ ရ၏။ ကိုယ္ကမွ ဝမ္းမနည္း မိေပတာကိုး။ အကယ္၍ ေဒၚခင္မမ၏ ဝိညာဥ္သည္သာ ဤအိမ္ရိပ္ အတြင္း တစ္ေနရာရာ မွာ ဝဲပ်ံ ခိုေအာင္းေနဆဲ ျဖစ္မည္ဆို ပါက မည္သို႔မွ် ထူးျခား တုန္လႈပ္မႈ မရွိ ခဲ့ေလေသာ ေဒၚေထြး ၏ ခံစား ခ်က္ကို သိေနမွာ အမွန္ပဲ ဟုေအာက္ ေမ့မိေလေတာ့လည္း သြားေလသူ အေပၚ မ်က္ႏွာပူ ရမလုိလို၊ အားနာ ရမလိုလို။

ကိစၥေတာ့ မရွိပါ။ ယခုေျပာခဲ့ သလို ေဒၚခင္မမက ေဒၚေထြး၏ တံုဏွိ ဘာေဝခံစားမႈ အတြက္ အျပစ္ တင္လာခဲ့မည္ ဆိုဦးေတာ့။ ေဒၚေထြး အေနျဖင့္…

”ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ မမရယ္၊ မမအတြက္ က်န္တဲ့ အိမ္သူအိမ္သားေတြ နဲ႔ ထပ္တူဝမ္းနည္း ခ်င္ေပမဲ့ ေဒၚေထြး ရင္ထဲကကို ဘယ္လိုမွ လႈပ္ရွား မလာခဲ့တာ ကို ေတာ့ ေဒၚေထြးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ကြဲ႕၊ ေရာက္ရာ ဘဝကသာ ခြင့္လႊတ္ ပါေလေတာ့” ဟုေတာင္းပန္ရန္ အသင့္ ရွိေနတာ ေသခ်ာေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

(၂)
”စိုင္ေကာ္၍ ခ်ဳံေပၚေရာက္ သည္” ဆုိေသာ ၾကားဖူး နားဝ စကားပံုသည္ ေဒၚေထြးတို႔ တစ္အိမ္သားလံုးက ”မမ”ဟုေခၚ ဆိုၾကရသည့္ ”ေဒၚခင္မမ” ဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၏ ျဖစ္စဥ္ မ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္ ရွင္းရွင္းႀကီးေပၚလာေလ သည္ဟု ေဒၚေထြး ေကာက္ခ်က္ခ် ခ်င္မိရေတာ့၏။ ေသာ္က ရိပ္ၿမံဳ၏ စည္းစိမ္ ဥစၥာ ဟူသမွ်ကို အေမြဆက္ ခံပိုင္ဆိုင္မည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ဖူးစာ ဖက္ခဲ့တာကိုက ေဒၚခင္မမ ဆိုေသာ မထင္မရွားသာမန္ အည တရ မိန္းမ သားတစ္ဦး အတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲ ျမင့္တက္ သြားေစမည့္ ႀကီးစြာေသာ အခ်ဳိး အေကြ႕ႀကီး တစ္ခုဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ရမွာပဲ ျဖစ္သည္။

ေသာ္က ရိပ္ၿမံဳႀကီးမွာ ‘အရွင္ သခင္မ’ ျဖစ္လာဖို႔ ကံၾကမၼာဖန္လာ ပံုက ေဒၚခင္မမႏွင့္ ကိုဘေသာ္ လက္ထပ္ခဲ့ ၾကၿပီး ၂ ႏွစ္ အတြင္းမွာ ပင္ကို ဘေသာ္၏ မိဘႏွစ္ပါး က ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလို ကြယ္ လြန္သြားခဲ့ၾက၏။ သည္ေတာ့ ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳ ၏ အႀကီးအမွဴးက ကိုဘေသာ္ ျဖစ္လာသည္။ ေရျမင့္ ေတာ့ ၾကာတင့္စၿမဲ မဟုတ္ လား။ လင္ေတာ္ေမာင္ က နန္းသိမ္းပြဲခံၿပီ ဆိုမွေတာ့ ေဒၚခင္မမ ဆိုတာက ၿပိဳင္ဘက္ မရွိ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္ လာေတာ့သည္မွာ အထူး အဆန္း ဟုပင္ မဆိုႏိုင္။

သို႔ေသာ္ သည္ရိပ္ၿမံဳထဲသို႔ ေဒၚခင္မမ ေရာက္လာၿပီးမွ အထူး အဆန္း ျဖစ္ရပ္ေတြ ေပၚေပါက္္လာ ခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာေလသည္။ ဒါကို ကိုဘေသာ္ ၏ မိဘမ်ား လက္ထပ္ ကတည္းက အိမ္မွာ စားဖိုမွဴး တာဝန္ကို တစ္ေလွ်ာက္ လံုးက ဒိုင္ခံ ထမ္းေဆာင္လာခဲ့ ေသာ ေဒၚေထြးက အသိဆံုး ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုး တြင္ ေဒၚခင္မမ ၏ အာဏာစက္ ျဖန္႔က်က္လႊမ္းမိုး လာလိုက္သည္မွာ ကိုဘေသာ္ ဘက္က ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဟူသမွ် ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳႀကီး သို႔ အဝင္ အထြက္ အဆက္ အဆံ ႀကဲသြားၾက။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ စဲသြားၾကသည္ ကပင္ သက္ေသျဖစ္ေတာ့သည္။ တရားက် ဖို႔ လည္းေကာင္း၊ မခံခ်င္စရာလည္း ေကာင္းတာ မွန္ေသာ္လည္း ကိုဘေသာ္ဘက္ က ေဆြမ်ဳိးသား ခ်င္းေတြရဲ႕ အသံေတြက ရွင္းရွင္း ကေလးပါပဲ။

”မေထြးရယ္၊ ညည္းက ေမာင္ဘေသာ္ ကေလးဘဝတည္း က ဒီအိမ္မွာ တစ္သက္လံုး မီးဖို ေခ်ာင္တာဝန္ခံ လုပ္လာတဲ့ ေဆြမ်ဳိး တစ္ပိုင္းလို လူပဲ၊ အစ္ကိုႀကီးတို႔ အစ္မတို႔ ရွိခဲ့တုန္းကသာ ဝင္ထြက္ သြားလာ လို႔ေကာင္းခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ အေျခအေနက မဟုတ္ေတာ့ ဘူးဟဲ့၊ ငါ့တူေတာ္ေမာင္ ဘေသာ္ ကိုယ္တိုင္ က မယား တစ္မ်က္ႏွာ ကလြဲရင္ ဘယ္မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ေတာ့တဲ့ ဥစၥာ၊ ေမာင္ဘေသာ္ရဲ႕ မိန္းမ ခင္မမနဲ႔ တို႔နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးကြဲ႕၊ တို႔တစ္ေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ လာၾက ရင္ပဲ ေခ်းဖို႔ ငွားဖို႔ လာေတာ့သလိုလို သံသယ မ်က္လံုးေတြ နဲ႔ဆီးၾကည့္ ေတာ့တာ ေမာက္မာ ႐ိုင္းပ်လုိက္ ပံုကလည္း လင္ဘက္က ဦးႀကီး ေဒၚႀကီး အစ္မ ႏွမေဆြမ်ဳိး အားလံုးကို မတူမတန္သလို ဆက္ဆံတာေလ၊ ေမာင္ဘေသာ္ ရဲ႕ စည္းစိမ္ပံုေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ သူလာခဲ့တဲ့ ဘဝ ကို ေမ့သြားၿပီး ‘ဆီးသီးသည္ မဗ်ဳိင္း’ ဇာတ္ထုတ္ ကိုသာ သြားသြား သတိရ မိေတာ့တယ္။ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ နဲ႔ပဲ အဲဒီအိမ္က သူ႕ ေယာက်္ားနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ဟူ သမွ် ေဆြခန္း မ်ဳိးခန္းျပတ္ကုန္ ၾကရတယ္ ဆိုတာ တစ္နည္းအား ျဖင့္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမ ဘယ္ေလာက္ အဆိပ္ျပင္းတယ္။ ဘယ္လို အဆင့္ အတန္း နိမ့္က်တယ္ ဆိုတာ ထင္ရွား ေအာင္ ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ၊ ေတြး ၾကည့္တတ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ရွက္ စရာႀကီးကြဲ႕၊ တို႔ကေတာ့ ေတာ္ပါၿပီ။ မေထြးရယ္၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ေနႏိုင္ ၾကတဲ့ သူေတြပဲ၊ ေမာင္ဘေသာ္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ ခံေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ေဆြဟဲ့ မ်ဳိးဟဲ့ ရယ္လို႔ လာၾကဝင္ၾက ထြက္ၾကေပမဲ့ စိတ္ဆင္းရဲ ရမွာခ်င္း အတူတူေတာ့ ဘယ္သူ လာ ခ်င္ေတာ့မလဲ၊ ညည္းလည္း ေနတတ္ေအာင္ေန၊ စားတတ္ေအာင္ စားေပေတာ့”

ကိုဘေသာ္၏ အေဒၚအရင္း ျဖစ္သူကေပး ခဲ့ေသာ မွတ္ခ်က္ျဖစ္ ၏။ ထိုမွတ္ခ်က္က တစ္ဖက္ သတ္က်က် အလြန္အက်ဴး ေပးလိုက္ ေသာ မွတ္ခ်က္ဟု မဆုိသာေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ အိမ္ႀကီးရွင္ ေဒၚခင္မမ၏ တစ္ဖက္္ေစာင္းနင္း က်ေသာ လူမႈ ဆက္ဆံေရးက တစ္ ေယာက္စကား တစ္ေယာက္ နား ဆုိသလို ကိုဘေသာ္ ၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ အလယ္မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာလည္း အမွန္ပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳသို႔ ဝင္ထြက္ သြားလာသူေတြ ဆို၍ ေဒၚခင္မမ ဘက္ ေဆြ မ်ဳိး သား ခ်င္း ေတြပဲ က်န္ေနေတာ့ တာကို ၾကည့္ လွ်င္ပင္ သိသာေနၿပီျဖစ္ေတာ့၏။

