ပန္းတစ္ပြင့္…
သူ႔အလွျဖင့္ ဂုဏ္တင့္တယ္တာမို႔
လံုမေလး ခူးကာ ပန္ဆင္တယ္။
မေျခြဘဲ ေၾကြရျခင္းထက္
တစ္ပါးသူအတြက္ အလွကူတာ
ပန္းျဖစ္ရက်ဳိး နပ္လွတယ္…။
သစ္ရြက္ကေလး…
စိမ္းစိုတုန္း ႐ႈမဆံုးပါလို႔
အျမင္ေအးေစတယ္။
ဓမၼတာအတိုင္း ေျခာက္ေသြ႕ေၾကြက်
ေဆြးျမည့္ကာ ေျမၾသဇာ ျဖစ္ရတာ
သစ္ရြက္ ျဖစ္ရက်ဳိး နပ္လွတယ္…။
လူတစ္ေယာက္…
အဆင္းမရွိလည္း အခ်င္းျပည့္တာမို႔
ေလာကအလွဆင္ေနတယ္။
အခ်ိန္တန္လို႔ ေနဝင္သြားလည္း
တြင္က်န္မွာ သူ႔အခ်င္းမို႔
လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္လွတယ္…။
ေနာင္မြန္း