ေဒၚခင္မမက ဆင္းရဲေသာ ဘဝ ကလာသူပီပီ ေအာက္သက္ေက် လွသည္။ စည္းစိမ္ ဥစၥာကို အငမ္းမရ တြယ္တာ မက္ေမာသည္။ အိမ္သူ က်င့္ဝတ္ ၅ ပါးတြင္ တစ္ပါး အပါ အဝင္ ျဖစ္ေသာ ‘ေလွ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ’ ဆုိေသာ က်င့္ဝတ္မွာ ေဒၚခင္မမ ၏ အဘိဓမၼာ တြင္ လံုးဝမပါဝင္။ တျခားသူေတြကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္တာ ေတာ့ ထားလုိက္ ပါဦးေတာ့။ အံ့ၾသ စရာေကာင္းတာက သူမ၏ မိရင္း ဖရင္းေတြ အေပၚမွာပင္ေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲ ေထာက္ပံ့လုိေသာ သဒၶါ တရား မရွိတာကေတာ့ အနီးကပ္ အတူေန အတြင္း သိေတြသာ မဟုတ္ လွ်င္ ေျပာလို႔မွ ယံုႏိုင္စရာ မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤမွ်တြန္႔တို ေစးႏွဲသူကို ေဒၚေထြး တစ္သက္တာတြင္ လံုးဝ မေတြ႕ဖူးခဲ့ဟု ၾသခ် ရမ လို ျဖစ္ေန ရေတာ့သည္။

ေဒၚခင္မမ၏ မိဘေတြခမ်ာ ဆင္းရဲ ရွာၾကပါသည္။ သူ၏ ေမြးခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ကလည္း ထိုနည္းတူပင္။ သည္ေတာ့ အေရးဟဲ့ဟု ႀကံဳလာ လွ်င္ ေလာေလာ ဆယ္ မွာ ေရႊဘံုစံေနရေသာ၊ ေသာင္သာေသာ ေဒၚခင္မမ ထံသို႔ သာ အကူအညီ အလို႔ငွာ လာၾက သည္။ ကိုဘေသာ္က မယားကိုဖူး ဖူးမႈတ္ ထားသူျဖစ္သည္။ အစစ အရာရာ အားလံုး မယား၏ အလုိက် ျဖစ္ေစသည္။ ျဖဴသည္ မည္းသည္္ ဆုိတာမ်ဳိး ဘာမွဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ ေဝဖန္တတ္သူ မဟုတ္။ မီးခံေသတၱာ ေသာ့ႏွင့္ ဘဏ္ေငြ စာရင္း စာအုပ္ကို ေဒၚခင္မမ လက္ထဲလႊဲေပး ထားတာ ပဲၾကည့္ေတာ့..။ သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္မမက ေထာင့္ေစ့ပါသည္။ မည္သည့္ ေမြးခ်င္းေပါက္ေဖာ္ ကိုမွ ေပးကမ္းစြန္႔ ႀကဲတတ္သူ မဟုတ္။ သူမ ေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲသူ ဆို၍ သူမ၏ အရြယ္လြန္ မိအိုဖအိုႏွစ္ပါးသာရွိ၏။

အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ ၈ဝ တြင္း ေရာက္ မိဘႏွစ္ပါးမွာ အလုပ္အကိုင္ ဆုိ၍ ဘာမွ် မည္မည္ရရ မလုပ္ ကိုင္ႏိုင္ရွာၾကေတာ့။ သည္အထဲ ဖခင္အိုႀကီး က ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ရာ ထဲ လဲေနသည္ဟု ဆို၏။ သည္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ၏ အေမအိုႀကီး သည္ သာ သံုးေလးရက္ တစ္ႀကိမ္ခန္႔ ေသာ္ကရိပ္ၿမံဳသို႔ ပံုမွန္လာ၍ ေဒၚခင္မမ၏ အေထာက္အပံ့ ကို ယူရ၏။ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးလင္ ကိုယ္မယားႏွစ္ဦးတည္း ဆုိေတာ့ ဆန္ကေလး တစ္ျပည္စႏွစ္ျပည္စ ဆီကေလး အစိတ္သား မွ်ႏွင့္ သံုး ေထာင္က်ပ္ထက္ ဘယ္ေတာ့ မွ မေက်ာ္လြန္ေသာ ေထာက္ပံ့ေငြ ကေလးေလာက္ ေပးလုိက္လွ်င္ သံုး ေလးငါးရက္ စာမွ်ေတာ့ ဖူလံုသြား ၾကပံုရသည္။ ေလးငါးရက္ ၾကာ အထိ မေပၚလာ ပဲေနၾကျပန္၏။

တစ္ဖန္ သံုးစရာ စားစရာျပတ္ သြားခါမွ တစ္ေခါက္ ေပၚလာတတ္ ျပန္၏။ ဤေနရာတြင္ ေဒၚခင္မမ ၏ အမိန္႔ေတာ္ကို နာခံ၍ လက္ထိ ကြက္က် ထုတ္ေပးေန ရသူ ေဒၚေထြး က ၾကားလူထဲတြင္ အသိ ဆံုးလူျဖစ္ လာရေတာ့သည္။

”ဟင္း…လာပဲ လာႏိုင္လြန္း တယ္၊ ေဒၚေထြးေရ၊ ဆန္ႏွစ္ျပည့္ ရယ္၊ ဆီ အစိတ္သားရယ္ ထည့္ေပး လိုက္ေရာ့…ဒါက တိုလီမိုလီ သံုးဖို႔ ေငြသံုးေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ စူပါေကာ္ ဖီမစ္ထုပ္ ၅ ထုပ္နဲ႔ သၾကား အစိတ္ သားတစ္ထုပ္၊ ႏို႔ဆီ တစ္ဘူးထည့္ ေပးလုိက္”

သည္လို အခါတိုင္း ေဒၚခင္မမ ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း ေဒၚေထြး ကပဲ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႀကီး တစ္လံုး ႏွင့္ ထည့္ထုပ္ပိုးကာ ေဒၚခင္မမ၏ မိခင္ႀကီး လက္အေရာက္ ထြက္ေပး ရေလ့ရွိသည္။ ေခြၽးေတြ သံေတြႏွင့္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေန ရွာေသာ မိခင္ အိုႀကီးကမူ ေဒၚေထြးက ကြၽတ္ကြၽတ္ အိတ္ထုပ္ႀကီး ထြက္လာ ေပးသည္ ႏွင့္ အေမာ ပင္မေျဖႏိုင္ရွာ။ တုန္ခ်ိ ေသာ လက္မ်ားႏွင့္လွမ္းယူ ကာ…

”ျပန္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ မေထြးရယ္ အိမ္မွာက လူမမာႀကီးကို ပစ္ထား ခဲ့ရတာ၊ က်ဳပ္သမီးႀကီး ေနေကာင္း တယ္မဟုတ္လား၊ အင္း ..ေဒၚႀကီး တို႔လည္း သမီးႀကီး က ေထာက္ပံ့ေန လို႔သာ အသက္ ဆက္ေနရတာ၊ ေက်းဇူးရွင္ ထမင္းရွင္ သမီးႀကီး ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ အသက္ရွည္ပါေစ၊ စည္းစိမ္ ဥစၥာေတြ ဒီေရလို တိုးတက္ ပါေစ”

ေဒၚေထြး သိသေလာက္က ေတာ့ မိခင္အိုႀကီးသည္ သမီးျဖစ္ သူ ေဒၚခင္မမ၏ ေပးကမ္းမႈကို လက္ခံ ရယူရေလတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအတိုင္း လွည့္ျပန္သြားေလ့ မရွိ။ တိုက္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာ၍ပင္ ေတြ႕ေဖာ္ မရေသာ သမီးႀကီးကို ႏႈတ္မွ တဖြဖြ ဆုေတာင္းေမတၱာေတြ ပို႔ကာ အထုပ္ကေလး ေခါင္းေပၚရြက္ ၿပီး တလႈပ္ လႈပ္ျပန္ သြားစၿမဲသာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါ တေလေတာ့လည္း ”အေမာကေလး ေျဖပါဦး ေဒၚႀကီး ရယ္၊ ေနက ပူပါဘိသနဲ႔၊ ခဏအေမာ ေျဖၿပီးမွ ျပန္ပါ” ဟုေဒၚေထြး က က႐ုဏာ သက္ စြာ တားမိတတ္ေသး ၏။ သည္ေတာ့လည္း အဘြားအို ခမ်ာ ေခြၽးကေလး သုတ္ကာ ေခတၱထိုင္ အေမာေျဖရွာ၏။ ထိုအခ်ိန္ အတြင္း မွာလည္း အၿငိမ္ေန သည္ ေတာ့ မဟုတ္။ ေဒၚခင္မမ ေပးကမ္း လိုက္သည့္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ အထုပ္ ကိုၾကည့္ကာ ပီတိ တေဝေဝႏွင့္ ေျပာ ေနတတ္ျပန္ေသး၏။

”ၾကည့္ပါဦး မေထြးရယ္၊ သမီးႀကီးက သဒၶါတရားဘယ္ ေလာက္ေကာင္းလဲ၊ ဟိုဘဝတုန္း ကလည္း ဒီလို သဒၶါတရား ေကာင္းခဲ့ လို႔ ခုဘဝမွာ သူခ်မ္းသာ တာေနမွာ ေနာ္၊ ဘဝ အဆက္ဆက္ ေကာင္းစား ဦးမယ့္ သမီးႀကီးပါပဲေတာ္”

”ခက္လိုက္တာေနာ္၊ ဟိုကျဖင့္ ေအာက္မွာ အေဒၚႀကီး ေရာက္ေန တယ္သြားေျပာမိ လို႔ လာျပန္ၿပီလား၊ သူတို႔ကလဲ ႐ႈပ္ပဲ ႐ႈပ္ရန္ေကာ၊ ကဲ၊ သြားသြား ထံုးစံ အတိုင္းပဲ သြားေပး ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ လို႔ ေျပာလိုက္ တာကိုခမ်ာမွာ မသိရွာဘူး၊ ေအး ေလ မိဘဆိုင္ တာကေတာ့ ကိုယ့္ သားသမီး ကိုယ္အၿမဲတမ္း အေကာင္း ပဲ ျမင္တတ္ တာကိုး” ဟု ေဒၚေထြးမွာ သက္ျပင္းပူႀကီး ခ်လိုက္ရတာကို အဘြားအို မသိပါ၊ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း ျပန္ခါနီးေတာ့ တိုက္ ေရွ႕သို႔ လူ႔လံုး ပင္ ထြက္ရပ္မျပ လာေသာ သမီး ႀကီး ေဒၚခင္မမကို ေမတၱာပို႔သြားေလ ေသး၏။

”သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး သက္ ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစေတာ္” တဲ့ေလ။
အင္း..ဆုေတာင္းတိုင္းျပည့္ ရရင္ေတာ့လည္း အေကာင္းသား ေပါ့ ေဒၚႀကီးရယ္။ အခုေတာ့ျဖင့္။
(၃)
အခုေတာ့ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့မိေသာ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးႀကီး ခ်ဳိးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တရားက်စရာ ေကာင္း လွသလို အ့ံအား သင့္စရာ လည္း ေကာင္းလွေသာ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးက ေဒၚခင္မမ တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္ကာ ေသ ဆံုးသြားခဲ့ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ ၏ အေျပာက ရွင္းပါ သည္။ ေဒၚခင္မမ၌ ေသြးတိုး ေရာဂါရွိ သတဲ့။ အစားအေသာက္ ကေလး တစ္ခ်က္ မွားလိုက္တာႏွင့္ ႐ုတ္ျခည္း ေသြးေတြခုန္ တိုးလာကာ အသက္ပါ သြားျခင္းျဖစ္ သည္ တဲ့။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ပံုက ျမန္ဆန္ လွေလသည္။

အဲဒီမွာ ေဒၚေထြး စိတ္အထိ ခိုက္ႀကီး ထိခိုက္မိရတာက ေဒၚခင္မမ အတြက္ မဟုတ္။ ေဒၚခင္မမ ၏ အေမ က်န္ရစ္ခဲ့သူ မိခင္ႀကီးအ တြက္သာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ မိခင္ အိုႀကီး ခမ်ာ သမီး၏ အေလာင္းစင္ နံေဘးမွာ ထိုင္၍ သမီးအေလာင္းကို ၾကည့္ကာ ေျဖသာစရာ မရေအာင္ တတြတ္တြတ္ ေျပာ၍ငို၏။ ၾကားရသည့္ စကားသံေတြ က ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွသည္။

”အမေလး၊ သူေတာ္ေကာင္း မႀကီးရဲ႕၊ သဒၶါတရား ႀကီးလွတဲ့ သမီးႀကီးရဲ႕ တကယ္ဆို သမီးက ေသခ်ိန္ မတန္ေသးပါဘူးကြယ္၊ ေနမယ္ဆို ေရႊဘံု စံၿပီး အမ်ားႀကီး ေနရ ဦးမွာပါ၊ ေသခ်င္းေသရင္ အေမ တို႔လို ေခါင္းျဖဴ စြယ္က်ဳိးႀကီး ေတြက ေသဖို႔ ေကာင္းတာပါ၊ သမီးအစား အေမ တို႔သာ ေသေပး လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ သမီးရဲ႕ ဟင္ ခုေတာ့ ေခါင္းျဖဴ စြယ္ က်ဳိးမိအိုဖအိုႀကီးေတြ ကိုယ္စား ညည္းက ေရွ႕ကေသျပၿပီး အေမတို႔ ကို တရားျပ သြားတာလား သမီးရဲ႕ အေမ့ကို ေျပာပါဦးကြဲ႕”

မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနေသာ မိခင္အိုႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေဒၚေထြး လည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနရာမွ ဆတ္ခနဲ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္သြားရ သည္။ ေဒၚေထြး နားအစံုထဲ တြင္ ”ခုေတာ့ ေခါင္းျဖဴ စြယ္က်ဳိး မိအိုဖအို ႀကီးေတြ ကိုယ္စားညည္းက ေရွ႕က ေသျပၿပီး အေမ တို႔ကို တရားျပသြား တာလား သမီးရဲ႕” ဟူေသာ စကားသံ ကပဲ့တင္ ထပ္ သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ”ဆက္ထိုင္ေန လို႔ေတာ့ မျဖစ္ ေခ်ေတာ့ဘူး”ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေဒၚေထြးေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္ ဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလးထေျပး ခဲ့ ရေတာ့သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈမွ မဟုတ္တာ။ ေဒၚခင္မမက အဟုတ္ တကယ္ပဲ ကိုယ္စား ဝင္ေရာက္လာျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည့္ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခု။ အဲဒါ ကို ေဒၚေထြး အသိဆံုး မဟုတ္လား။

ေဒၚေထြး၏ ေခါင္းထဲတြင္ ၿပီးခဲ့သည့္ေန႔ကမွ ပူပူေႏြးေႏြး ႀကံဳခဲ့ ရေသာ ျဖစ္စဥ္ကေလးက ျပန္ေပၚလာခဲ့၏။ သည္တုန္းက ထံုးစံ အတိုင္း မိခင္အိုႀကီး ေရာက္ လာေတာ့ ေဒၚေထြးက ေပးေနက် အတိုင္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ ထြက္ေပး ၏။ အခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီ ခန္႔ရွိ ေနၿပီ။ အေဒၚႀကီး က ေတာင္းပန္ သလို ေလ သံႏွင့္ေျပာ ၏။

”မေထြးရယ္၊ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္ မွာ လက္က်န္ မရွိေတာ့လို႔ ဘာမွ မခ်က္ခဲ့ရဘူး၊ အဘိုးႀကီးလည္း မနက္က ဆန္ျပဳတ္ ကေလးပဲ နည္း နည္း ေသာက္ ရရွာေတာ့ ဆာမွာပဲ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေကြၽးခ်င္ လိုက္တာ၊ ထမင္းကေလး ဟင္းကေလး တစ္ေယာက္စာ ေလာက္ ထုပ္ေပးလိုက္ ပါ ဦးေနာ္၊ အေဒၚ့ဖို ႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အိပ္ရာထဲက အဘိုးႀကီး အတြက္မို႔ ေျပာတာပါ”

ေၾသာ္ ဒီအခ်ိန္အထိ ေန႔လယ္ စာ မစားရေသးရွာတာကိုး ဟုေဒၚ ေထြး ရင္ဆို႔သြားသည္။

”ရတယ္ေဒၚႀကီး၊ ထုပ္ေပး လိုက္မွာေပါ့၊ ဒီမွာ ထမင္းဟင္း အၿမဲ ပိုပါတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး အတြက္ ထုပ္ေပးလိုက္မယ္၊ ခဏေလး ေစာင့္ ေနာ္”

ေဒၚေထြး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္ဝင္ ကာ ထမင္းထုပ္သည္။ ကိုယ္က စားဖိုမွဴး ဆုိေတာ့ ဘယ္ဟင္းလ်ာ ခ်က္ထားတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္အသိ ဆံုးေလ။ အိပ္ရာထဲ လဲေနရတဲ့ လူမမာႀကီး ဆိုေတာ့ အားရွိေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ကေလးဝဝ လင္လင္စားပါေစ ဆိုၿပီး ထုပ္ေပး လိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးေန ဆဲမွာပင္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ လွမ္းဝင္ လာတာက ေဒၚခင္မမ။ သူမက ေဒၚေထြးႏွင့္ အေဒၚႀကီးတို႔ ေျပာသံ ဆိုသံေတြကို ၾကားၿပီးသား ျဖစ္ပံုရ၏။ ေဒၚေထြးကို တစ္ခြန္း တည္းအမိန္႔ေပး၏။

”ေဒၚေထြး၊ မနက္က က်န္တဲ့ ထမင္းေတြ အကုန္ ထုပ္ေပးလိုက္၊ ညက်မွ အိမ္အတြက္ ထမင္း အပူထပ္ ခ်က္၊ ထမင္း ထုပ္ၿပီးရင္ အေပၚက ငါးပိရည္ ဆမ္းေပးလိုက္၊ ကန္စြန္းရြက္ နဲ႔ သီးစံု ခ်ဥ္ရည္ဟင္းက သပ္သပ္တစ္အိတ္ထည့္၊ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ စားလို႔ ျဖစ္တယ္၊ သပ္သပ္ေၾကာ္ခ်က္ ထားတဲ့ ပုစြန္တုပ္နဲ႔ တညင္း သီးဟင္း ေတြ ကေတာ့ ထည့္ေပးစရာမလုိဘူး။ အဲဒါေတြက ကိုဘေသာ္နဲ႔ ကြၽန္မ တို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ဟင္း ေတြ”

”ေၾသာ္ ကိုယ့္ အေဖအေမစား မွာပဲကြယ္” ဟုေဒၚေထြး အထြန္႔ မတက္ရဲပါ၊ ‘ထည့္ေပးလိုက္မဟဲ့’ ဟု အဖံုးလွပ္ လိုက္မိေသာ ပုစြန္တုပ္ အိုးခင္းကို အဖံုးျပန္အုပ္ လိုက္ရပါ သည္။ နီရဲ ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင့္ အႏွစ္က်ေအာင္ ႏွပ္ထားသည့္ ပုစြန္တုပ္ေကြးႀကီး မ်ားကို ေတာ့ အေဖအေမ့ ကိုယ္စားကိုယ္တိုင္ပဲ စားေတာ့မည္ ဆို ပါေတာ့ေလ။ ငါးပိရည္ ဆမ္းထားေသာ ထမင္းထုပ္ ၂ ထုပ္ႏွင့္ သီးစံုခ်ဥ္ရည္ ဟင္းထုပ္ ကိုသာ ေဒၚေထြး ထြက္ေပးလိုက္ရပါ ေတာ့သည္။ ဘာမွ မသိရွာေသာ မိခင္ အိုႀကီးကေတာ့ ထမင္းဟင္း ထုပ္မ်ားကို လွမ္းယူကာ ဝမ္းသာ အားရေျပာေလေသး၏။

”ရပါၿပီ မေထြးရယ္၊ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေကြၽးစရာပါရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ေၾသာ္ သမီးႀကီးက သူ႕ အေဖႀကီး သီးစံုခ်ဥ္ရည္ ႀကိဳက္တတ္ တာကို သိတယ္၊ ၾကည့္စမ္း ပါဦး၊

ငါးရံ႕ေခါင္းေတြႏိုင္းခ်င္း နဲ႔ပါလား၊ သူ႔အေဖ ကစားၿပီးရင္ သူ႕သမီးကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး သာဓုေခၚေန ဦးမွာပါ ေတာ္၊ သာဓု…သာဓု…သာဓု”

ေဒၚေထြး ကေတာ့ တစ္ ေယာက္ တစ္ေကြးႏႈန္း ထည့္ေပး လိုက္ဖို႔ ဟန္ျပင္လုိက္ခဲ့ ၿပီးကာမွ ေဒၚခင္မမ၏ တားဆီးမႈေၾကာင့္ အိုးခင္းအဖံုး ျပန္ဖံုး လုိက္ရသည့္ နီရဲေမႊးပ်ံ႕ အိစက္ေနေသာ ပုစြန္ တုပ္ေကြးႀကီးေတြကို ျမင္ေယာင္ေန မိသျဖင့္ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာ ျဖစ္လုိက္ခဲ့ေတာ့။ အဲဒါက မေန႔တုန္း က အျဖစ္ေလ။
ေဟာ။ သည္ကေန႔က်… လုပ္ၾကပါဦး။ အူထဲက တရြရြျဖစ္ေန သည့္ ေဒၚေထြးရဲ႕ ဒုကၡကို ဘယ္မွာ သြားေဖာ္ထုတ္ ဖြင့္ခ်ရပါ့မလဲ။

”ခုေတာ့ ေခါင္းျဖဴ စြယ္က်ဳိးမိအိုဖအို ႀကီးေတြ ကိုယ္စား ညည္းကေရွ႕က ေသျပၿပီး တရားျပ သြားတာလား သမီးရဲ႕” ဆိုေသာ အဘြားအို၏ မခ်ိတင္ကဲ တမ္းတေျပာဆို ငိုေၾကြး သံကို ”အမွန္ပဲ အေဒၚေရ” ဟု ဘယ္သူကို ဖြင့္ေျပာဟစ္ေၾကြး ရမွာ ပါလိမ့္။ အခက္ႀကီးပဲ ခက္ၾကၿပီေတာ္ တို႔ေရ…ဟု သက္ျပင္း ႀကီးခ်လိုက္ စဥ္မွာပင္ မေန႔ည တုန္း ကမွ ေျပာ သြားေသာ ဆရာဝန္ႀကီး ၏ မွတ္ခ်က္ ေပးသံက နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လာ ျပန္ေသးေတာ့သည္ မွာ ဒုကၡ တစ္ပါး ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ ဆရာဝန္ႀကီးက ဤသို႔ မွတ္ခ်က္ခ် သြားပါေလ သည္။

”ခက္တာပဲဗ်ာ၊ ေဒၚခင္မမ က ကိုယ့္မွာ ေသြးတိုး ရွိေနတာကို ေမ့ၿပီး စားေကာင္းေကာင္း နဲ႔ လႊတ္စား ပစ္လိုက္လို႔ ခုလို ႐ုတ္တရက္ ေသြးေဆာင့္ တိုးၿပီး ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာ ျပတ္သြားတာဗ်၊ သူက ပုစြန္တုပ္ သံုးေကာင္ႀကီး မ်ားနဲ႔ တညင္းသီး အုန္းႏို႔ဆမ္းေတြ ကိုမွ အားပါးတရ စားလိုက္တယ္ ဆိုေလေတာ့…”

နႏၵာစိုး(ဆင္ျဖဴကြၽန္း)

ဘယ္သူမဆို ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ တစ္ခုကုိ မရပ္မနား ဆက္တိုက္ လုပ္ လိုက္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ေမာပန္းတဲ့ ဒဏ္ကုိ ခံစား ရႏိုင္ပါတယ္။ တုပ္ ေကြးေရာဂါ ဖ်ားနာၿပီးတဲ့ အခါ မ်ဳိးမွာ လည္း ၂ ပတ္ ၃ ပတ္ၾကာ ေအာင္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ ေနတတ္ပါ တယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ေမာပန္းတာကုိ ေမာ ေတာ့ေမာ တာေပါ့ ဒါေပမဲ့ မေမာ ဘူးလို႔ ဟန္ေဆာင္ဖုံး ကြယ္ထား ႏိုင္သလို၊ ေမာတာလည္း နားမလည္၊ ပမ္းတာလည္း နားမလည္၊ ေဟာဒီ သီရိေဂဟာ ဝယ္ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔၊ ဒါမွ မဟုတ္၊ ေမာတယ္ ပန္းတယ္၊ သေဘာမွာ မ ထား နဲ႕ကြယ္၊ မုန္႕ကုိ ေရာင္းကာေမာင့္ ကုိေကြၽးပါ့မယ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ နဲ႔ ေမာပန္း တာကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အေမာေတြ က်ေတာ့ ေန႔စဥ္ ေဆာင္ရြက္ေနၾက နိစၥဓူဝ အလုပ္ကုိ မလုပ္ကုိင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ကို ေမာပန္းေန တတ္ပါတယ္။ ရက္ရွည္ ၾကာေအာင္ အၿမဲ တမ္း ေမာ ပန္းတာ ဟာ အႏၲရာယ္ ရွိတဲ့ ေရာဂါ တစ္ခုခု ရဲ႕ လကၡဏာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိ ပါတယ္။ ဒါေတြကို သိရွိဖို႔ ေဒါက္ တာ မိုက္ကယ္ပီးတားစ္ တီထြင္ထား တဲ့ အိမ္တြင္း က်န္းမာေရး လမ္း ၫႊန္ ဖလိုးခ်ပ္ ထဲက ေမာသလား ေမပ်ဳိ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးနဲ႔ စတင္ ေမးျမန္းၾကည့္ လိုက္ၾက ရေအာင္ လား။

ေဒါက္တာျမင့္ဦး(ဂ်ီပီ)

“လင္းမီးထက္  ( သို႔ ) မီးလွ်ံဒိုင္ႏိုေဆာႀကီး”

‘ လင္းမီးထက္’ သူဟာ ၉ဝျပည့္လြန္ ႏွစ္ေတြတုန္း က ‘နာရီဆိုး မ်ားေအာက္’ ဆိုၿပီး အေခြ ထြက္ဖူးတယ္ တိတ္ေခြကို စဖြင့္ၿပီး ၃ပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္မိတာ နဲ႔ ခင္ဗ်ား နားထဲ သံရည္က်ိဳ စက္ရံုက အသံေတြ မီးဟုန္ေတြလို ပူထူၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ေထာင္လာလိမ့္မယ္

Oh ဘုရားသခင္ ဘယ့္ႏွယ့္ ဂီတမိ်ဳးပါလိမ့္ အဲဒီေခတ္က ဒီလို တစ္ေခြလံုး Heavy အျဖစ္ဆံုးနဲ႔ Metal ဆန္တာမ်ိဳးမရွိဘူး လံုးဝ မရွိဘူး ( ခ်မ့္ခိုင္ နဲ႔ ႏိုင္းအာရာ တို႔လည္း Metal ဆန္ဆန္ေတြ ထြက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူ႔ေလာက္ Vocal မပီျပင္ဘူး၊  ဒါက က်ေနာ့္ အျမင္သက္သက္ပါ)

တကယ္ပါ ခင္ဗ်ား တို႔ကို နားေထာင္ ေစခ်င္တယ္ နားေထာင္ ၿပီးသြားရင္ ခင္ဗ်ား အခု ဒီမွာ Hi-Pitch ေတြ ၿဖဲႏိုင္ဆံုး အေအာ္ႏိုင္ဆံုး လို႔ ထင္ထားတဲ့ အဆိုေတာ္ ဟာ ဒုတိယေနရာ ကို တန္း ေရာက္သြား လိမ့္မယ္ (ဒီစကားက ဂီတဂုရု မ်ားကို မဆိုလိုပါဘူး သီခ်င္း Crazy  ခံစားႏွစ္သက္ သူမ်ားအတြက္သာ) Metal Guitarist ဆရာ ညီညီေထြး ကလည္း ေျပာပါတယ္

“ငါ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဒီဘဲႀကီးကို အေခြထုတ္ေပးခ်င္တာကြ” ဒါဆို ခင္ဗ်ား သူ႔အရည္အခ်င္းကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ မီးလွ်ံဒိုင္ႏိုေဆာႀကီး ‘လင္းမီးထက္’

ဒါဆို ခင္ဗ်ား သူ႔အရည္အခ်င္းကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။

သူ႔ေခြထဲက Original Band ေတြလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး
Motor Headç  Alcatrazzç Anthrax
Judas Priestç  Massç Cinderella  . . .

တကယ္ပါ လက္ကုန္တယ္။

၁၉၉ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ မႏၲေလး ေအာင္ ပင္လယ္ကန္ဘက္ ဆံပင္ ရွည္ႀကီးနဲ႔ ၿပိဳင္ဘီး ေလးစီးၿပီး ညေနတိုင္း လြင့္လာတဲ့ လူကို ခင္ဗ်ား ျမင္ဖူးရင္ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ လင္းမီးထက္ပဲ။ အဲဒီမွာ ညေနတိုင္းသူ ဘာလုပ္မယ္ထင္လဲ။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရတဲ့ ေအာင္ပင္လယ္ကန္ နံေဘး ကို အဆို သြားက်င့္တာ။ မင္းတုန္းမင္း ေခတ္ ဆိုရင္ ေတာ့ ဒီလူ မင္းျပ စ္မင္းဒဏ္ သင့္မွာ ေသခ်ာပါ တယ္။ ဘာလို႔ဆို ညေနတိုင္း ေအာင္ပင္လယ္မွာ ေလႀကီး မိုးႀကီး တိုက္သလို၊ လက္နက္ မိုင္းဗံုးေတြ ေဖာက္ခြဲ စမ္းသပ္ သလို သူ႔အသံေတြ နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို တဝုန္းဝုန္း ျမည္ဟည္းေနေစလို႔ပါ။

ဘယ္ေလာက္ အထိ အသံ အဆိုရင္ကို ေလ့ က်င့္ခဲ့သလဲ ဆိုရင္ လည္ေခ်ာင္း ကြဲရွ သြားၿပီး တံေတြးေထြးတိုင္း ေသြးစေတြ ထြက္လာတဲ့ အထိ! သူက အဆိုသမားေတြ ကို နည္းေကာင္းေလး ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ေ႐ႊမန္း ဦးတင္ေမာင္နည္း ျမန္မာ့ ေရွးထံုးနည္း စစ္စစ္ပါ။ အဲဒီလို အဆိုက်င့္ ရင္း မေတာ္တဆ လည္ေခ်ာင္း ကြဲသြားခဲ့ရင္ ‘ထမင္းရည္’ ေသာက္ဖို႔ပါ။ ထမင္းရည္ဟာ လည္ေခ်ာင္း ဆဲလ္ေတြကို ျပန္လည္ အားျဖည့္ရင္း ေကာင္းမြန္ လာေစတယ္လို႔ သူယံုၾကည္တဲ့ အေၾကာင္း မၾကာ ခဏ ေျပာဖူး တယ္။ ဒီနည္းဟာ ခင္ဗ်ားအိမ္ က မားသားႀကီး ေလဒီႀကီးေတြကို အနည္းငယ္ ေခါင္းစားေစႏိုင္ေပမဲ့ Ok မွာပါ။

သူ႔ရဲ႕ Music အေပၚ ႐ူးသြပ္မႈေတြဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ မႏၲေလး ႐ုပ္ေသး ႐ုပ္ပြဲေတြမွာ ဂစ္တာ လိုက္တီးဖူးတယ္။ ဒါ ဘယ္ လိုမွ မလြယ္တဲ့ အလုပ္ပါ။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ ရဲ႕ လႈပ္ရွား မႈဟန္တိုင္းကို ဂစ္တာနဲ႔ လိုက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးဖို႔ ဆိုတာ…။ အေဆာင္ေတြ ေရွ႕မွာလည္း ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ဟယ္ရီလင္း သီခ်င္းေတြ ဂစ္တာ တီးၿပီး ေအာ္ဆိုတာ မ်ားေတာ့ တစ္ရက္မွာ သူတို႔ ေဘာ္ဒါေတြ အေဆာင္ ကေန ဂစ္တာတီးၿပီး အျပန္ ဆံပင္ အရွည္နဲ႔ ဘဲႀကီး တစ္ေပြဟာ သူတို႔ေနာက္ ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ လာသတဲ့ . . .ေနာက္ေန႔ မနက္ မွာ အဲဒီလူႀကီးဟာ သူ႔အိမ္ကို ေပါက္ခ်လာၿပီး

”ညီေလး ငါ မင္းအသံကို ႀကိဳက္တယ္။ မင္းကို အေခြ ထုတ္ေပးမယ္။ မင္း အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ၿပီး ရန္ကုန္လိုက္ခဲ့” အဲဒီလို ေျပာသတဲ့။ အဲဒီလူဟာ အဆိုေတာ္ ‘ဟယ္ရီလင္း’ ပါပဲ။ အဲဒီလို ဒ႑ာရီက လည္း ဆန္လိုက္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ လင္းမီးထက္ပါ။

ရန္ကုန္ Oasis Studio မွာ တစ္ေခြလံုး ၁၂ပုဒ္ကို ၂ရက္ တည္းနဲ႔ အၿပီးဆိုခဲ့ သြင္းယူခဲ့လို႔ အားလံုး မ်က္လံုး မ်က္ဆန္ျပဴးၿပီး အံ့ဖြယ္သရဲ ျဖစ္ခဲ့ ရပါေသးတယ္။ သူဟာ ဂီတ အေပၚ ေလးနက္ ပီျပင္စြာ ႐ူးသြပ္သလို လက္ေတြ႕ က်က်လည္း က်င့္ႀကံ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ သူပါ။ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တျခား ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ ရွိေပမဲ့ Music Department ေတြလည္း ဒီႏိုင္ငံမွာ ရွိေစခ်င္တာ ျဖစ္ထြန္းေစ ခ်င္တာ သူ႔ေစတနာပါ။ အဆို ေတာ္တဲ့ သူေတြ၊ အတီးသမား အသစ္ေတြကို ပရိသတ္နဲ႔ ထိေတြ႕ေပးမယ့္၊ အေခြ ထုတ္ေပးမယ့္ ပ႐ိုဂ်ဴဆာႀကီးေတြေပါ့။ အခုေတာ့ ကမၻာ့ အဆင့္အတန္း မီတဲ့ အဆို သမားေတြ၊ အတီးသမားေတြ၊ Band ေတြ ရွိရက္နဲ႔ Underground ပဲ ျဖစ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေျမေပၚ ကိုေရာက္ဖို႔ ဆြဲတင္ေပး ၾကဖို႔ Underground Band ေတြ ေရွ႕မေရာက္ ရျခင္းဟာ ပ႐ို ဂ်ဴဆာ ေတြေၾကာင့္ မို႔ဆိုၿပီး ရဲရင့္ ျပတ္သားစြာ အႀကံေပး စကားေတြ ဆိုတတ္တဲ့ သူ။

အခုအခ်ိန္ထိ သူဟာ Music ေရစီးကို မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံသလို သူကိုယ္တိုင္လည္း Vocal ကို ပါဝါ က်မသြားေအာင္၊ သက္လံုေကာင္း ေအာင္ ေလ့က်င့္ သီဆိုရင္း၊ သီခ်င္းေတြ ေရးရင္း သူ Home Studio ထဲမွာ သီခ်င္းေတြကို ေန႔စဥ္ Creation လုပ္ေနတဲ့ ဂီတသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔ က က်င္းပျပဳလုပ္ ခဲ့တဲ့ Mandalay Guitar Workshop မွာ ဆရာ ညီညီ ေထြးနဲ႔ အေပးအယူ မွ်တစြာ ခ်ိတ္ဆက္ရင္း စၿဖဲ တဲ့ သီခ်င္း ကလည္း ၾကည့္ဦး . . .

Yngwie Malmsteen ရဲ႕ Rising Force ..။ သီခ်င္း Ending ေရာက္ခါနီးမွာ Vocal ကို Pitch အနိမ့္အျမင့္ေတြ လူးလြန္႔ တုန္ခါရင္း ကစား သြားလိုက္တာမ်ား မိုးေပၚက က်ီးကန္းေတြ လင္းႏို႔ေတြေတာင္ ျပဳတ္က်တယ္။ ဆရာ ညီညီေထြး လက္ေတြကလည္း သီခ်င္း Tempo အလိုက္ ယိမ္းႏြဲ႕ေျပးလႊားေန လိုက္တာ မီး ထေတာက္ မလား ေအာက္ေမ့ရ။ ေနာက္ထပ္ Speed ေတြ Thrash ဆက္ဆို ဆက္တီးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လည္း ေပါက္ေျမာက္ သြားၿပီး သူတို႔စည္းခ်က္ နရီ အတိုင္း ဦးေခါင္းႀကီးကို နတ္ဝင္သည္ေတြလို ခါယမ္းေန လိုက္တာ ပြဲၿပီးခ်ိန္ထိ မေမာတမ္းပဲ ဗ်ာ။

သူ႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္မယ့္ ဂီတ ခရီးလမ္းေၾကာင္းကို ေမးျမန္း တီးေခါက္ၾကည့္ မိတဲ့အခါမွာေတာ့ . . သိပ္ကို ခမ္းနား ဆန္းသစ္တဲ့ Speed Metal ေတး အယ္လ္ဘမ္ တစ္ခ်ပ္ ဆရာ ညီညီေထြး နဲ႔အတူ ဖန္တီးၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒီႏွစ္ထဲ အတြင္း ပရိသတ္ လက္ထဲ အေရာက္ ႏွင္းအပ္ ေပးဆပ္ႏိုင္ ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေတးအယ္လ္ ဘမ္ Title က”နတ္ဝင္သည္ စၾကဝဠာစီး ေၾကာင္း”

Woo! အရွိန္ျပင္းျပင္း  နတ္ျမင္းပ်ံ႐ုိင္းႀကီး စီးေနရသလို ခံစားမႈ အသစ္ေတြ သူ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးဆပ္မွာ အေသအခ်ာ။
Okay!  ဒါ ကြၽန္ေတာ္သိထားတဲ့၊ ေလးစား တဲ့၊ သိပ္ျပင္းထန္တဲ့ မီးလွ်ံဒိုင္ႏိုေဆာႀကီး…
လင္းမီးထက္  . .။

ဂြၽန္

အခန္းရဲ႕နံရံေတြဟာ ပိုၿပီးထူထဲလာကာ ပိတ္ေလွာင္မြန္းက်ပ္လို ့ အသိစိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္သလို ျဖစ္ခဲ့တာက စရမွာပဲ။ ဒီေန႔မွ ရန္ကုန္ရာသီဥတုဟာ တစ္ခုခု ကို ေဆြးေ ဆြးျမည့္ျမည့္ျဖစ္ေစေအာင္ အသည္းအသန္ ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ေယာင္။ တစ္ေယာက္တည္း ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သံဟာ ပိုပို က်ယ္ေလာင္ လာခဲ့သလိုပဲ။ စီးကရက္ကို မီးညိႇဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ေသခ်ာမဖြာ႐ႈိက္တတ္ေသးတာကို လက္ခံနားလည္လိုက္ ၿပီ။ စကားသံတခ်ဳိ႕ မပီဝိုးတဝါး ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။ ကိုယ္ ဘယ္အရာ ကိုမွ မလႈပ္ရွားရဲေတာ့ ျပန္ဘူး။ မေန႔ကအထိ ဆက္တြယ္ ထားဆဲျဖစ္တဲ့ အတိတ္ေတြဟာ ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ လုိပဲ ေမႊးအီစြာ၊ စူးရွၾကမ္းတမ္းစြာ အတား အဆီးမရွိ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ခဲ့တာ..။ ညိဳ… အခါခါ တိုးဖြဖြရြတ္ဆို ဖူးတဲ့ စကားလံုးပါ။

ညိဳဆိုတာ ကိုယ့္ကိုတစ္သံသရာလံုး ေလာင္ၿမိဳက္ေစရေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေဝဒနာေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပဲ။ ဟိုးမွာေတြ႕ ေနရတဲ့ လမ္းကေလးမွာလည္း ညဳိ႕ ေျခ ရာေတြရွိတယ္။ ေန႔စဥ္ေသာက္ေနရတဲ့ ပဋိဇီဝေဆးေတြမွာလည္း ညဳိပါတယ္။ ညႇပ္ပစ္လိုက္မယ္လို႔ ခဏခဏစိတ္ကူးမိတဲ့ဆံစေတြရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ကလည္း ညဳိပဲျဖစ္ တယ္။ မလွပတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ညႇိဳးေရာ္ရီေဆြးေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ အားလံုးကလည္း ညဳိပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။

အဲ့ဒါေတြထက္ပိုစြာ ကိုယ္မသိ နားမလည္ခဲ့တဲ့ လူေတြအေၾကာင္း၊ သံေယာဇဥ္အေၾကာင္း၊ အသက္႐ွဴရပ္တည္ဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္း .. အစစ အရာရာမဟုတ္ေတာင္ စံုလင္စြာ ခံစားမႈနဲ႔ဦးေႏွာက္ကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အနားမရေစဘဲ ဆံုးျဖတ္သံုးသပ္ေစတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ဆိုတာ ညဳိ႔အတြက္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ အနာဂတ္ ေသေနတဲ့ ရာသီစက္ဝန္းတစ္ခု လား။ အဲ့ဒီထက္ပိုစြာ ေနေရာင္လာ ရင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေပးရမယ့္ ႏွင္းေငြ႕ မႈန္မႈန္ေလးလား။ ဒီလိုပဲ ထင္မိ တယ္။ ဟိုးေတာင္တန္းေတြေပၚက မိႈင္းညိဳ႕ေနတဲ့ တိမ္တိုက္တစ္အုပ္ သဖြယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ေဝဝါးဝါးအနာဂတ္ ဟာလည္း ညဳိ႕အတြက္ စိတ္ပ်က္ညည္းညဴဖြယ္ရာ အသံ တိတ္ ေၾကကြဲမႈ ျဖစ္တယ္။ အလြယ္တကူ ေရးျခစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဆင္သင့္ ေစာင့္စားေနဆဲ ေပါ့ပါးတဲ့စကၠဴ ဝါႏြမ္းအလြတ္ေလးလည္း ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မယ္။

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါလို႔ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာခဲ့ရင္ ညိဳ ဘယ္လိုေျဖမွာပါလိမ့္။ တစ္ခ်ိန္ ကေတာ့ သိပ္သိခ်င္ခဲ့ မိတာ…။ ႏွစ္ ဦးႏွစ္ ဖက္စလံုး မနစ္နာေစမယ့္ စကားလံုးလွလွတခ်ဳိ႕ ေရြးသံုးၿပီး သံတူေၾကာင္းကြဲ စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ညိဳ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွင္းျပမွာပါ။ ဟုတ္ တယ္မလား …။ ကိုယ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ Anniversary မရွိဘူး။ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ဘာမွမဆိုင္ၾကသလိုပဲ တစ္ဦးတည္းတစ္ေယာက္ တည္း နာမည္တစ္ခုတည္းကိုသာ သီးသန္႔ေရး ထိုးခြင့္ရွိတဲ့ ကမၸည္း စာသားပါ။ ဒါကို လူတိုင္း နားမလည္ ႏိုင္ဘူး။ လူေတြကို အထင္မေသးနဲ႔ ညိဳရဲ ႕ …။ သူတို႔ေတြကိုယ္စီတိုင္း မွာလည္း ကိုယ္ပုိင္အသိÓဏ္နဲ႔။ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ ရယ္ပစ္ခ်င္တယ္။ ဒီအေတြးနဲ႔တင္ ကိုယ္ဟာ စတင္႐ႈံးနိမ့္ၿပီဆိုတာလည္း သိလိုက္တာ။ ႐ႈံးေပါ့… အ႐ႈံးက အေရးမႀကီးပါ ဘူး။ ကိုယ့္လိပ္ျပာဟာ ဘယ္လို လွပစြာ ဝင့္ ထည္ႏိုင္မလဲသာ ႀကိဳးစားခဲ့သူမို႔ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕ရတဲ့ ခံစားမႈဟာ အ႐ႈံးမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ညိဳ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားေပးစမ္းပါ။

သံေယာဇဥ္အေၾကာင္း အနာတရမဟုတ္တဲ့ သင္ခန္းစာမွာ တဖြဲ႔တႏြဲ႕မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ နဲ႔ညိဳရဲ႕ ဆက္တြယ္မႈဟာ နိယာမ အသစ္တစ္ခုလို ့ယံုၾကည္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ကြယ္… အသစ္အသစ္ ေတြ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္တဲ့ ညဳိ႕ရဲ႔ သဘာဝစိတ္ကို ကိုယ္တျဖည္းျဖည္း သိလာတဲ့အခါ သံသယဆိုတာ တမႈန္တမႊားကေနစလို႔ ႀကီးထြား ခ်င္လာခဲ့မိတယ္။ အေဟာင္းေတြ အေပၚမွာ ႐ိုးအီလာတတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝကို ကိုယ္အျပစ္မေျပာ လိုေပမဲ့ ခံစားလြယ္တတ္သူ၊ စိတ္ အားေပ်ာ့ရွသူလို႔ ညဳိ႕ကို ကိုယ္ စြဲခ်က္ တင္တယ္။ ဒါအမွန္ပဲ ညိဳ မျငင္းႏိုင္ေလာက္ပါဘူးေလ။

ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ တည္းကိုပဲ သတိရတတ္ခဲ့တာ…။ ညဳိကေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနရင္း ကေန တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႀကိဳက္နဲ႔ သေဘာတရားေတြကို တိရေၾကာင္း တခုတ္တရ လြမ္း ေမာတတ္ေသးတာမ်ိဳး ။ ေရွ႕မွာတင္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုထဲက သီးသန္႔ဆန္တဲ့ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ ညတိုင္း အိပ္ မက္ျပန္ျပန္မက္တယ္။ တကယ္ ဆို အဲ့ဒီေန႔က ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ကန္းေနခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာ။

ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္လိုက္ရင္ ညိဳျမင္မွာစိုးလို႔ အံသြားေတြနဲ႔ ပါးေစာင္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိႀကိတ္ထားရင္း က အသက္မွန္မွန္႐ွဴဖို႔ ခက္ခဲခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္ ေမ့လို႔မရ ဘူး။ ေက်းကြၽန္လို ဦးၫြတ္ျခင္းက လူ႔တန္ဖိုးကို အလိုလိုေလ်ာ့က်ေစ တတ္မွန္း ကိုယ္ ဘာေၾကာင့္ မေတြး တတ္ခဲ့မိတာပါလိမ့္။ ေပ်ာ္လားဟင္ … အဲ့လို ေမးလိုက္ ခ်င္ တာ။ကြက္လပ္ေတြ သိပ္မ်ားလြန္း တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ညဳိ႔အေပၚ မွီတည္မႈဟာ အစြန္းေရာက္ခဲ့ပါ သလား… ခဏခဏ ျပန္ဆန္းစစ္ မိတယ္။ ကိုယ္က မေကာင္းဘူး …။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳ ေျပာခဲ့သလို သတ္မွတ္ခဲ့သလို သိမ္ဖ်င္းစုတ္ခ်ာ လြန္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ အမိႈက္ တစ္စသာသာျဖစ္သြားမယ့္ သမုဒယ ေတြပဲ စုစည္းသိမ္းထုပ္လို႔ တ ကုပ္ ကုပ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့တာ။ အ႐ူးအမူး ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကိုေျပာတာျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ဟာ အ႐ူးတစ္ပိုင္းနဲ႔မူးေဝခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့…။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မရခဲ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာျဖစ္မယ္။

မီးရထားသံလမ္းေဘးမွာ အတူတူထိုင္ရင္းက စကားလံုးေတြ ျဖန္႔ႀကဲခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြ မွတ္မိ ေနဦးမွာပါ။ တစ္ေယာက္တည္း ပါပဲဆိုၿပီး ထည့္တြက္စရာမဟုတ္ ေသာ ကိုယ္ ပါဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ညေနခင္း ေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္ရင္းေပါ့ ။  အမ်က္ေတာ္မရွေစဖို႔ မိုက္႐ူးရဲဆန္ တဲ့အေတြးေတြကို သတၱိဆိုတဲ့ အခြံနဲ႔ ဖံုးအုပ္ၿပီး စြန္႔စားခန္းေတြ လည္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးတာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ေတာင္ တယ္ဟုတ္ပါလားလို႔ တိတ္တိတ္ေလး ခ်ီးက်ဴးမိေသးတာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ… ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္အေတြး ေတြပဲလို႔ နားလည္ေကာင္းမွာပါ။ အကန္႔အကန္႔ေတြ ခြဲသိမ္းထား ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ညဳိ႕အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ဆို တာ ဘယ္လိုေနရာ ဘယ္လို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွ အေတြးထဲဝင္ေရာက္ ႏိုင္ စြမ္းရွိမလဲလို႔ တစ္ခါတုန္းက ေတာ့ ျပင္းျပစြာ ဖြင့္ေမးခ်င္ေလာက္ ေအာင္ သိခ်င္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ … ကိုယ္နားလည္သြားၿပီလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ မသိဘူး တစ္ခါတေလ ကိုယ္က အဲ့လို မသိခ်င္တာေတြကို တမင္တကာပဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ တတ္ တာမ်ိဳးေလ။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ အသိÓဏ္ရင့္သန္မႈေတြ၊ ဗီဇနဲ႔ ဝါသနာရဲ႕အေရးပါမႈေတြ၊ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးနဲ ့ဆိုင္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြ အို… အစစအရာရာမဟုတ္ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ညိဳ႕ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေအာက္မွာပဲ တုန္လႈပ္စြာထိန္းခ်ဳပ္ရျခင္းႏွင့္အတူ ေပါက္ကြဲလြင့္စဥ္ သြားတဲ့ အ႐ိုင္းဥာဏ္ေတြပါရွိလာခဲ့တာ။ ကိုယ္က ညဳိ႕ေလာက္အရာရာမွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူ မဟုတ္တာကလည္း ညံ့ဖ်င္းမႈတစ္ခုပါပဲ။

ဝန္ခံပါတယ္…။ ဒီရွင္သန္မႈ မွာ ကိုယ္ဟာ ရဲဝံ့စြာနဲ႔ ယံုၾကည္မက္ တြယ္ေနမိတာဟာ သူ႐ူး တစ္ေယာက္ပမာ ျဖစ္လာမွန္း သိပ္မၾကာခင္ကမွ သိလာခဲ့တာပါ။ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္က လိုအပ္တာေတြ ဖြင့္ဟတဲ့အခါ ျဖည့္ ဆည္းေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အရာေတြ ေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့အခါ ေက်နပ္တဲ့စိတ္ နဲ႔ ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။ အက်င့္စြဲေနၿပီး သားျဖစ္ သလို ညဳိ႕အတြက္ ကိုယ္ သာရွိေနခ်င္တတ္တဲ့ အတၱဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေလာင္ကြၽမ္းေစဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ေတာင္းဆိုမႈမွာ ယံုၾကည္မႈဆိုတာပါတယ္လို႔ ကိုယ္ ကေတာ့ ခံယူထားတယ္ေလ။ ဟုတ္ တယ္မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး …ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ အျပန္ အလွန္ နားေထာင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ လိုအပ္တယ္ ထင္သလဲ။ ကိုယ္ဘာေတြ ေျပာခ်င္လဲ .. ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္မိတာလဲ … ဘာကိုတန္ဖိုးထားမိတာလဲ …။ ညိဳမသိတာလား… သိဖို႔မႀကိဳးစားတာလား … သိဖို ့မ လိုေတာ့ တာလား။ ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ေမွာင္က်သြားျပန္ပါတယ္။

ညဳိ႕ရဲ ့ယံုၾကည္မႈဟာ အေရြ႕ တစ္ခုရဲ႕ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ ထင္သာ ျမင္သာျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လြန္ဆြဲမႈေတြနဲ႔ ပင္ပန္းမယ့္ ညိဳ႕ကို မၾကည့္ရက္ဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ ကို စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ျမဴးေစခဲ့ သူ၊ စိတ္ပင္ပန္းမြန္းက်ပ္ေစခဲ့သူ၊ နားအလည္ဆံုးနဲ႔ အသိတတ္ဆံုးသူ ကေတာ့ ညိဳ ပဲရွိေနခဲ့တယ္။ ညိဳပဲ ရွိတယ္လို ့ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္က လည္း စြဲလမ္းခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ညိဳနဲ႔တြဲ ၿပီး ႏိႈင္းယွွဥ္ရမယ့္သူ မရွိ။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဆီ က ခြဲခြာျပန္သြားတဲ့အခါ ဝမ္းနည္း တတ္တဲ့ ညိဳ။ အခု ကိုယ္ျပန္ၾကား ေယာင္မိတာက ဝမ္းနည္းျခင္းမွတ္ တိုင္အသစ္ေပါ့။ တမင္တကာပဲ လုပ္ႀကံဖန္တီးသလားလို႔ ထင္ရ ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာမွ သတိရျခင္းေတြကို ညည္းညဴ သည္းလႈပ္ျပတတ္ေသးတယ္။ စိတ္မၾကည္လင္ေစတဲ့ စကားအဖု အ ထစ္ေလးမ်ား လက္ခံရရွိတဲ့အခါ မွာ ေပါက္ကြဲစရာက ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနခဲ့ တယ္။ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ မာေက်ာ ခက္ထန္ျခင္းေတြကို ကိုယ္မလိုခ်င္ ဘဲ ရရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ အတြက္ ဆုလာဘ္။ ဟုတ္တယ္  ကိုယ္နဲ ့ထိုက္တန္တာကိုပဲ ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ သိမ္းဆည္းရမွာေပါ့ေလ။ ပခံုး ေပၚ တင္ထားတဲ့လက္ကို အရွိန္ျပင္း ျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ထုတ္ လိုက္တာေတြ၊ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို တမင္တကာပဲ အေဝးကၿပံဳးျပတတ္ တာေတြ၊ သိုဝွက္မႈေတြနဲ႔ ဂါထာရြတ္ အသက္သြင္းထားတဲ့ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ သာသာ သေဘာထားၿပီး လူရာဝင္ အႏုပညာတစ္ခုလို လူတကာ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အထူးအဆန္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။

ဟိုး အေဝးႀကီးကေန မနား တမ္းခရီးႏွင္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားကို အေၾကာင္းျပခ်က္အျဖစ္ သံုးၿပီး ကိုယ့္ကို တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္မပူတတ္စြာနဲ ့ အရာအားလံုး ရဲ႕ ေနာက္မွာ သတ္မွတ္ထားသူ …။ အဆင္ေျပတဲ့ ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာ ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း  အလ်င္အျမန္ ခြဲခြာထားခဲ့ႏိုင္ရက္သူ …။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ အေလးသာမႈဟာ တစ္ဖက္က ေစာင့္ဆိုင္းေနရမယ့္  သူကို အားနာလြန္းတတ္ခဲ့ၿပီပဲ။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါက ညဳိ႕ကို တမင္တကာပဲ ကိုယ့္ဆီကေန ဆြဲထုတ္သြားခဲ့တာလား။ အို… ဒါဟာ ျပန္ေတြးစရာေကာင္းတဲ့ အလြမ္းမဟုတ္ဘူး။

အရွိတရားနဲ ့ပကတိအျဖစ္မွန္ ကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါ တယ္။ ညိဳကလည္း ႐ိုးသား ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ အခ်ိန္မလပ္ သတိေပး ေနခဲ့တာကိုး။ ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ခံစား ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သိပ္ကို ထိရွလြယ္သလို … တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ဖြင့္ဟရမွာ တကယ္ ပဲ ရွက္ရြံ႕ေနခဲ့တယ္။ ဟုတ္လား …။ သူတကာေတြလိုပဲ မထူးဆန္း တဲ့ သမား႐ိုးက်ကိုပဲ ကိုယ္ဟာ ေတာင့္တမိေတာ့တယ္။ ညဳိ႕ဆီက စတင္ဆက္သြယ္လာမယ့္ ဖုန္း ေကာလ္တစ္ခုကို ကိုယ္ဟာ ငံ့လင့္ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္က ဆက္သြယ္ဖို႔ ကိုလည္း ရက္ရာဇာေတြ ေရြးေနမိ တတ္ေသးတယ္။ ဒါဟာ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ …။ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျဖေပးပါ …။

အျပန္အလွန္ သက္ေရာက္မႈ လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား။ ကိုယ္ဟာ သတိရျခင္းေတြ အေၾကာင္းကို ထံုအီသြားမွာစိုးလို ့အရင္လိုေျပာျပဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ မနက္မိုးလင္း တိုင္း မပ်က္မကြက္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ညအိပ္ရာဝင္ တိုင္းေတာ့ ေမတၱာပို ့မပ်က္ခဲ့ပါဘူး ေလ။ ကတိမဟုတ္ေသာ္ျငား ကိုယ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းအေပၚ ထားတဲ့ ေလးနက္တြယ္တာမႈအရ  ညဳိ႕အတြက္ ရွိေနေပးခဲ့ပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးနဲ႔ သက္ေသာင့္ သက္သာအျဖစ္ဆံုး အခ်ိန္အတိုင္း အတာတစ္ခုထိ ကိုယ္ရွိေနမွာပါ။ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ …။

ညဳိ႕ဆီ လြင့္စဥ္လာမယ့္ အႏၲရာယ္ဟာ ေက်ာက္တံုးထုထည္ ႀကီးႀကီးတစ္ခု ဆိုပါစို ့။ အရွိန္နည္း သြားေအာင္ျဖစ္ေစ၊ သိပ္သည္းဆႏွင့္ အပိုင္းအစ ပါးလ် သြားေအာင္ ျဖ စ္ေစ အခိုက္အတန္႔ဆီးတား ကြယ္ကာေပးႏိုင္မယ့္ ကိုယ္က ၾကားခံအကူႀကိယာ တစ္ခုသာ ေလာက္ပါပဲ။ ဒီေက်ာက္တံုးကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာေ သာ္ျငား ညဳိ႕ဆီ ေရာက္လာ တဲ့ အရွိန္နဲ႔ ျပင္းအားကို အနည္းငယ္ သက္သာေစေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ပဲ ေက်နပ္ပါသည္ေပါ့ …။ ဒီေလာက္ပါပဲ… ဒီ့ထက္လည္း ပိုမ စြမ္းေ ဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ကိုယ္က ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြလည္း မဖန္တီးေပးႏိုင္ပါလား။ ကိုယ့္ေၾကာင့္လည္း  ညိဳ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့မယ္လို႔ တစ္ခါမွ ေတြး ၾကည့္လို ့မရခဲ့ ပါလား။ ကိုယ့္မွာ ေပ်ာ္ ရႊင္မႈေတြ ေမြးထုတ္ႏိုင္တဲ ့ ဗီဇအရင္းခံလည္း တကယ္ မရွိတာအမွန္ပါပဲလား။

သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ရဲ႕ လြန္ဆြဲမႈ ကေန ညိဳဟာ မသိမသာနဲ ့ ကိုယ့္ကို အေဝးကို တြန္းပို႔ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိရဲ႕ လား။ တစ္ေယာက္ကို နာက်င္ မွာ စိုးရိမ္သလို တစ္ေယာက္ကို လက္ လႊတ္မခံႏိုင္တဲ့ လူ႔အတၱဟာ ခါးသီး လြန္းတဲ့ အျဖစ္မွန္ပါပဲ။ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါကေန .. အေရအတြက္ေတြ မ်ားလာေတာ့ ကိုယ္ဟာ အေရခြံထူ တဲ့ၾကားကပဲ အသည္းနာ မ်က္ ေအာင့္ခဲ့ရတယ္။ သြားေတာ့မွာ လား။ ထိတ္လန္ ့စြာ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ေပါက္ထြက္မတတ္ ေခ်ာက္ခ်ား ႐ူးသြပ္ခဲ့ရခ်ိန္ေတြ သိပ္ေၾကာက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ မထားခဲ့ပါနဲ႔လို႔ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာင္းဆိုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲတားတား ထြက္သြားမယ့္သူဟာ သြားမွာပဲ။

အတူတူေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္း ေတြကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားပါတယ္ ညိဳ ..။ ညိဳ ပါဝင္ခဲ့တဲ့  ကိုယ့္ ေန႔စြဲ ေတြဟာ အဓိပၸာယ္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေနာင္တ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ မျဖည့္ဆည္း ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပး ႏိုင္မယ့္သူဆိုရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အစ လူ႔ေလာကမွာ လိုအပ္တဲ့အရာ၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္တာ မွန္ သမွ်ေပါ့ေလ။ ညဳိ႕အတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မယ့္ သူျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ တစ္ေန႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေရာင္ ေျပာင္းလို ့စြန္ ့ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးသား ပဲ။

”နင့္ရဲ႕အေနာက္မွာ ငါ ရွိေနမွာပါ” တကယ္ပဲ ကိုယ္ဟာ ညဳိ႕အေနာက္မွာပဲ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့သူ။

ဟင့္အင္း … ဒါ သိပ္ကို တန္ဖိုးႀကီးတာပါ။ ေနာက္ေက်ာ ဆိုတာ လံုၿခံဳမႈနဲ႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ေတြအားလံုးကို အရာရာစေတးၿပီး ေပးအပ္ထားရတာမလား။ ညိဳ ဘာျဖစ္ခ်င္ လဲ လို႔ ကိုယ္ေမးစရာ မလိုပါဘူး။ ဆံျခည္တစ္မွ်င္စာ ေလာက္ပဲ ကြာဟခ်က္ရွိတဲ့ အၾကင္နာတရားေတြနဲ႔ အဘက္ ဘက္က သင့္ေတာ္ျပည့္စံုလြန္းမႈကို လူဟာ လူ႔အတၱ သဘာ ဝအရသာယာတြယ္ၿငိမႈ။ ကိုယ္ အျပစ္ မဆိုခ်င္ပါဘူး။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ခမ္းခမ္းနားနား သမုဒယဆိုေပမဲ ့ တိတ္တိတ္ပုန္းဟာ တိတ္တိတ္ပုန္းပါပဲ။ လက္သန္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ထား႐ံုနဲ႔ ကိုယ္က ဘာမ်ား အေရးဆိုခြင့္ရွိပါသလဲ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နာက်င္စရာေတြမျဖစ္ေစဘဲ ေသြး ေအးေအးနဲ႔ တည္ၿငိမ္သြားဖို႔ကိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ ႐ူးသြပ္စြာ ေတာင့္တမိတယ္။ ကိုယ္ တို႔တစ္ေတြက တစ္သက္လံုးအတြက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကြယ္ ေပ်ာက္သြားဖို႔ မလြယ္ကူဘူး။ ဟုတ္ တယ္…လို႔ ကိုယ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ပါ။

ျပဳတ္က်မယ္မွန္း သိလ်က္သား ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ တြဲေလာင္းျဖစ္ ေနတဲ့ ခဏ၊ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈဟာ ေသပြဲမဝင္ခင္ ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ အရသာရွိရွိ စားသံုးရတဲ့ ဘဝပါပဲ။ ဖိနပ္ႀကိဳးအစံု ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဒူးေထာက္ငံု႔ခ်ည္ ေပးၿပီးတဲ့အခါ ”သြားေတာ့” လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ အမိန္႔ေပးရဦးမွာ လား။ ျဖစ္ၿပီးသားကိစၥေတြကို ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ သေဘာထားလိုက္ပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာသာျပန္ရခက္တဲ့ အသံဝွက္ႀကိဳး ေတြရွိတယ္လို ့ေတြးမိခဲ့ရင္ ဝိုင္ခြက္ ကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဆင့္ေသာက္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္လိုက္မွာ။

တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဝွက္ ျမႇဳပ္ထားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ..။ ညိဳ႕အနာဂတ္ ေတြကို အက်ဥ္းခ်ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အရင္ ဆံုး ေက်ာခိုင္းလွည့္သြားရင္ ႐ႈံးမွာတဲ့ လား…။ ကိုယ္ မေမးမိခဲ့တာေတြ အတြက္မ်ား နာၾကည္းေနေလ မလားဟင္..။အခုအခ်ိန္ဆို.. လူတခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ကို ျမန္ျမန္ေသဖို႔ က်ိန္ ဆိုေနေလာက္ေရာေပါ့။ဘယ္လို ဝဋ္ေၾကြးမ်ဳိးလဲလို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တရြရြလႈပ္ခတ္ၿပီးမွ မ်ဳိခ်ေမာ့ ေသာက္ပစ္လိုက္တဲ့ အနာဂတ္စိတ္ ကူးေတြရယ္..မ်က္ဝန္းမွာေရာ၊ ရင္ ဘတ္မွာေရာ လြတ္က်က်န္ခဲ့ တတ္တဲ့ ညဳိ႕ဘာသာစကား အေထြ ေထြရယ္။ တစ္စံုတစ္ရာသိေနရက္နဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းမွာ ေလျပင္းေတြ ႐ိုက္ခတ္ ဒဏ္ကို ေတာင့္ မတ္ အား တင္း ထားတုန္း..။တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စာနာငဲ့ညႇာျခင္းအား ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ျခင္းျဖင့္ သက္ တမ္းရင့္ ေခတ္ လြန္ေ တးမ်ားကို ဆိုညည္းေနၾကတာမ်ား ကိုယ္က အဟုတ္ႀကီး မွတ္ထင္မိေနတာပါပဲ။ေတာ္ပါၿပီကြယ္… ႏွင္းခါးဒဏ္ ေၾကာက္မွေတာ့ အဲ့ဒီ မီးလင္း ဖို ေလးနားက တစ္ဖဝါး မခြာဘဲေနပါ။

ၾကယ္ (star) နဲ႔တူတဲ့ ေကြဆာ (quasar) ေတြက တကယ္တမ္း ၾကယ္မွမဟုတ္တာ။ ၾကယ္ရဲ႕လင္းပြင့္ ေတာက္ပမႈအစစ္လို အျမင္အရ အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ေကာင္းေပမဲ့ ‘ၾကယ္’ နဲ႔တူတဲ့ အရာအျဖစ္ပဲ တည္ရွိေနရတာပါ။ ကိုယ္က ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့တာ၊ ကိုယ္ဟာ ဘာမွျဖစ္ လာမွာမဟုတ္တဲ့လူဆိုတာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ သိၿပီး နားလည္ လက္ ခံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာ လိုက္တာ။

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ညိဳ႕နဲ႔ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္မယ့္သူတစ္ေယာက္ မလြဲမေသြ ရွိေကာင္းရွိလာလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေန႔ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္မလဲဆိုတာ ႀကိဳတင္ မေတြးရဲေသးတာအမွန္ပဲ။ ေသာက္ လက္စေကာ္ဖီခြက္၊ ငိုညည္းသံတခ်ိဳ႕ စာမ်က္ႏွာ ဖြင့္ေမွာက္လ်က္သား စာအုပ္၊ ထိုးလက္စ Cross Stich  ေလးရယ္၊ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ ့ ထဲက ညိဳ႕ အၿပံဳးအခ်ဳိ႕ရယ္၊ အံဝွက္ထဲက အလင္းတန္း ယဲ့ျဖာျဖာေလးရယ္ ..။ နံရံပါးပါးေလးရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီမွာ ဆုေတာင္းမွားခဲ့တာ လား ..။ ေျဖပါဦးကြယ္ ..။ အခန္းေထာင့္တစ္ခုမွာ မီွထိုင္ ခ်လို႔ ဘယ္အရာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မျမင္ရေတာ့တဲ့ အျမင္အာ႐ံုပိတ္ ေမွာင္မႈဟာ နတ္ဖြက္ထားတဲ့ ေနဝင္ခ်ိန္ အလြမ္းေတြပဲလား။ ဒိုင္ယာ ရီေပၚက ဘယ္ဘက္လက္ခံု ေပၚကို မ်က္ရည္တစ္စက္ ေတာက္ခနဲ က်သြားတဲ့အသိ။ အခန္းနံရံကို တစ္ခုခုနဲ႔ ပစ္ေပါက္မိ လိုက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ အသက္႐ွဴေတြ က်ပ္လာ လို ့ ျပတင္းေပါက္နားသြား ရပ္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း အျပင္ ေလာကတစ္ခုလံုးက ညိဳနဲ ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကို အာ႐ံုလႊဲေစႏိုင္ေလာက္ တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးမေပးႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဟိုးေကာင္းကင္က ေရြ႕လ်ားသြားေန တဲ့ တိမ္ေတြကို ကိုယ့္ဦးေခါင္းထက္ ဆီ အနီးကပ္ဆံုးေရာက္လာဖို႔ ဖိတ္ ေခၚခ်င္မိတယ္။

က်န္တဲ့အရာအားလံုးကေတာ့  ..အိပ္မက္ေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါ ေတာ့ကြယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ႏွစ္ဦး သေဘာတူပဲ အဲဒီစည္းဝိုင္းေလးထဲ ဝင္ခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ ညတ္ ေတြမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ ပိုင္အသိနဲ႔ ခံစားမႈေတြကို ေနာက္ခ်န္ၿပီး စည္းေလးတစ္ခု ျခားလိုက္တယ္။

သူ တစ္ျခမ္းကိုယ္ တစ္ျခမ္းဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ အဲဒီကြက္လပ္ေလးက ျပည့္စံုမွာမ်ိဳး .. ။

အိပ္မက္ကိုး

ကိုယ္တိုင္ေရးစာမူျဖစ္ပါသည္။

Model               : Chit Snow Oo

Location         : Gurdians Studio HD

Photo               : Ko Naing (Popular)

Arranged by : Thida Soe

Model                 : Mi Sandi

Make-up            : Hello

Location            : Juize Muzic Center

Photo                  : Ko Naing (Popular)

Arranged by    : Nay Yi Yi Lin